(၁)
‘ ဘာတဲ့ ဘာတဲ့ အဲဒီ့ေခြးနံမယ္က ’
‘ လမ္းသရဲ လမ္းသရဲ ေခြးလမ္းသရဲ’
‘ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ဗ်ာ ေခြးကိုမ်ား လမ္းသရဲရယ္လို႔ ’
‘ နင္ဘာသိလို႔လဲဟဲ့ စူဠရဲ့။ အဲဒီ့ေခြးက တေနကုန္လမ္းေပၚမွာခ်ည္းေနတဲ့ဟာ’
‘ ဟာ။ အမကလဲဗ်ာ သခင္မရွိလို႔ေနမွာေပါ့ဗ် ’
‘ ဘယ္ကလာသခင္မရွိဘဲေနမွာလဲဟ။ ၾကည့္ပါလား။ လည္ပတ္ေတြဘာေတြနဲ႔ပဲဟာ’
စူဠႏွင့္မီတို႔ေျပာဆိုေနသည္ကိုၾကားေနရသျဖင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ သေရတျမားျမား လွ်ာတြဲေလာင္း ခ်ကာ ေစာင့္ေၾကာင့္ေလး ထိုင္ေနသည့္ ေခြးေလးတေကာင္ကို က်ေနာ္ပါလွမ္းၾကည့္ျဖစ္မိသည္။ ေခြးကေလးက က်ေနာ္တိတို႔သူ႔အေၾကာင္းေျပာဆိုေနသည္ကို တစုံတရာနားလည္ေနသည့္အလား အၿမီးေလးတရမ္းရမ္း။ ေခါင္းေလးေစာင္းကာ င့ဲကာျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ကို ျပန္ၾကည့္ေနေလသည္။
‘သူေပါ့ ငါမေန႔က အျဖဴ႕ကိုေႂကြးထားတဲ့ ထမင္းေတြ ၀င္အုပ္သြားတာ’


က်ေနာ့္ဇနီးမီက အိမ္ေမြးျခံေပါက္ျဖဴမကို လူတေယာက္နံမည္အဖ်ားဆြတ္ေခၚေ၀ၚသလို ‘အျဖဴ’ဟု ေခၚေလသည္။

‘အမကလဲဗ်ာ ျဖဴမႀကီးက်န္လို႔စားတာပဲဟာ၊ အဲဒါေလးနဲ႔မ်ား ေခြးလမ္းသရဲျဖစ္ရတယ္လို႔’
‘ဟဲ့ သူ႔သခင္က ငါ့ကိုေျပာၿပီးၿပီဟဲ့ စူဠရဲ့၊ သူ႔ကိုတဲ့ အိမ္မွာအၿမဲခ်ည္ထားတာတဲ့၊ ဒါေပမယ့္ ႀကိဳးကို ကိုက္ကိုက္ျဖတ္ၿပီး၊ ဒီလိုပဲ ေလွ်ာက္သြားေနတာပဲတဲ့’

လမ္းသရဲက ေခြးပ်ိဳေပါက္ကေလးျဖစ္သည္။ အေမႊးစုတ္ဖြားဖြားေလးျဖစ္ေသာ္လည္း ဆံပင္စုတ္ဖြား ကိုးယို႔ကားယားေနတတ္သည့္ လူ လူပ်ိဳေပါက္ညစ္သိုးသုိးပုံေလးႏွယ္ ျဖစ္ေနေလသည္။ သပ္သပ္ ယပ္ယပ္မရွိ၊ နီညိဳေရာင္ ေလးျဖစ္၍ ႏႈတ္သီးနက္နက္၊ အၿမီးေလးက ဖြာက်ေနသည္။ သူ႔အမူအ ယာက မေန႔တေန႔ကမွ သည္ေနရာသို႔ေရာက္လာသည့္ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ မိတ္ေဆြဖြဲ႔လိုသည့္ပုံမ်ိဳး။ ေၾသာ္၊ ဒီ၀န္းက်င္သစ္ေလးမွာေတာ့ လမ္းသရဲသည္လည္း က်ေနာ္တို႔အတြက္ သက္ရွိအေဖာ္သ ဟာျဖင့္ ျဖစ္လာခဲ့ရေလၿပီ၊ ဘယ္၍ဘယ္မွ် အတူတကြေရစက္ ဆုံေနၾကရမည္ဆိုသည္ ကိုေတာ့မ သိေခ်။


