ဒီ၀တၴဳတိုေလးကို လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကို ရည္ၫႊန္း
ၿပီးေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ျပည္တြင္းမွာ တုန္းကေရးျဖစ္ခဲ့တာကို သတိ
ရသေလာက္ ျပန္ေရးျဖစ္တာပါ။အဲဒီ့တုန္းက မဆလေခတ္ေလ။
လူေတြ ကိုယ္က်င့္တရား ေဖာက္ျပန္တာ ေတြျမင္ေနရဖန္မ်ား
ေတာ့ ေရးျဖစ္လိုက္တာ။
ဒါပါပဲဗ်ာ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
(စာေရးသူ)




သစၥာၿပိဳသည့္ ကမ္းပါးမ်ား

၁။
“ ဘာကြ ”
သူ႔အသံက ဟိန္းထ ခုန္ထြက္သြားသည္။ အျဖစ္က ငါးမန္တေကာင္၏ တိုက္ခိုက္ျခင္းခံလိုက္ရ သည့္ ေလွငယ္ေလး တစင္းလို ၀႐ုန္းသုန္းကား ကေယာင္ေျခာက္ျခား။
“ဟုတ္တယ္၊ ရွင္`႐ူးေနၿပီ၊ ရွင္အခုျဖစ္လိုက္တဲ့အမူ အယာကိုက ႐ူးေနမွန္း သိပ္ေသခ်ာသြားၿပီ။ က်မေျပာသလို သာ ရွင္လုပ္ေတာ့ကိုဘေမာင္၊ အခုပဲ ဒီေန႔ပဲ ခ်က္ခ်င္းလုပ္ေတာ့”
ေဒၚလီ့စကားအဆုံးတြင္ သူသည္ ႐ုတ္တရက္လိပ္ျပာ အႏုတ္ခံလိုက္ရသည့္ လူတေယာက္ပမာ ေျခမကိုင္လက္မကိုင္ မိျဖစ္သြားၿပီး ပုံက်သြားသလို ပစ္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
တမနက္လုံး ေဆာက္တည္ရာမရ ကမူး႐ွဴးထိုးျဖစ္ခဲ့ရ သည့္ ပေဟဠိဆန္ေသာအျဖစ္က ခုေတာ့ ဒီလိုအဆုံးသတ္သြား ခဲ့ၿပီ။ အေျဖက သူ႐ူးေနၿပီတဲ့။
“ဒီမွာကိုဘေမာင္.. ရွင္ဟာ ေတာ္ေတာ္ နေ၀တိမ္ ေတာင္ႏိုင္တဲ့လူပဲ၊ ဘာမွလည္း အျဖစ္မရွိဘူး၊ သတၱိကလည္း ေၾကာင္ေသး၊ အေတြးကလည္း ေခါင္ေသး၊ အဲဒီ့ဟာေတြ ရွင္ခံေနရတာသိလား”

ေဒၚလီက ရင္ကိုခ်ီ၍ခ်ီ၍ ကိုယ္ကိုဆတ္၍ဆတ္၍ ေမး ကိုေင့ါ၍ေငါ့၍ ေျပာေနသည္။ ဒီအသံက အရင့္အရင္ သူၾကားေနက် အသံမ်ဳိးမဟုတ္။ လိုအပ္တာထက္ ခက္ထန္လြန္း၊ ျပတ္ေတာက္လြန္း၊ မာေက်ာလြန္း၊ရင့္သီးလြန္းေနသည္ဟု သူထင္ သည္။ မ်က္လုံးအစုံကလည္း၀င္း၀င္းေတာက္လ်က္။ သူ႔အေပၚ အလိုမက်သည့္ေဒါသမီးေတာက္မ်ားက မ်က္လုံးထဲတြင္ အလွ်ံထေနျခင္းျဖစ္မည္ဟု သူ ျမင္ေနသည္။ ဒီမိန္းမသည္ တစုံတရာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းတိုင္ပင္၍ မရႏိုင္ၿပီေကာ။
“ဒါနဲ႔ေနပါအုံး က်မမ်က္ႏွာမွာေရာ ရွင္ေျပာတဲ့ ၾကက္ေျခခတ္ႀကီး ျမင္ေနရလားအခ်စ္ရယ္၊ ေဒၚလီ ဟာ ရွင့္အတြက္ အလွဘုရားမေလးဆို”
ထိုမိန္းမသည္ ခါးကိုကိုင္းၫႊတ္လိုက္ရင္း မ်က္ႏွာခ်င္း အနီးဆုံးျဖစ္သြားရန္ သူ႔ပခုံးကိုဖက္၍ ဆြဲ လိုက္၏။ လည္လိမ္ထားသလို ငုံ႔က်ဳိးေနသည့္သူ႔ဇက္ႀကီးကိုလည္း ေမးဖ်ားမွကိုင္ကာ မ,တင္ လိုက္သည္။
“ေမာင္ ... က်မ မလွေတာ့ဘူးလားဟင္၊ အို အခ်စ္ ရယ္…မ်က္လုံးေလးဖြင့္ၾကည့္ပါအုံးကြယ္”
စိမ္းေရႊေသာႏႈတ္ခမ္းနီနံ႔သည္ သူ႔ႏွာသီး၀တြင္ညီႇစို႔ ေနေလသည္။ ကိုယ္ေပၚကလြင့္ထေနသည့္ ရနံ႔ မ်ားကလည္း သူ႔ အတြက္ေတာ့ ေႁမြတေကာင္၏ညီႇေဟာက္ ေဟာက္အနံ႔မ်ဳိး။
“ ဖယ္စမ္းေဒၚလီ၊ မင္းကိုယ္ကအညီႇနံ႔ေတြ ကိုယ္မခံ ႏိုင္ေတာ့ဘူး ”
သူက မ်က္ႏွာခ်င္းထိလုထိခင္ျဖစ္ေနသည့္ ထိုမိန္းမ၏ ခႏၶာကိုယ္ကို တြန္းထုတ္လိုက္သည္။ ေဒၚလီ ဆိုေသာမိန္းမသည္ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ သူ႔အျပဳအမူေၾကာင့္ ပါးစပ္အ၀ို္င္းသား မ်က္လုံးအျပဴး သားျဖစ္သြားၿပီး တကိုယ္လုံး နတ္က်သလို တဆတ္ဆတ္တုန္သြားကာ ...
