စာမိတ္ေဆြ
ဒီ၀တၳဳတိုေလးက ေရးျဖစ္ခဲ့တာ ခုဆို ဆယ္စုတစု တိုင္ ေတာ့မယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ဒီဘက္ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမကို ေရာက္ၿပီး ပထမဆုံးေရးျဖစ္တဲ့ ၀တၳဳေလးပါ။ ေဒါင္းအုိးေ၀မွာ ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ကိုယ္ေရးျဖစ္ခဲ့တာေလးေတြျပန္စုရင္း စာ ဖတ္သူကိုလည္း ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္တာနဲ႔ ျပန္လည္တင္ ဆက္လိုက္ပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
စာေရးသူ
ဘူတာအမွတ္ - ၄၅
ခရီးသည္သည္ ဘယ္၍ဘယ္မွ် မိန္းေမာ သို႔မဟုတ္ ေတြေဝ သို႔မဟုတ္ လြင့္ေမ်ာ၊ အိပ္ေပ်ာ္ ... စသျဖင့္ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ ကင္းလြတ္ေနခဲ့ေလသည္မသိ။ ရထားႀကီး ... အင္းေလ ... ရထားႀကီးတစီး ဟုသာ ဆိုပါစုိ႔။ သည္ရထားႀကီး ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္စ၍ သည္ေနရာသို႔ဘယ္လိုပုံ ဘယ္လို နည္းျဖင့္ ေရာက္ရွိလာမွန္းမသိလိုက္ဘဲရွိေနခဲ့ရာမွ တဆိတ္စာေလးမွ် သူ႔ကိုယ္သူ သတိထားမိ လိုက္ခ်ိန္ေလးတြင္ နံေဘးျပတင္းေပါက္ကိုေက်ာ္၍ အျပင္ကို အမွတ္မထင္ ၾကည့္မိလုိက္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။
ဘူတာအမွတ္ - ၄၅
မခမ္းနားလိုက္႐ုံမက မႈန္ကုပ္ကုပ္ ညိဳမိႈင္းမိႈင္း ျဖစ္ေနေသးသည့္ ဘူတာအေဆာက္အဦေလး အ တြင္းရွိ ေခ်ာင္က်က်တေနရာတြင္ ထိုဆိုင္းဘုတ္ေလးကို သူသတိထားမိလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။
“ ေၾသာ္ .. ဘူတာအမွတ္ ၄၅ တဲ့ ”
ခရီးသည္က သူ႔တကိုယ္ၾကားအသံျဖင့္ ႏႈတ္မွ ရြတ္ဖတ္လိုက္၏။ ထုိရြတ္ဖတ္သံသည္ တိုေတာင္း တိုးဖြလြန္းေသာ္လည္း သူ႔အတြက္မူ ရွည္လ်ားဟိန္းထသြားသည့္ပမာ သူ႔လိပ္ျပာကို လႈပ္ရွားႏိုး လန္႔ သြားေစေတာ့၏။
ထိုခဏတြင္ သူ႔အျဖစ္က ေမ့ေျမာကမ္းတင္ လြင့္စဥ္ေနခဲ့ရာမွ ႐ုတ္ျခည္းသက္ဝင္ ထထိုင္လိုက္ သည့္ လူတေယာက္သဖြယ္သာျဖစ္ေနခဲ့ရာ ညိဳမိႈင္းမႈန္ကုပ္ေနေတာ့သည့္ ဘူတာ႐ုံေလးမွာ ထိုအျဖစ္အား စိုးစဥ္းမွ်မသိေလသည့္ဟန္ႏွင့္ ပို၍သာ ၿငိမ္ဆိတ္မႈန္ကုပ္သြားေလေတာ့သည္။