(၂)
ဒီေနရာေလးသို႔ က်ေနာ္တို႔စတင္ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရေသာေန႔တြင္ အေပ်ာ္လြန္ေနသည့္ ျဖဴမပါမလာသ ျဖင့္ မီက တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္၊ အရင္ေနရာမွ နာရီ၀က္ခန္႔သြားရသည့္ခရီးအကြာတြင္ ရွိေနသ ျဖင့္ ျဖဴမလိုက္လာခ်င္သည့္တိုင္ လြယ္လြယ္ကူကူ လိုက္မလာႏိုင္မွာကို မီစုိးရိမ္ေနပုံရသည္။
ေယာက်္ားသားမ်ားသာမ်ားၿပီး မိန္းမသားဟူ၍မီတေယာက္သာရွိသည့္အိမ္တြင္ ျဖဴမကမီ့အတြက္ တိုးတိုးေဖာ္တိုးတိုးဖက္လို ျဖစ္ေနသည္။ မီက ျဖဴမကို လူတေယာက္လိုအေဖာ္ျပဳ၍ေျပာေနဆိုေနပုံ ကို က်ေနာ္သတိထား ၾကည့္မိဖူးသည္၊ တကယ့္ကို လူလူခ်င္းေျပာေနဆိုေနပုံမ်ိဳး။ ျဖဴမကလည္း မီ ေျပာေလသမွ်ကို အၿမီးတရမ္းရမ္း ေခါင္းတလႈပ္လႈပ္ နားရြက္တခါခါႏွင့္ နားလည္သလိုလိုဘာလုိ လို ဟန္ျပဳကာ နားေထာင္ေနတတ္ၿမဲ။

‘အျဖဴ ၊ နင္ရည္းစားရွိေနၿပီမဟုတ္လား ေျပာစမ္း၊ ဟင္း ၀ုတ္၀ုတ္၀ုတ္၀ုတ္ေတာ့မလုပ္နဲ႔ေနာ္။ ငါ ဆရာနဲ႔ တိုင္မွာ’

မီက အျဖဴကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္းသည္လိုေမးလွ်င္ အျဖဴသည္သူ႔ကိုယ္လုံးႀကီးကိုတြန္႔ကာခါကာျဖင့္ သူ႔အၿမီး ဖြားႀကီးကို တရမ္းရမ္းလႈပ္ကာလႈပ္ကာ မီ့ကိုယ္ထဲသို႔ ေခါင္းတိုး၀င္လာတတ္သည္။
‘ေတြ႔လားေမာင္ေတြ႔လား၊ အျဖဴဟာေလ တကယ့္ကိုလူလိုပဲေတြ႔လား၊ သူကပဲ ရွက္သလုိလိုဘာ လိုလိုနဲ႔’
ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္သည္။ တကယ့္ျဖဴမ။ တခါတရံ မီက လူတေယာက္ႏွင့္စကားလက္ ဆုံက်ေနသည့္ ဟန္မ်ိဳးဖမ္းကာ ၾကည္စယ္ေနခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့ ျဖဴမသည္ အူယားလာသည့္ႏွယ္ ၀ူခ နဲထ၍ ေအာ္တတ္ေလသည္။

က်ေနာ္တို႔သည္ေနရာသို႔ေျပာင္းလာခ်ိန္တြင္ ျဖဴမမွာတကယ္ပင္ ခ်စ္သူရွိေနေလၿပီ၊ ျဖဴမက လူမ်ား လိုဆို လွ်င္ေတာ့ လုံးႀကီးေပါက္လွဖြံ႔ဖြံ႔ထြားထြားႀကီး။ ေဖြးဆြတ္ေနသည့္အေမႊးထူထူတြင္ ေရႊအို ေရာင္အကြက္မ်ားက ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ျဖန္႔ပက္ထားရာ သူ႔အလွကို ပိုၿပီးေပၚလြင္ေစေလသည္၊ သူ႔ခ်စ္ သူကိုျမင္ေတာ့ မီသာမက က်ေနာ္တို႔ အားလုံးပင္ အံ့အားသင့္ေနေတာ့၏။
ျဖဴမခ်စ္သူက က်ေနာ္တို႔လူမ်ားအလိုအရေျပာရလွ်င္ အလႊာခ်င္းေတာ့ မတူပါေလဟုဆုိရ မလိုပင္။