“အို .. မျဖစ္ဘူးမျဖစ္ဘူး။ ရွင္ အခုပဲေဆးခန္းတခုကို သြားေတာ့၊ က်မတကၠစီေခၚလိုက္မယ္။ က်မထင္တာထက္ ရွင္ က ပိုဆိုးေနၿပီ ကိုဘေမာင္”
ေဒၚလီသည္ ပ်ာပ်ာသလဲျဖစ္ေနၿပီး ေျပာေျပာဆိုဆို လက္ကိုင္ဖုန္းကိုထုတ္ကာ တေနရာသို႔ လွမ္း ေခၚေနသည္။
“ ဟုတ္တယ္... အဲဒီ့တိုက္ခန္းပဲ။ က်မေတာ့ ရိွေနမွာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကိုေခၚၿပီး ကန္ရိပ္သာလမ္းက ေဒါက္တာလင္း ဆီ သြားပို႔လိုက္ေနာ္ဟုတ္လား။ က်မမွာ ကိစၥရွိေနလို႔။ ... ကဲ ကိုဘေမာင္၊ တကၠစီလာေခၚလိမ့္မယ္။ ရွင္ သူနဲ႔လိုက္သြား၊ ရွင္ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး ေတြးမေနနဲ႔။ အဲဒါ က်မ ယုံရတဲ့ လူ။ ေလာေလာဆယ္ က်မမွာကိစၥရွိေနလို႔ ထြက္ရအုံးမယ္။ မနက္ျဖန္မွပဲ လာ ႏိုင္ေတာ့မယ္ ”
သူက ဇယ္ဆက္သလို အလုပ္ရႈပ္သြားသည့္ ထိုမိန္းမကို ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ ေၾကာင္စီစီႀကီး ထိုင္လ်က္သာ။ ေဒၚလီသည္ လက္ကိုင္အိတ္ထဲက ေငြတထပ္ကိုထုတ္ယူၿပီး စားပြဲေပၚပစ္တင္ လိုက္၏။
“ ကဲ ...ဒီမွာ ရွင္သုံးဖို႔ေငြ၊ လိုမယ္ထင္တာေတြ အကုန္ လုံးလုပ္လာခဲ့ေနာ္၊ က်မသြားမယ္ ”
သူသည္ စားပြဲေပၚကေငြကိုေရာ ထိုမိန္းမ၏ေနာက္ ေက်ာျပင္ကို ပါၾကည့္မေနျဖစ္ေတာ့ဘဲ ေငါင္ ငူငူႀကီးထိုင္ေနၿမဲ။

++++++++++++++++++
ထိုညက ေဒၚလီႏွင့္သူသည္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ျပန္လည္တူးေဖာ္ေျပာဆိုၾကရင္း တညလုံး နီးပါး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္အိပ္မေပ်ာ္ႏို္င္ခဲ့ၾက။ ေဒၚလီက“အခ်စ္ဟာမ်က္ကန္းနဲ႔ တူတယ္ဆိုတာ တကယ္ ပဲေမာင္၊ က်မ ေမာင့္ကိုခ်စ္တာ မ်က္ကန္းတေစၦမေၾကာက္အျဖစ္မ်ဳိးလို႔ ေမာင္မထင္ဘူးလား” ဟုေမး ေတာ့ သက္ျပင္းရွည္ရွည္တခုကိုသာခ်မိခဲ့ရင္း ေျဖစရာစကား မရွိခဲ့ေပ။
“ ေမာင္ က်မကိုခ်စ္တာ စိတ္ပ်က္ေနၿပီလားဟင္ ”
ဒီစကားကိုလည္း သူျပန္မေျဖျဖစ္။ ထိုအခါ နဖူးေပၚတင္ထားသည့္လက္ကို ေဒၚလီက အတင္းဆြဲ ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး ...