အစဥ္လိုက္အစီလိုက္၊ အလႊာလိုက္အကန္႔လိုက္ေတာ့ မရႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ ဟုိတစက္ သည္တကြက္ မွိန္ သည့္ေနရာ မွိန္၊ လင္းသည့္ေနရာ လင္း၊ သို႔တိုင္ေအာင္ အလ်ဥ္းေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္တို႔ကသာ ပို၍ မ်ားမည္ ထင္၏။
ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ဘူတာအမွတ္ ၄၄၊ ၄၃၊ ၄၂ စသည္ျဖင့္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေနာက္ျပန္ရစ္ကာ သူ စဥ္းစား မွတ္မိခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ေပၚမလာ။ ရွိေစေတာ့ဟု သေဘာထား၍ ရႏိုင္သလို မွတ္မိသမွ် မိမိကိုယ္မိမိ တူးေဖာ္ရွာေဖြၾကည့္ေရးသာ အေကာင္းဆုံးဟု သူသေဘာပိုက္ရသည္။ ေနပါဦး၊ လို အပ္မည္လား။ လြန္ခဲ့ၿပီးေသာမိုင္တုိင္မ်ားစြာက ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ အျဖစ္သနစ္မ်ားသည္ ယခု လိုအခါမ်ဳိးမွာ သူ႔အတြက္ လုိအပ္မွာလား။ မိမိခရီးက ပင္လယ္ကမ္းစပ္ သဲေသာင္လြလြတြင္ ႏွင္ခဲ့ ရေလသည္မဟုတ္။ ႏွင္ခဲ့ရသည့္တိုင္ ထင္က်န္ရစ္မည့္ မိမိေျခရာမ်ားသည္ေကာ ဒီေရအတက္ လိႈင္းဂယက္တြင္ ေက်ပ်က္ ျပယ္လြင့္မသြားဘဲေနမည္လား။
မိမိေျခရာမိမိခရီးလမ္းကို ျပန္လည္တမ္းတရွာေဖြရသည္မွာ ေကာင္းကင္မွာ ငွက္ေျခရာကိုရွာလိုသူ သူ႐ူးတေယာက္ႏွယ္ ျဖစ္မေနဘူးလား။ ေဟာ .. ငွက္ေျခရာဟုဆိုလိုက္၍ သူသည္ ငယ္ငယ္တုန္း က တည ေန၏ ေနဝင္႐ိုးရီအခ်ိန္ေလးကို သတိရလိုက္မိ၏။
ေဆာင္းေႏွာင္းညေနတခုမ်ားလား။ ဒါေတာ့ မေရရာ။ မွတ္မိေနသည္မွာ လူႀကီးေတြက ေပါင္းျမက္ ခင္း ႀကီးတခုကို မီး႐ႈိ႕ေနၾကတာ။ ထိုေပါင္းျမက္ေတာႀကီးမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးက်ယ္ေျပာတာကို သူသတိရ၏။ ေလတဟူးဟူးၾကားတြင္ ထိုေပါင္းပင္ေတာမွာ မွီၾကခိုၾကရရွာသည့္ ဖလံပိုးအမ်ဳိးမ်ဳိး တို႔သည္ မီးဒဏ္ေၾကာင့္ ေအာ္ဟစ္ညည္းတြားရင္း လူးလားဆန္ခတ္ ပ်ံဝဲေျပးေနၾကေတာ့၏။ ခဏ ၾကာေတာ့ ဖလံပိုးငယ္ေလးေတြ ေဆာက္တည္ရာမရပ်ံဝဲငိုေႂကြးေနၾကရာ မီးခိုးေတြမိႈင္းထအူတက္ ေနသည့္ ထိုေနရာသို႔ ဘယ္ကဘယ္လို ေရာက္လာမွန္းမသိရသည့္ ငွက္ငယ္တအုပ္ ႐ုတ္ျခည္း ေပါက္ခ်လာ၏။