က်ေနာ္တို႔အိမ္ေပါက္ ျဖဴမကလမ္းေဘးေခြးတေကာင္မဟုတ္ေသာ္ျငား သူ႔သခင္မ်ားျဖစ္သည့္ က်ေနာ္တို႔ႏွယ္ ေနရာတေနရာတြင္ အတည္တက်ေနႏိုင္ဖို႔မွာ မေသခ်ာ။ အေျခအေနအရ က်ေနာ္ တို႔ေျပာင္းၾကေရႊ႕ၾကရလွ်င္ ျဖဴမကိုလည္း ေခၚခဲ့ၾကရသည္သာ။ ေဟာ သူ႔ခ်စ္သူကေတာ့ျဖင့္ ဟိန္းဟိန္းထေနသည့္တိုက္ႀကီးတတိုက္မွ။ ၿပီးေတာ့ အမ်ိဳးအႏြယ္ အရေျပာၾကစတမ္းဆိုလွ်င္ လည္း ျမန္မာျပည္မွာေတာ္ေတာ္တန္တန္ျမင္ဖူးဖို႔ပင္ခက္သည့္ ေလးငါးေျခာက္သိန္းတန္ ဒုိဘာ မင္ေခြးမ်ဳိး။ ေမြးကတည္းက အၿမီးငုတ္ေလးမက်န္ေအာင္ျဖတ္ထားခံရေလ့ရွိသည့္ ေခြးမ်ဳိးေကာင္း မ်ဳိးသန္႔တမ်ဳိး။

အေကာင္ႀကီးကလည္းထြားလုိက္က်ဳိင္းလုိက္သည္မွ ေတာ္ေတာ္တန္တန္လူတေယာက္ေလာက္ရွိ သည္။ ထည္၀ါလိုက္ သည္ကလည္း ျဖဴမကိုပိုင္ရသည့္က်ေနာ္တို႔ကပင္ ခပ္ရြံ႕ရြံ႕၊ မ်က္လုံးခ်င္းပင္ မဆိုင္ရဲ။ မေတာ္ခုန္ခဲ့ၿပီး မ်က္ႏွာကိုဟပ္လိုက္မွျဖင့္ဆိုသည့္စိတ္က က်ေနာ္တို႔ေတြကို အသည္း တယားယားျဖစ္ေစသည္။ ၿပီးေတာ့ အေျခႀကီး သည့္ေခြးမ်ဳိးမို႔ က်ေနာ္တို႔စားသည့္ အစားအစာ ေတြကို သူကငွဲ႔လို႔ေတာင္မွ မၾကည့္။

‘မတတ္ႏိုင္ဘူးေမာင္၊ သမီးေပးသမက္ရဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္ရွိတဲ့ဟာပဲေႂကြးရမွာပဲ၊ မစားႏိုင္ရင္ သူ႔အိမ္သူျပန္ေပါ့’ ဒါက ျဖဴမခ်စ္သူအေပၚ မီ့သေဘာထားျဖစ္ေလသည္။
ေနာက္ေတာ့လည္း သေကာင့္သားက အခ်စ္ႏွင့္ေပါင္မုန္႔တြင္ အခ်စ္ကိုေရြးခ်ယ္ၿပီး ျဖဴမနားကတဖ၀ါးမခြာ ေတာ့ဘဲ ထမင္းက်န္ဟင္းက်န္ကို အတူေလြးရွာသည္။ သို႔ႏွင့္ မီက သူ႔ကို ‘ဒိုးလုံးႀကီး’ဟု အမည္သစ္စာရင္းသြင္း လိုက္ေတာ့၏။