“ ေျပာေလေမာင္၊ ေမာင္ က်မကိုခ်စ္တာ စိတ္ညစ္ေန ရၿပီလားဟင္၊ ဒီတခါေတာ့ ေျဖပါအခ်စ္ရယ္၊ ေဒၚလီ့ကိုသနား ရင္ ေမာင္ေျဖပါေတာ့ေနာ္ ”
အိပ္ရာေတြက တြန္႔လိပ္ေၾကမြေနၿပီ။ နဖူးေပၚလက္တင္ လက္ေပၚနဖူးတင္ ေမွာက္လိုက္လွန္ လိုက္ျဖစ္ေနသည့္ သူ႔ကို ေဒၚလီက တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ကာ ေမးခြန္းထုတ္လာေလသည္။ မ်က္၀န္းမ်ားတြင္လည္း သူမၾကည့္ရက္ မၾကည့္ရဲ ေသာမ်က္ရည္မ်ားက အိုင္လ်က္ထြန္းလ်က္။ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား၌ စကားသံတို႔ အတန္ၾကာေျခာက္ကပ္တိုးတိတ္သြားၿပီး ငိုရိႈက္သံ သဲ့သဲ့ကသာ ညယံတြင္ထိုးထြက္ေနေလသည္။
သူေတြးေနသည္။ ထိုအေတြးကိုေတြးဖို႔ရာ ၀န္ေလးေန ေသာ္လည္း အခါမလပ္ဖိစီးေနသည့္ စိတ္က ထိုအေတြး၌သာ တ၀ဲ၀ဲလည္ေနသည္မွာလည္းၾကာေတာင့္ၾကာၿပီ။ စင္စစ္ ေဒၚလီ့အေပၚခ်စ္သည့္ သူ႔အခ်စ္ကလည္း “ မ်က္ကန္းတေစၦ မေၾကာက္ ” အျဖစ္မ်ဳိး။ သူကိုယ္တိုင္က အခ်စ္မွာ မ်က္စိမရွိ သည့္အျဖစ္။ အေမွာင္ကို တိုး၀င္ေနသည့္အျဖစ္မွန္း ဘာသာ သိသည္။
ဟိုးငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းကေလးဘ၀ အခ်စ္ဆိုသည့္ ေ၀ါဟာရကိုမသိခင္ကပင္ ညီမေလးတ ေယာက္လိုတြယ္ဖြဲ႔လာခဲ့ ရသည့္ခ်စ္သူကို သူသည္ တေလာကလုံးရွိ အမုန္း၀ါက်မ်ားျဖင့္ လဲဖယ္ ခဲ့သူမဟုတ္လား။
“ ဘ၀အဘိဓမၼာပ်က္သြားတဲ့ေယာက်္ားတေယက္ရယ္၊ ႏွလုံးသား သည္းေျခပ်က္ေနတဲ့မိန္းမတ ေယာက္ရယ္ ဆားငန္ေရအတူေသာက္ၿပီး ေသာက္ေလေသာက္ေလ ငတ္မေျပျဖစ္ ေနၾကတာ မ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးကိုယ့္လူ ” ဟု သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာတဦးက ပယ္ပယ္နယ္နယ္ေျပာ ဖူးတာကို သူ႔စိတ္ထဲ ၌ ဒဏ္ရာတခုလို စြဲေနသည္။
“ အို.. မသိဘူးကြာ၊ မသိေတာ့ဘူး သြား...သြား... ဒါေတြ မသိခ်င္ဘူး။ သိပ္ခ်စ္တယ္ ညီမေလး ရယ္။ ေဒၚလီ့ကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ဟာ ကိုယ့္ရဲ႕မိုက္မဲမႈဆိုရင္လည္း ေလာကႀကီး အျပင္ဘက္ကို ကိုယ္ေလွ်ာက္ေတာ့မယ္ ”
သူသည္ သူ႔အေတြးႏွင့္သူ ဗေလာင္ဆူလာရင္း ၀မ္းနည္းပက္လက္ ငိုေႂကြးေနသည့္ခ်စ္သူကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ျပန္ဖက္ထားလိုက္သည္။
ျပာလဲ့လဲ့ မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္တြင္ ငိုရႈိက္သံမ်ား၊ ဖိုလိႈက္သံမ်ား၊ သက္ျပင္းရွည္ရွည္မ်ား။

+++++++++++++++++++++

တခါတခါေတာ့ ေလာကႀကီးသည္ ကာရန္အခ်ိတ္ အဆက္လြတ္ေနသည့္ကဗ်ာတပုဒ္လို အက်ည္း တန္အ႐ုပ္ဆုိးမႈမ်ား ျဖစ္တတ္ေလသည္လား၊ သို႔မဟုတ္ ေန႔တေန႔၏အျဖစ္က သူ႔ဘ၀ကြက္ကြက္ ေလးတြင္သာ ေလႀကီးမုန္တိုင္း က်ခဲ့တာမ်ဳိးလား သူ မသိခ်င္ေတာ့။