“ ေဟး ..ပ်ံလႊားေတြကြ၊ ပ်ံလႊားေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ... ေပ်ာ္စရာႀကီး”
သူတို႔ကေလးအုပ္ထဲက ဘယ္သူမွန္းမသိေတာ့သည့္ ကေလးတေကာင္က ထေအာ္မွ ငွက္ေတြကို ပ်ံလႊားလို႔ေခၚမွန္း သူသိရသည္။ ထိုေကာင္ေလးသည္ လက္ထဲမွာလည္း ခဲလုံးတလုံးကိုကိုင္ထားကာ ပ်ံလႊားငွက္ေတြ ဝဲပ်ံေနသည့္ အျမင့္ေနရာကို လွမ္း၍လွမ္း၍ ပစ္ေနေလသည္။ ပ်ံလႊားဆိုသည့္ အၿမီးႏွစ္ခြႏွင့္ ငွက္ကေလးမ်ားမွာလည္း လ်င္လြန္းျမန္လြန္းလွပါဘိေတာင္း။ မီးခိုးေတြထဲမွာ ေျပး လႊားပ်ံသန္းရင္း ပိုးဖလံေလးေတြကို ထုိးသုတ္ေနၾကရာ ဝဲပ်ံလာသည့္ခဲလုံးတလုံးကို အမႈပင္ထား လိုက္ၾကဟန္မရွိ။
သူသည္ မီးခိုးမ်ား၊ ပိုးဖလံငယ္မ်ား မနည္းမေနာမ်ားျပားလွသည့္ ပ်ံလႊားငွက္ငယ္မ်ားကိုၾကည့္ရင္း ေစာေစာကေကာင္ေလးလုပ္သလို လိုက္လုပ္မိေတာ့၏။ သည္လိုႏွင့္ တခ်က္မွေတာ့ ပ်ံလႊားငွက္ငယ္ တေကာင္သည္ သူ႔လက္ခ်က္ေၾကာင့္ မထင္မွတ္စြာ ေျမျပင္ေပၚသို႔ ဖုတ္ခနဲ ျပဳတ္က်ေလ ေတာ့၏။
“ ေဟး .. ထိသြားၿပီကြ၊ ဟိုးမွာ .. ဟိုးမွာက်လာၿပီ ျမင္လား ”
ငွက္ေလးသည္ ေျမျပင္ေပၚသို႔က်လာသည့္တိုင္ သူ႔အေတာင္ေလးမ်ားကို ခတ္ၾကည့္ ယက္ၾကည့္ လုပ္ေနေသး၏။ ထိုေနရာသို႔သူေရာက္သြားခ်ိန္ထိ ငွက္ေလးမွာေတာင္ပံတဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္လ်က္ရွိ တုန္း။ သို႔ေသာ္ ခဏအၾကာမွာပင္ ေသသည္။ သူသည္ သက္မဲ့ပ်ံလႊားငွက္ငယ္၏ ေတာင္ပံဖ်ား ႏွစ္ဖက္ကို ဆန္႔ထုတ္ကာျဖန္႔ကားလိုက္ရင္း သူ႔ထက္အရင္ ငွက္ေတြကိုပစ္ဖမ္းေနသည့္ ေကာင္ ေလးဘက္သို႔ လွမ္း၍ ဂုဏ္ယူစြာ ျပလိုက္၏။
“ ဒီမွာေတြ႔လား၊ ငါ့လက္ ဘယ္ေလာက္ေျဖာင့္လဲ ”
ေကာင္ေလးသည္ သူ႔လက္ထဲမွ ငွက္ကိုတခ်က္၊ သူ႔ကိုတခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး ...