(၃)
ဘ၀ခ်င္းတူေသာ္လည္း အလႊာခ်င္းကြာျခားခ်င္တိုင္းကြာျခားလွသည့္ ျဖဴမႏွင့္ဒိုးလုံးႀကီးတို႔၏ အခ်စ္ သည္ ေနာက္ေတာ့လည္း ခြဲခြာျခင္းျဖင့္သာ အဆုံးသတ္ခဲ့ရေလသည္။ ဒိုးလုံးႀကီးမရွိသည့္ေနာက္ ျဖဴမတြင္ ေနာက္အေဖာ္သစ္မ်ားရလာသည္။ မီေျပာသည့္ လမ္းသရဲဆိုသည့္အေကာင္ေသးေသး ေခြးထီးေလးတေကာင္ႏွင့္ မႈန္ေတေတႏိုင္လွသည့္ ေခြးပိန္မေလးတေကာင္တို႔ျဖစ္သည္၊ ထိုေခြး ေလးႏွစ္ေကာင္လုံးမွာ ပိန္ခ်ဳံးေနေလသည္။ ေခြးပိန္မေလးမွာ လမ္းပင္ေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ ႏိုင္သျဖင့္ က်ေနာ္က မသန္မစြမ္းေခြးတေကာင္ဟု ထင္မွတ္ခဲ့ေသးသည္။ မဟုတ္။ သခင္ ပစ္သြား သျဖင့္ အစာငတ္ေရငတ္အျပတ္ျပတ္ျဖစ္ကာ အင္အားခ်ဳိ႕တဲ့ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ္ေနာက္မွ သိခဲ့ရ သည္။

‘ဒီေနရာက ဟိုဘက္ကမ္းနဲ႔က နီးနီးေလးရယ္၊ အညိဳတို႔လိုေပါ့ေနာ္၊ ကိုယ့္ဗမာျပည္သားေတြ ဒီအ ခ်ိန္ဆိုရင္ ဒီဘက္ကမ္းကိုလာၿပီး အလုပ္လုပ္ၾက၊ ေငြကေလးစုၾက။ ၿပီးေတာ့ ယာေတြသိမ္းခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့ ျပန္သြားလိုက္ၾကနဲ႔’
ေဒသခံတပိုင္းလုိျဖစ္ေနသည့္အညိဳက ဒီေနရာေလးမွ သိပ္အလွမ္းမေ၀းလွသည့္ ျမန္မာျပည္ဘက္ ကမ္း မွ ေတာင္တန္းျပာႀကီးေတြဆီ ေငးရီၾကည့္ၿပီး ေျပာျပေနသည္။

‘ ဒါဆို ဒီေခြးပိုင္ရွင္ဗမာျပည္ ျပန္သြားလုိ႔ သူက်န္ခဲ့တာေပါ့’
စင္စစ္ သည္ေနရာသည္ နယ္ျခားၿမိဳ႕ေလး၏အစြန္အဖ်ားျဖစ္ေနရာ ဟုိဘက္ကမ္းႏွင့္သည္ဘက္ ကမ္း ဥဒဟို၀င္ထြက္သြားလာ၍လြယ္ကူသည္။ က်ေနာ္တို႔ေရႊေတြ ဟုိမွာဘက္႔အသက္႐ွဴၾကပ္ရ ေလတိုင္း ဒီကမ္းဘက္သို႔နည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္၀င္ေရာက္ကာ ေဒသခံတို႔၏လယ္ယာလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေလ့ရွိသည္၊ တခ်ဳိ႕ႏွစ္ပတ္ လည္သည့္တိုင္၊ တခ်ဳိ႕လည္း တရာသီႏွစ္ရာသီ စသျဖင့္ ေငြယားေလးစုမိေဆာင္းမိၿပီဆုိလွ်င္ အထုပ္ေလးပုိက္၍ ျပန္ၾကၿပီ။

‘ဒီေခြးမေလးက ကံေကာင္းလို႔မေသတာ။ ဟုိတေလာကသူ႔ကိုသတ္စားဖို႔႐ိုင္းဖမ္းၾကတာေလ၊ ခ်ည္ တုတ္႐ုိက္ေနတုန္း ႀကိဳးေျပၿပီးလြတ္သြားတာ။ အဲဒါ အခု ဘယ္သူ႔မွ သူ႔အနားအကပ္မခံေတာ့ဘူး။ လူေတြကိုေၾကာက္ေနၿပီ’