ထိုေန႔က ညီမေလးသည္ တသိမ့္သိမ့္ရႈိက္ေနရာမွ တသည္းသည္း ပိုထန္လာေလသည္။ ကေလး အရြယ္ထဲက ရစ္ပတ္ခ်ည္ေႏွာင္လာခဲ့သည့္ သံေယာဇဥ္မေလးသည္ အခုေတာ့ အငိုသည္မေလး ျဖစ္ေနရွာၿပီ။ ထာ၀ရခ်ဳိျမၿပဳံးလြင္ေနတတ္သည့္ ညီမေလးကို အလြမ္းသည္မေလးအျဖစ္ သူဘယ္ လိုမွ မၾကည့္ ရက္။
“ ဒီလူ ေတာ္ေတာ္မိုက္႐ုိင္းပါလား။ ဒါ ဓနနဲ႔ ဂုဏ္ရွိန္နဲ႔ ေဖာက္ျပန္တာကြ။ ခြင့္မလႊတ္ႏို္င္တဲ့အမွားပဲ ”
သူသည္ မ်က္လုံးထဲ၌ ကိုေက်ာ္ေ၀ကိုလည္း ျပန္ျမင္ ေယာင္ေနရင္း စက္ဆုပ္ေနမိသည္။ လြန္ခဲ့ သည့္ ဆယ္ႏွစ္၀န္းက်င္က စီးပြားေရးအားနည္းရွာသည့္ ေဒၚလီ့မိဘမ်ားအေပၚ မိဘ၏ရာထူးဂုဏ္ ရွိန္ႏွင့္ ေငြေၾကးဥစၥာကိုအရင္းတည္ကာ နားသြင္းခဲ့ၿပီး အခ်စ္ဆိုသည့္အရာကို ေလ႐ူးေလးလို စိတ္ကူးယဥ္စ အပ်ဳိျဖန္းမေလးအား ပိုင္ဆိုင္ရယူခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ ဒီလူ ေဖာက္ျပန္ၿပီ။ ေခ်ာင္းကိုပစ္၍ ျမစ္ကုိရွာၿပီ။
“ မငိုပါနဲ႔ညီမေလးရယ္၊ ေဒၚလီ့အနားမွာ ကိုယ္ရွိေနတာပဲ၊ တိတ္ေတာ့ေနာ္။ ၿပီးေတာ့ သူလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ အိမ္ျပန္လာမွာပါ။ အသစ္ဘယ္လိုေကာင္းေကာင္း အေဟာင္းတလည္လည္ပါ ကြာ ”
ထိုစကားအဆုံးတြင္ မ်က္ရည္မေလးသည္ သူ႔ကို ေမာ္ ၾကည့္လာသည္။ ေအးစက္ေနသည့္ လက္ဖ၀ါးျဖင့္ သူ႔လက္ကို ဆုပ္နယ္လ်က္။ “ကို က်မနားမွာ အၿမဲရွိေနေနာ္” ဆိုသည့္ တိုးဖြဲ႔ဖြဲ႔ စကားကိုႏႈတ္ခမ္းမ်ား တုန္ယင္လ်က္ မ၀ံ့မရဲ ေျပာသည္။ သူေခါင္းညိတ္ျပေတာ့ မ်က္ရည္မေလး၏ အငိုမ်က္ႏွာေပၚမွ ေက်နပ္ရိပ္အၿပဳံးေလးတစ တိုးထြက္လာသည္ကို လွမ္းျမင္ လိုက္ရသည္။
ထို႔ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကိုေက်ာ္ေ၀ဆိုသည့္ အစိုးရ ဌာနတခုမွ ႀကီးႀကီးပိုင္းအရာရွိႀကီးတဦး၏ သားသည္ ေဒၚလီထံ သို႔ အခ်ိန္တန္အိမ္ျပန္လာသူ ျဖစ္မလာခဲ့ေသာ္လည္း ေဒၚလီကေတာ့ သူ႔၀န္းက်င္ေလးထဲသို႔ အခ်ိန္မွန္သာမက အခ်ိန္မဲ့မ်ားမွာ ပါ ေရာက္ေရာက္လာတတ္ခဲ့ေလသည္။
ေလာက၌အခါမဲ့မိုးမ်ားလည္းရြာသြန္းေလ့ရွိတတ္သလို ရာသီလြန္သစ္သီးမ်ားလည္း သီးတတ္ၾက ကုန္ေလသည္။

+++++++++++++++++++++

“ ဆိုေတာ့ အဲဒီ့အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ခင္ဗ်ားက .. ”
အတန္ၾကာေအာင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားသည့္အတြက္ ေဒါက္တာလင္းက သူ႔ကို စကား ေထာက္လုိက္သည္။ သို႔တိုင္ သူ႔ထံမွစကားသံ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ထြက္မလာ။ ေ၀ရီေဖ်ာ့ ေတာ့ေနသည့္ မ်က္လုံးအစုံကလည္း ေအးစက္စက္။
“ ေျပာပါကိုဘေမာင္။ ခင္ဗ်ားစိတ္ထဲ ရင္ထဲမွာ ရွိေနတာေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္သာေျပာပါ၊ က်ေနာ္ခင္ဗ်ားကို နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း ခင္ဗ်ားကိုက်ေနာ္ အကူအညီေတြ ေပးႏိုင္မွာပါ ”