“မင္းအေမကေတာ့ ႐ိုက္ေတာ့မယ္”
တကယ္ပင္ ထိုညက သူအ႐ိုက္ခံရ၏။
ဆိုၾကပါစို႔။
ကေလးဘဝကို သူမွတ္မိေနသည္မွာ သည္ေလာက္ပါပဲ။ သာမန္ပါပဲ။
ငေမ်ာက္ငေျခာက္ေလး တေကာင္လိုသာ သူႀကီးျပင္းလာခဲ့။
ဒီ့ထက္နည္းနည္းမွတ္မိတာေတြကလည္း အေဖနဲ႔အေမ့အေၾကာင္း တကြက္တေလမွ်။ အေဖအ ရက္မူးလာတုိင္း အေမ႔ကို႐ိုက္တာ။ အေဖနဲ႔အေမတို႔ သတ္ၾကပုတ္ၾကတာ။ ေနာက္ေန႔မ်ားမွာဆို ရင္ေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာတြင္ ဖူးေရာင္ညိဳမည္းလ်က္ သူေတြ႔ရေလ၏။
ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားျဖစ္ၿပီးေနာက္ အေမသည္ အေဖ႔အနားကို သိပ္မကပ္ေတာ့ဘဲ တေရွာင္ ေရွာင္ျဖစ္ေနခဲ့ရာမွ သူသတိမထားမိလိုက္ေသာတခ်ိန္တြင္ အေမႏွင့္အေဖသည္ ျပန္၍ေျပလည္ သြားတတ္ၿမဲ။ ထို႔ ေနာက္ အေဖက မူးလာၿမဲ။ အေမ့ကိုလည္း ႏွိပ္စက္ေလၿမဲ။
သူ႔ကိုရွင္ျပဳၾကေတာ့ အေဖေရာအေမပါ ေပ်ာ္တျပံဳးျပံဳးျဖစ္ေနၾကပုံ။ သူ၏ကေလးဘဝသည္ ထိုမွ်ႏွင့္ သာ မွိန္ဝါးသြားေတာ့၏။ ရွင္သာမေဏေလးဘဝမွာ ႏွစ္ညအိပ္ သုံးရက္ၾကာေသာ္လည္း သူ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိ။
သူ႔စိတ္အစဥ္သည္ ဘူတာအမွတ္ ၄၂၊ ၄၃- ကာလတို႔ကို လႊားခနဲေက်ာ္၍ သတိျပန္ဝင္၏။ သူ႔စိတ္ က အရွင္ပ႑ိတဆိုသည့္ ရဟန္းဘဝကို ဆိုက္ကပ္ ၿငိတြယ္လာျပန္သည္။ ထိုရဟန္းဘဝတြင္ က ေလးဘဝကို ျပန္ေျပာင္းမေတြးျဖစ္ေတာ့ရာ သူ႔ေၾကာင့္ ပ်ံလႊားငွက္ေလးတေကာင္ သက္သက္မဲ့ ပ်က္စီးခဲ့ျခင္းကို အမွတ္မထားျဖစ္ေတာ့။ သူ၏ရဟန္းဘဝသည္ မထင္မွတ္ဘဲ ၾကာေတာင့္ၾကာရွည္ ျဖစ္ခဲ့၏။
ထိုစဥ္ကာလက ေျခာက္ျခားအရိပ္မ်ားသည္ သူ႔စိတ္သူ႔ကိုယ္ကို အစဥ္လႊမ္းအုပ္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားေနခဲ့ သလိုမ်ဳိး။ ဝါေတာ္ရင့္အိုလာၿပီျဖစ္သည့္ ဆရာေတာ္ႀကီးက သူ႔အရိပ္လကၡဏာကိုၾကည့္ကာ အျမဲပင္ တရားမွတ္ခိုင္းတတ္၏။ မိမိမွာျဖင့္ တရားႏွင့္ကိုယ္က စိန္းစားႏိုင္လြန္းလွတာေတြ သူျပန္ေတြး ျမင္ေနမိ ခဲ့၏။
ေမွ်ာ္လင့္ထားပါလ်က္ ႀကိဳတင္ေတြးဆထားပါလ်က္ မေမွ်ာ္လင့္မထင္မွတ္ပါဘဲ ျဖစ္ၿမဲျဖစ္တတ္သည့္ ေလာကအေၾကာင္းတုိ႔ကို ထိုတညတြင္ ျဗဳန္းစားႀကီး ႀကံဳလာရေတာ့၏။
ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ .. ။
ေသခ်ာတာတခုကိုေတာ့ အျမန္ဆုံးပင္ သူ အေျဖရွာႏိုင္ခဲ့၏။ အရာအားလုံးကို တေနရာမွာ ေသခ်ာ စြာ ျမႇဳပ္ႏွံသၿဂႋဳဟ္ပစ္ဖို႔ပင္။
ထိုညက သူသည္ အရိပ္မည္းမ်ားႏွင့္ ေျပးတမ္းလိုက္တမ္းကစားခဲ့ၾကရာ တေရးရဖို႔ပင္ေနေနသာသာ တဒဂၤေက်ာခင္းစရာ ေနရာေလးပင္ မရခဲ့။ မိမိအရိပ္က မိမိကိုပင္ ျပန္ေျခာက္လန္႔စိုးထိတ္ေန ခဲ့ရသည္ ကိုမွတ္မိ၏။
ဒါျဖင့္ သူတို႔ကေရာ ... ။ သားရဲထူေျပာလွသည့္ တခုေသာအေမွာင္ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးထဲ၌ ငရဲအ ထပ္ ထပ္သည္ရွိ၏။ သူေကာင္းတို႔၏လမ္းသည္ ယခုလို မိစၧာဒိ႒ိေတြသာအတိၿပီးသည့္ ေနရာဌာန မဟုတ္ခဲ့ ေသာ္လည္း ထိုအျဖစ္သည္ အဘယ္ေၾကာင့္မ်ား တည္ရွိခဲ့ရပါသလဲ။
“တေယာက္ေယာက္ တခုခုျဖစ္သြားရင္ ... က်န္တဲ့လူက အျမန္ဆုံးလြတ္ေအာင္႐ုန္း၊ ေနာက္ဆံမငင္ နဲ႔၊ သူတို႔ကလက္တန္ရွည္တယ္၊ ... ေနရာအႏွံ ႏိႈက္လို႔ရတယ္ ”
တခ်ိန္က သူတို႔သစၥာဖက္သူခ်င္း တီးတိုးေျပာခဲ့ၾကစဥ္ လမ္းဆုံးလိုက္နာရန္ အမွာစကား။
ထိုရက္မ်ားအားလုံးလိုလိုပင္ သူဘယ္လိုအိပ္၊ ဘယ္လိုစား ဘယ္လိုသြားလာေနခဲ့ရသည္ကို မမွတ္ မိေတာ့။ အခ်ိန္တိုင္းအခ်ိန္တိုင္းတြင္ သူ႔အတြက္ေမွ်ာ္လင့္မႈမဲ႔လ်က္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားေနရသူသာ ျဖစ္ခဲ့၏။ လမ္းေဟာင္းေနရာေဟာင္းမ်ားဆီသို႔ သူ႔မလွည့္ရဲ။ ကြန္ယက္သဖြယ္ျဖန္႔ခင္းထားေတာ့မည့္ ေထာင္ခ်ဳိင့္မ်ားထဲသို႔ ေယာင္မွားအားကိုးစြာျဖင့္ ေျခလွမ္းရန္ဟန္ျပင္လိုက္ျခင္းသည္ မိမိကိုယ္ကို ကံဆုိး မိုးေမွာင္က်ဖို႔ရာ စီရင္ခ်က္ခ်လိုက္ျခင္းတမ်ဳိးသာ။
သူ႔မွာ ေငြသားလက္က်န္မရွိတာကိုလည္း သတိထားျဖစ္၏။ အေဝးဆုံး ... အေဝးဆုံးအေဝးဆုံးတေန ရာဟာ ဘယ္မွာလဲ ... ။ ဒီကာလအတြင္း မိမိဘယ္လိုျဖတ္သန္းမွာလဲ ...။ ေငြက ဘယ္မွာလဲ ...။
ယခင္က မိမိကိုယ္ကိုအယုံၾကည္ဆုံးသူအျဖစ္ တျပည္တလ်ားလုံး အႏွံအျပားေလွ်ာက္သြားခဲ့ဖူးတာ ေတြ မွတ္မိ၏။