ျမန္မာေျမလတ္ၿမိဳ႕သူေလးအညိဳသည္ စီးပြားေရးအခက္အခဲေၾကာင့္ ဒီဘက္သို႔စြန္႔စားထြက္လာၿပီး က်ပန္း လုပ္ကိုင္ေနရာမွ ေဒသခံတဦးႏွင့္အိမ္ေထာင္က်ကာ ဒီမွာအသားက်ေနေလၿပီ၊ အညာဟန္ အညာသံကေတာ့ မေပ်ာက္ေသး။
‘ႏို႔ ဘယ္သူေတြက သူ႔ကိုစားၾကဖို႔လုပ္တာလဲ။ ဒို႔လူေတြပဲလား’
‘ဒါေပါ့ဦးရဲ့။ ဒီမွာလဲ အလုပ္ကအၿမဲရွိတာမွမဟုတ္တာ၊ အလုပ္မရွိစရိတ္ကျပတ္ေတာ့ ငတ္ငတ္နဲ႔ စားၾက မလို႔ေလ’

‘ေၾသာ္ အလုပ္က ဒီလိုပဲျပတ္တတ္လား’

‘အမွန္က အလုပ္ကျပတ္တာေတာ့မဟုတ္ဘူးဦးရဲ့။ ဒီလိုအခ်ိန္ဆိုရင္ ဟိုဘက္ကမ္းကတက္တက္ လာတာ နည္းတာမွတ္လို႔၊ လူကမ်ားၿပီး အလုပ္ကရွားေတာ့ အခက္အခဲေတြျဖစ္ၾကတာေပါ့၊ တခ်ဳိ႕ ဆို အျပန္စရိတ္မရွိလို႔ ဒီမွာတင္ေသာင္တင္ၿပီး မဟုတ္ကဟုတ္ကေတြ လုပ္ကုန္ၾကေရာေလ’။

အညိဳ႕စကားအဆုံးမွာေတာ့ က်ေနာ္သည္ ပင့္သက္ေရာရႈိက္သက္ပါ တၿပိဳင္တည္းခ်မိသြားခဲ့သည္။ ေၾသာ္ ဒို႔ျပည္သားေတြဘ၀ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ၿငိမ္းခ်မ္းလွပလာပါ့မလဲဆိုသည့္စိတ္က ရင္ထဲတိုးေ၀ွ႔ ကာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။

(၄)
ထို႔ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အညိဳ႕၏ေခြးကေလးလမ္းသရဲႏွင့္ စြန္႔ပစ္ခံေခြးပိန္မေလးတို႔သည္ သေဘာ မေႏွာေကာင္းလွသည့္ ျဖဴမႏွင့္အလြမ္းသင့္ကာ က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာပင္လိုလို ေနေလ့ရွိသည္ကို က်ေနာ္သတိထားမိခဲ့သည္၊ မီက ထိုေခြးေလးႏွစ္ေကာင္ကို ႏွစ္လိုပုံမရေခ်။ က်ေနာ္တို႔ရိကၡာထဲမွ ဖဲ့ၿပီးေႂကြးရေမြးရမလိုျဖစ္ေနသည့္အတြက္လည္း ပါ ပါသည္။ ‘ကိုယ့္၀မ္းနာကိုယ္သာသိပဲေမာင္ေရ၊ ေခြး ႏွစ္ေကာင္စားအိုးဆိုလဲနည္းမွတ္လို႔’ ဟုက်ေနာ့္ကိုရွင္းျပရွာသည္။