ေဒါက္တာလင္းက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေဖ်ာင္းဖ်ေတာ့ သူ သတိ ျပန္၀င္လာပုံရသည္။ မ်က္ေတာင္ မ်ား၊ မ်က္လုံးမ်ား ေရႊ႕လ်ားလႈပ္ခတ္လာသည္။
“ အင္း.. ဒီလိုနဲ႔သူန႔ဲက်ေနာ္ တေနရာမွာ စိတ္တူကိုယ္ တူေနခဲ့ၾကတယ္ေပါ့။ ... ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္မ ေပ်ာ္ဘူး”
ဆရာ၀န္သည္ ကိုဘေမာင္စကားအေပၚ ပိုမိုဂ႐ုျပဳေလဟန္ႏွင့္ မ်က္ေမွာင္ကိုၾကဳတ္ထားလိုက္ သည္။
သဒၶါလြန္ေတာ့ တဏွာကၽြန္ဟု ဆိုရမည္လား၊ မစြန္း ရင္းကရွိေတာ့ ကန္စြန္းခင္းကပဲ ၿငိခဲ့သည္ဟု ဆိုရမည္လား သူ မသိေတာ့။
“ ကိုယ့္လူတို႔ေတာ့ မွားေနၿပီဗ်။ ေရွ႕ဆက္မတိုးသင့္ဘူး။ အခ်ိန္မီ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ၾကေစခ်င္တယ္ ဗ်ာ ”
သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာကဆိုေတာ့ သူ တဆစ္ဆစ္ နာက်င္ခဲ့ရေလသည္။ ဆုပ္လည္းစူး စားလည္း ႐ူးပါေပ့ါ ညီမေလးရယ္။ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ပါက သူ႔ႏုလုံးသားအစုံသည္ စူးစူးနင့္နင့္။ ေရွ႕ဆက္တုိးပါ ကလည္း သူ႔ဘ၀က ေနျမင့္ေလ အ႐ူးရင့္ ေလသည့္ အျဖစ္။
“ ကိုယ္ဆုိလိုတာက လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီးရဲ႕ ကေမာက္ကမ ေဖာက္ျပန္မႈေတြကို စာေပနဲ႔မီးေမာင္းထိုး ကုစားေပးခ်င္ တယ္ဆိုတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕စာေပေတြပါ ထိခိုက္လာမွာစိုးလို႔ပါ ”
ကဗ်ာဆရာ၏ေစတနာက သူ႔စိတ္ သူ႔ႏုလုံးသားကို ထိုး ႏွက္ေန႐ုံမက သူ႔ဘ၀အဓိပၸာယ္ကိုပါ တတိတိလွီးျဖတ္ေနသည့္ ပမာ။ သူ႔စိတ္သည္ ဗလာက်င္းကာ ဟင္းလင္းျပင္ႀကီးတြင္ ေမ်ာလြင့္ ေနသည့္ပမာ ေမာဟိုက္တုန္ရင္ေနခဲ့သည္။
“ က်ေနာ္သူနဲ႔ေဆြးေႏြးတယ္ေဒါက္တာ၊ သူ႔ေယာက်္ားနဲ႔ တရား၀င္ျပတ္ျပတ္စဲစဲလုပ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ လက္တြဲၾကဖို႔ တိတိ လင္းလင္းေနၾကဖို႔ ”
ေဒၚလီက ဒီအဆိုကို လက္မခံသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမင့္ အခ်ိန္က ေစာေသးသည္။ ကာလ တခု လိုေနေသးသည္။ မခ်စ္ႏွစ္သက္ေသာသူ၏ရင္ခြင္တြင္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ အသက္ေအာင့္ ကာေနခဲ့ရေသာ မိန္းမတေယာက္၏ ဘ၀ေလ်ာ္ေၾကးကို တန္တန္ဆဆ လိုခ်င္သည္။ ကိုေက်ာ္ေ၀့ တြင္ မိဘအေမြအႏွစ္ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာရဖို႔ရွိသည္။ မၾကာခင္လႊဲေပးမည္ကို ေဒၚလီ သိသည္။ သားကေဖာက္ျပန္သျဖင့္ ေဒၚလီ့အေပၚ က႐ုဏာသက္ၾကသည့္ ကိုေက်ာ္ေ၀့မိဘမ်ားက အေမြ တခ်ဳိ႕ကို ေဒၚလီ့နာမည္ႏွင့္လႊဲေပးရန္ အစီအစဥ္ေတြရွိသည္။ ဒါက ေျမ ႀကီးလက္ခတ္လိုက္တာကမွ လြဲႏိုင္ေသးသည့္ေသခ်ာမႈ။