ဘူတာအမွတ္ (၃ဝ) သည္ သူ၏ခရီးသြားႏွစ္။ မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြ၊ မိတ္ေဆြသစ္ေတြ၊ ခ်စ္သူ ေဟာင္းေတြ၊ ခ်စ္သူသစ္ေတြႏွင့္ဆုံရ ေတြ႔ရ၊ ခြဲရခြာရ သည့္ႏွစ္။ ထိုႏွစ္ကခရီးတြင္ သူသည္ “သက္ ဝင္ကမၻာသစ္” တေနရာကို ရွာေဖြၾကည့္ျခင္းသာ။ သို႔ေသာ္ သူေမွ်ာ္မွန္းရာကမၻာသစ္သည္ နီးလ်က္ ႏွင့္ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့ရသည့္အျဖစ္။
အခုေတာ့ မိတ္ေဆြေဟာင္း၊ ခ်စ္သူေဟာင္းတို႔ကိုလည္း ထားခဲ့ရၿပီ။ သူသည္ သက္ဝင္ကမၻာသစ္ ရွိရာကို အေႏွးႏွင့္အျမန္ေရာက္ဖို႔သာ ေလွ်ာက္လွမ္းရေပေတာ့မည္။ သူ႔အဖို႔ တိုင္ပင္အားထားရာ သစၥာသမားတို႔ကလည္း မရွိၾကေတာ့ၿပီ။ တခါက က်ယ္ေျပာလွသည္ဟုထင္စားခဲ့ရေသာ ကမၻာ ေလာကကား ခုေတာ့ သူတေယာက္တည္း သက္သက္ႏွင့္သာ တည္ေဆာက္ထားသည့္ပမာ။
ထို႔ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မထင္ရွားလွသည့္ေက်ာင္းသခၤမ္းေလးတခုဝယ္ ရဟန္းဘဝႏွင့္ သူမီွခိုေနခဲ့ရ ၏။ ျမတ္ဗုဒၶ၏အရည္ကိုၿခံဳ၍ တဒဂၤခဏတာလြတ္ေျမာက္ေရးကို ခုတုံးျပဳခဲ့ရဟန္ရွိေသာ္လည္း ထို ကာလသည္ သူ႔အဖို႔ အတန္အသင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈရရာရေၾကာင္း ရွိခဲ့သည္မွာ အမွန္ဧကန္ပင္။ ေလာ ကဓံသည္ မိမိေတြးထင္ထားတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ဆန္႔က်င္စြာေရာက္ရွိလာခဲ့သည့္တိုင္ တစံုတရာ ေသာတရားသည္ သူ႔ကိုယ္မွာ တည္၏။ သူ႔ႏွလုံးမွာ စြဲ၏။ ျမတ္ေသာတရားသည္သာ သူ႔အတြက္ ခိုင္က်ည္အားထားရာ လက္နက္ေကာင္းအျဖစ္ယုံၾကည္၍ အခါမလပ္ဝင္ေရာက္ႏိုင္သည့္ ႐ိုင္းျပ ေသာ ကံၾကမၼာကို ရင္ဆိုင္ရန္ အသင့္ရွိခဲ့၏။
ထိုကာလခဏတာႏွင့္ သံသရာသည္ခရီးကို ၿပီးေျမာက္ဖုိ႔ သူမစဥ္းစားႏိုင္ေသး။ သူႏွင့္ျပဳခဲ့ၾကသည့္ သစၥာသမားတို႔၏ကတိစကားကို ဆုံးခန္းတိုင္ရန္မျဖစ္သည္ကို အၿမဲပင္ စြဲမွတ္ထား၏။ သူတို႔သစၥာ လူစုသည္ သက္ဝင္ကမၻာသစ္ဆီသို႔ ပ်ံသန္းၾကရဦးမည္မဟုတ္လား။
ဘူတာအမွတ္ (၄၄) ကုိ မည္သို႔မည္ပုံေက်ာ္လြန္ခဲ့ေလသည္ကိုပင္ မသိေတာ့။ ယခုမူ သူသည္ ဘူတာ အမွတ္ (၄၅) ဆီသို႔ ဆိုက္ေရာက္ေနေလၿပီ။