“ က်မတြက္ကိန္းက မမွန္ဘူးလားေမာင္၊ က်မတို႔အတူ ေနၾကတဲ့အခါ ေမာင္လည္း ကိုယ္ေရးခ်င္ တဲ့စာေတြ အပူအပင္မရွိ ေရးႏိုင္တာေပါ့၊ ဒီလိုပဲေနၾကရဦးမယ္ေလေမာင္၊ ခုလည္း ေမာင္နဲ႔က်မ ေတြ႔ေနရ ခ်စ္ေနရတာပဲမဟုတ္လားကြယ္ ”
စိတ္ကုဆရာ၀န္က ကိုဘေမာင္အေပၚ နားလည္ စာနာစြာ ၾကည့္ေနေလသည္။ ကိုယ္က်င့္တရားႏွင့္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ ကိုတန္ဘိုးထားခဲ့ေလေသာ စာေရးဆရာတေယာက္ အခ်စ္ႏြံ႔ထဲတြင္ တရား လက္လႊတ္ ျဖစ္ခဲ့ရေလသည့္အျဖစ္။
“ အဲဒီ့ေနာက္ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ သူကလြဲၿပီး ဘာမွမရွိ ေတာ့ဘူးေဒါက္တာ။ က်ေနာ့္အနားမွာ သူက လြဲရင္ ဘယ္သူမွ လည္းမရွိေတာ့ဘူး၊ လူေတြက က်ေနာ္တို႔အေပၚ နားမလည္ၾက ဘူးေဒါက္တာ။ ေလာကႀကီးဟာ ဒီေလာက္ေတာင္ပဲ အစြန္း အထင္း လြယ္ေနသလား ”
ေဒၚလီက သူ႔အတြက္ တိုက္ခန္းတခန္း၀ယ္သည္။ အဲဒီမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အခြင့္အခါသင့္သလို ေနၾကသည္။ ခ်စ္သူႏွင့္ ေနရခ်ိန္မ်ားတြင္ေပ်ာ္စရာေကာင္းသေလာက္ တကိုယ္ထဲ ေနခဲ့ရခ်ိန္မ်ား မွာေတာ့ ေမာဆို႔တင္းက်ပ္မႈမ်ားက သူ႔ကိုဖိစီးႏွိပ္စက္ခဲ့၏။ သူယုံၾကည္ခဲ့ေသာ၊ သူျမတ္ႏိုးတန္ ဘိုးထားခဲ့ ေသာစာေပသမားတေယာက္၏ဘ၀သည္ အခုေတာ့ ကာလတခုအထိ ေမွာင္အတိက် ေနသည့္ ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကြယ္၌ ေခ်ာင္ထိုးထားခဲ့ရေပၿပီ။
“ က်ေနာ္ေနတဲ့တိုက္ခန္းေလးကေန လမ္းမေပၚက လူေတြကို ၾကည့္မိတယ္ေဒါက္တာ၊ လူေတြဟာ လင္အတြက္ မယားအတြက္ သားအတြက္သမီးအတြက္နဲ႔ ေငြေနာက္ကို လိုက္ေနၾကတာေလ။ က်ေနာ္ျမင္ေနရတာ တေန႔တေန႔ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီလမ္းမေပၚက လူ ေတြကို က်ေနာ္ဘယ္လိုျမင္မိလဲဆိုေတာ့ အရက္သမား တေယာက္မူးၿပီးအန္ခ်လိုက္တဲ့ အမူးသမား အန္ဖတ္ေတြအတိုင္းပဲ။ အလိုေလာဘေတြနဲ႔ ရြစိတက္ေနၾကတာပဲ။ လူေတြဟာ လိုခ်င္တပ္မက္ မႈေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနၾကတဲ့ အန္ဖတ္ေတြ။ အမူးသမားအန္ဖတ္ေတြ။ စိတ္ပ်က္ ဖို႔ ရြံဖို႔ သိပ္ေကာင္းတယ္ ”
သူ႔အသံကျမင့္တက္လာရာမွ တိုးတိမ္နစ္၀င္သြားသည္ကို စိတ္ကုဆရာ၀န္က သတိထားမိေလ သည္။ ေမာဆို႔တင္းက်ပ္ေနပုံရသည့္ မ်က္ႏွာေပၚတြင္လည္း ႏြမ္းနယ္ရိပ္ ညိႇဳးလ်ရိပ္တို႔ ဖုံးေနသည္။ ခဏေနေတာ့ ခါးကိုျပန္ဆန္႔လိုက္ၿပီး သူ ေျပာသည္။
“ မေန႔ကေတာ့၊ အင္း .. မေန႔ကေတာ့ေပါ့ .. ”

+++++++++++++++++++++++

ပထမဆုံးအျဖစ္က သူ႔ဆီ မနက္တိုင္း ႏို႔ပို႔လာေနက် ကုလားမ၏မ်က္ႏွာေပၚက အမွတ္အသား ႀကီးေၾကာင့္ပင္။
တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္ သူက အိပ္ရာမွလူးလဲထကာ ဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ သူမ၏မ်က္ႏွာေပၚတြင္ တမ်က္ႏွာလုံးကိုဖုံး ကာ ထင္းထင္းႀကီးေပၚေနသည့္ ၾကက္ေျခခတ္ အမွတ္အသားႀကီးတခု။ သူ အံ့အားသင့္သြားသည္။ ဒါေပမဲ့ ေမးခြန္းေတြေတာ့ ထုတ္မေနေတာ့။
ထုံးစံအတိုင္း လမ္းမေပၚမွာ အေျပးအလႊားျဖစ္ေနၾကသည့္ လူမ်ားကားမ်ားကိုၾကည့္ဖို႔ ၀ရံတာ ဘက္ကိုထြက္ခဲ့သည္။ ခပ္ေ၀းေ၀းက ေမာင္းလာသည့္ကားတစင္း သူ႔ျမင္ကြင္းေရွ႕ တည့္တည့္အ ေရာက္တြင္ ထိုးရပ္လိုက္သည္ကို ျမင္ေနရ၏။ ခဏေနေတာ့ ထိုကားေပၚက လူတခ်ဳိ႕ ဆင္းလာ သည္။
“ ျမတ္စြာဘုရား .. ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾကပါလိမ့္ ”
သူ ထိတ္လန္႔သြားသည္။ သူ႔ျမင္ကြင္းထဲကိုေရာက္လာသည့္ ကားေပၚမွဆင္းလာသူမ်ား၏ မ်က္ႏွာ မ်ားေပၚတြင္လည္း ၾကက္ေျခခတ္ႀကီးမ်ား၊ ပလာစတာျဖဴျဖဴႀကီးေတြႏွင့္ တမင္ခတ္ထားၾကသည့္ အလား ထင္းထင္းႀကီးေပၚလြင္လ်က္။
သူ အလန္႔တၾကားျဖစ္သြားၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းထဲေျပး၀င္ကာ မ်က္ႏွာႏွင့္မ်က္လုံးေတြကို အေသအခ်ာ ပြတ္သပ္ေဆးေၾကာသန္႔စင္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ကိုယ္တပိုင္းေပၚမွန္တြင္ သူ႔ကိုယ္သူ အလ်င္စ လိုျပန္ၾကည့္လိုက္၏။ ဘယ္မွာလဲ ၾကက္ ေျခခတ္ႀကီးေတြ။
ဟူးခနဲ သက္ျပင္းပူတခ်က္မႈတ္ထုတ္လုိက္မိၿပီး အင္း.. ငါ့အျဖစ္က ေတာ္ေတာ္အူေၾကာင္ေၾကာင္ ပဲဟု တကိုယ္ၾကား ေျပာကာ ၀ရံတာအျပင္ကို ျပန္ထြက္လာသည္။
ၿပီးေနာက္ သူသည္ သုံးထပ္အျမင့္ေပၚကေန လမ္းမ်ား လူမ်ား ကားမ်ားကို ျပန္ၾကည့္လုိက္ျပန္ ပါသည္။
“ ျမတ္စြာဘုရား ျမတ္စြာဘုရား၊ ေဒၚလီေရ .. မင္းအျမန္လာပါ၊ ငါ ေသရပါေတာ့မယ္ ”
ေဒါက္တာလင္းက ကိုဘေမာင္၏ျဖစ္စဥ္ေတြကိုအေသ အခ်ာဂ႐ုတစိုက္နားေထာင္ေနသလို စာအုပ္ တအုပ္ျဖင့္လည္း မွတ္တမ္းမ်ားလိုက္ေနသည္။ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ရွင္းျပရင္း အေတာ္ေမာပန္း သြားဟန္ရွိသည့္ ကိုဘေမာင္အား စိတ္သက္သာသလိုေနရန္ေျပာၿပီး သူကိုယ္တိုင္ ေရေအးေအး တခြက္ခပ္ေပးေတာ့ သူ အငမ္းမရ ေမာ့ခ်လိုက္၏။
“ ခင္ဗ်ား အမ်ဳိးသမီးေရာက္လာေတာ့ေရာဗ်ာ။ သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ အဲဒီ့ၾကက္ေျခခတ္ႀကီး ျမင္ရေသး လား ”
သူက ေခါင္းကိုခါယမ္း၏။ “ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာမွာေရာ ၾကက္ေျခခတ္ႀကီး ျမင္ေနရလားဗ်ာ” ဆိုသည့္ ေဒါက္တာ၏ ေမးခြန္းကိုလည္း ကိုဘေမာင္က ေခါင္းခါျပ၏။ “ အခု ဒီကိုလာေတာ့ လမ္းတေလွ်ာက္ လုံး ၾကက္ေျခခတ္နဲ႔ လူေတြခ်ည္း ခင္ဗ်ား ျမင္ခဲ့တာေပါ့ေနာ္ ” ဆုိေတာ့ ေခါင္းညိတ္ကာ ..