သည္ခရီး သည္လမ္းကား မွတ္မွတ္ထင္ထင္ရွိခဲ့သည္တို႔လည္း ရွိ၏။ ေမ့ေလ်ာ့ေဝရီ ေဖ်ာ့ေတာ့စြာ မႈန္ ဝါးသြားသည္တို႔ကမူ အမ်ားသား။
ဟုိတစက္ .. သည္တကြက္၊ တခ်ဳိ႕အလင္း .. တခ်ဳိ႕အေမွာင္။
တခ်ဳိ႕ကား သက္ဝင္လႈပ္ရွား ... တခ်ဳိ႕သက္ၿငိမ္။
ဘူတာ႐ုံေလးကား သက္ၿငိမ္ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ႏွင့္ပင္ တူေသးေတာ့။
ေဆးသားပါးလ်ရသည့္အထဲ အလင္းက ႏုေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မပီဝိုးဝါး။
သူႏွင့္ သူ၏သစၥာလူစုတို႔ စိတ္တူကိုယ္မွ်ေရးဆဲြခဲ့ၾကသည့္ တခုေသာပန္းခ်ီကားခ်ပ္မွာ ယခုတုိင္ လက္စမသတ္ႏိုင္ၾကေသး။
သူတုိ႔သည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပါင္းေတာထေနခဲ့သည့္ျမက္ရိုင္းျပင္ႀကီးကို မီးရႈိ႕သုတ္သင္ၾကရဦးမည္ မဟုတ္လား။ ထိုအခါ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးမ်ားဝဲပ်ံေရာက္ရွိလာလွ်င္ေတာ့ တစုံတဦးမွ် မေႏွာင့္ယွက္ မဖ်က္ဆီးႏိုင္ရန္ သူကိုယ္တိုင္က ကာကြယ္တားဆီးဖို႔ တာဝန္ယူရဦးမည္ေလ။
ခင္လြန္း
ေဒါင္းအိုးေဝ၊ ဇူလိုင္၊ ၂ဝဝ၂
Wednesday, October 14, 2009
Labels: ၀တၴဳတို
2 Comments:
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
ဖလံပိုးငယ္ေလးေတြ ေဆာက္တည္ရာမရပ်ံဝဲငိုေႂကြးေနၾကရာ ...ပ်ံလႊားတစ္အုပ္ေရာက္လာျပီး...
ဦးခင္လြန္းေရ တကယ့္ကို စာလံုးေတြနဲ႕ ျမင္ကြင္းကို အသက္၀င္ေအာင္ ျပနုိင္တယ္...
မဆုမြန္လဲ မိုင္တိုင္အမွတ္ ၃၀ေက်ာ္လို႕ ၃၁စြန္းျပီ...ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္မိတိုင္း နာက်င္လြန္းလို႕ မ်က္စိကို စံုမွိတ္မိတယ္။.
› recipe › camillus titanium knife recipe titanium wedding ring Iron Flask Recipes · Recipe by Titanium titanium jewelry piercing Crafts · Recipe by Iron Flask Recipes · Recipe by Ice Crafts hypoallergenic titanium earrings · Recipe by Iron Flask Recipes titanium belt buckle