“ ေနာက္ဆုံး က်ေနာ္မခံႏိုင္ေတာ့လို႔ လမ္းတေလွ်ာက္ လုံး မ်က္ေစ့စုံမွိတ္ၿပီး ဒီကိုလာခဲ့ရတယ္ ေဒါက္တာ ” ဟု ေျပာ သည္။
“ ကဲက်ေနာ့္ကိုရွင္းျပလို႔ေက်းဇူးတင္တယ္ ကိုဘေမာင္ ေရ၊ ခင္ဗ်ားကို က်ေနာ္ ကူညီႏိုင္ပါၿပီဗ်ာ ”
သူက ေဒါက္တာလင္း၏မ်က္ႏွာေပၚမွာ ၾကက္ေျခခတ္ ႀကီးတခု ဘာေၾကာင့္ရွိမေနလဲဆိုတာ အ ေတြးေခါင္လ်က္။

++++++++++++++++++++++++

ထိုညက သူ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ၿပီး အိပ္ ရာႏိုးလာေတာ့ လန္းဆန္းၾကည္လင္ေနသည္။ ထုံးစံအတိုင္း ၀ရံတာဘက္သို႔ထြက္ၿပီး လမ္းေပၚကျမင္ကြင္းေတြကို မ၀ံ့မရဲႏွင့္ အၾကည့္ႏွင္မိသည္။ တေယာက္။ ႏွစ္ေယာက္။ သုံးေယာက္။ သူႏွင့္အနီးဆုံးရွိေနသည့္ တိုက္ခန္းခ်င္းမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ သူ႔ လိုပင္ လမ္းမေပၚ အၾကည့္ႏွင္ေနသူတေယာက္။
“ အား .. အိုေက၊ အားလုံးေကာင္းသြားၿပီ။ အားလုံး ေကာင္းသြားၿပီ။ ေဒၚလီေရ.. ေမာင္ ေနေကာင္းသြားၿပီကြ ”
သူသည္ အသံထြက္ေအာင္ေအာ္ဟစ္လိုက္ၿပီး ၀မ္းသာ အယ္လဲျဖင့္ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ေျပး၀င္သည္။ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းကာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေန ေဒၚလီ့ကို ေစာေစာလာဖို႔ ဖုန္း ဆက္ေခၚမည္။ ေဒၚလီလည္း ၀မ္းသာရွာမည္။
ေရခ်ဳိးခန္းထဲကိုေရာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာကိုကမန္းကတမ္း သစ္လိုက္ၿပီး ကိုယ္တပိုင္းေပၚမွန္ေရွ႕ သူ ရပ္လိုက္၏။
“ အား .. ျမတ္စြာဘုရား ”
ပလာစတာျဖဴျဖဴႀကီးတခုႏွင့္ ကပ္ထားသည့္ပမာျဖစ္ေနသည့္ ၾကက္ေျခခတ္ႀကီးက သူ႔မ်က္ႏွာ ေပၚမွာ အထင္းသား။
ထိုစဥ္မွာပင္ ႏို႔ပို႔ေနက်ကုလားမက တိုက္တိုက္ဆိုင္ ဆိုင္တံခါးလာေခါက္သျဖင့္ သူ အေျပးအလႊား သြားဖြင့္ေပးလိုက္၏။ ရွင္းလင္းၾကည္လင္ေနသည့္ ကုလားမ၏မ်က္ႏွာတြင္ အျပဳံးတပြင့္ပင္ ပန္ထား ပါေသး။
သူေရခ်ဳိးခန္းထဲသို႔အေျပးျပန္၀င္ကာ မွန္ေရွ႕တြင္ရပ္ရျပန္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ့ ၾကက္ေျခ ခတ္ႀကီးတခုက အထင္းသား။
“ သြားၿပီေဒၚလီေရ၊ မင္း ျမန္ျမန္ေျပးလာပါဦး ညီမေလးရယ္ ”
ေဆာက္တည္ရာမရစိတ္ႏွင့္ ေဒၚလီ့အလာကိုေစာင့္ရသည္မွာ သူ႔အတြက္ ပင္ပန္းလြန္းလွ၏။ ေဒၚလီ ရယ္ မင္းလာပါ ေတာ့။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ငါေသေတာ့မယ္။ ငါေသရပါလိမ့္မယ္ ညီ မေလးရယ္။
သူသည္ အခန္းထဲသို႔ေျပး၀င္လိုက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚတြင္ အလ်ားလိုက္ေမွာက္ကာ မ်က္ႏွာကို ေခါင္းအုံးႏွင့္ အပ္ထားလိုက္သည္။ သူ႔အျမင္အာ႐ုံတြင္ လူေတြအားလုံး ပုံမွန္ပကတိ အတိုင္းျဖစ္ သြားကာမွ ဆိုး၀ါးလွသည့္ ဒီၾကက္ေျခခတ္ႀကီးက သူ႔မ်က္ႏွာေပၚေရာက္လာရေလျခင္းဟု ေတြး ကာ အခံရခက္ေနေလသည္။ ေဒၚလီေရ..လာပါေတာ့ကြယ္ဟုလည္း အ႐ူးဘႏွမ္း ေအာ္ဟစ္ေနမိ ေတာ့၏။
တနာရီေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ေလွခါးထစ္မ်ားကို နင္းေလွ်ာက္လာသည့္ ေျခသံတသံ။ သူ အလြတ္ရေနသည့္ ေဒၚလီ့ေျခသံ။ သူ ကမန္းကတမ္းေခါင္းေထာင္ ထလိုက္ၿပီး ေမာႀကီးေသာႀကီး ျဖင့္ တံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။
တံခါး၀မွာေတာ့ သူ ေမွ်ာ္လင့္အားကိုး ေစာင့္စားေန သည့္ေဒၚလီက မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ၾကက္ ေျခခတ္ႀကီးအတိုင္းသား ႏွင့္ တေစၦတေကာင္လို မားမားႀကီးရပ္လ်က္။

ခင္လြန္း