ထိုႏွစ္ေကာင္တြင္ လမ္းသရဲက သခင္ရွိသည္။ အညိဳရွိသည္။ သို႔ေသာ္ အညိဳတို႔အိမ္တြင္ လမ္းသရဲ ေလးတေကာင္သာမဟုတ္။ ေခြးေတြမွအုပ္လိုက္ႀကီး။ အညိဳကုိေမးေတာ့ သူတို႔လင္မယားႏွစ္ ေယာက္က တေန႔တေန႔ ယာခင္းထဲတြင္သာ အခ်ိန္ကုန္ရသည္ကမ်ားေတာ့ ႏွစ္ကိုယ္ရည္ေနသည့္ အိမ္ေလးအတြက္ ေခြးေတြတျပဳံႀကီးေမြးၿပီး လုံျခဳံေရးတာ၀န္ေပးထားသည္။ သူတို႔လင္မယားမွာ သားသမီးက လည္းမထြန္းကား။ လူငွားရယ္ဘာရယ္ကလည္း ငွားမေနႏိုင္ရွာ။ ဒီမွာပင္ လမ္းသရဲ ဟူ၍ျဖစ္လာမည့္ေခြးေလးအတြက္ ျပႆနာစသည္။ အိမ္မွာသူက အေကာင္အေသးဆုံး၊ အင္အား အငယ္ဆုံး။ သူဖို႔ရသည့္ခြဲတမ္းကိုလည္း စားရသည္ဟူ၍မရွိ။ မစားရ႐ုံတင္မဟုတ္၊ အျခားေခြးမ်ား ၏အႏိုင္ က်င့္ျခင္းကိုပါ သူအၿမဲခံေနရျပန္သည္။ ငတ္လည္းငတ္ရ၊ အႏိုင္က်င့္လည္းခံရဆိုေတာ့ သူ သည္ ခ်ည္ထားသည့္ ႀကိဳးကိုကိုက္ျဖတ္ကာ ကိုယ္လြတ္ေျပး`႐ုံမွတပါး အျခားမရွိၿပီ။ ၿပီးေတာ့မွ သူ အသက္ရူေခ်ာင္မည့္ က်ေနာ္တို႔အိမ္ဘက္သို႔ ေရွာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သည္မွာတြင္ မီကသတိထား မိသြားၿပီး သူ႔ကို လမ္းသရဲဟုနာမည္ ေပးလိုက္ပုံရေလသည္။

ေခြးပိန္မေလးကေတာ့ သခင္ေတြ၏ စြန္႔ပစ္မႈကိုခံခဲ့ရ႐ုံမက သတ္စားခံရမည့္ေဘးကသီသီေလး လြတ္ခဲ့သူမို႔ လူေတြကိုေၾကာက္ေနေလသည္။ စင္စစ္က်ေနာ္သည္ ထိုေခြးႏွစ္ေကာင္၏ အေရးကို တမင္ထည့္စဥ္းစားေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ေသာ္လည္း သူတို႔ဘယ္လိုဘယ္ပုံႏွင့္မ်ား အသက္ရွင္ရပ္ တည္ေနၾကပါလိမ့္ဆိုသည့္အေတြးက မၾကာမၾကာ က်ေနာ့္ကိုထိုးႏွက္လာတတ္သည္။ သခင့္အိမ္ ေျပးလမ္းသရဲကိုေတာ့ သိပ္မႀကိဳးစားလိုက္ရဘဲ က်ေနာ္သိခဲ့ရသည္။ က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ ျဖဴမအ တြက္ဖယ္ထားသည့္ စားႂကြင္းစားက်န္မ်ားကို ျဖဴမမကုန္လွ်င္ သူက်န္စားလုပ္သည္။ ဒါႏွင့္ မွမလုံ ေလာက္လွ်င္ သူ႔သခင္မ်ားအိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ အျခားေခြးမ်ား၏အတိုက္အခိုက္ကိုခံၿပီး အစာ ၀င္လုတာမ်ဳိးရွိသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူ႔အတြက္အမာခံက တေနရာမဟုတ္တေနရာတြင္ရွိသည္။ ခက္သည္က ယိုင္တိယိုင္ထိုးျဖစ္ေနသည့္ ေခြးပိန္မေလးကေရာဟု က်ေနာ္ပူရျပန္ပါသည္။ သူက လူေတြကိုေၾကာက္ေနသည့္အတြက္ က်ေနာ္တို႔အိမ္တြင္ကပ္ေနေသာ္လည္း ဘယ္တုန္းကမွအစာ ၀င္မစား။ လူေတြက ေႂကြးေမြးသည့္အစာမွန္သမွ်သည္ သူ႔အဖို႔ရာ ေထာင္ေျခာက္တခုလိုပင္ျမင္ ေနၿပီလားလည္း မဆုိတတ္ေတာ့ေခ်။

သည္လိုႏွင့္တေန႔ေတာ့ ေခြးပိန္မေလးကိုပါ က်ေနာ္သတိထားမိသြားသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေျပာင္းလာ သည့္ အိမ္ကေလးသည္ လယ္ေတာယာေတာမ်ားအၾကားတြင္ျဖစ္ရာ ထိုယာေတာမ်ား၌ ပဲ၊ေျပာင္း စသည့္ စိုက္ခင္းမ်ားရွိသည္။ ထို႔အတူ ထိုစိုက္ခင္းမ်ားကို အမွီျပဳေနထိုင္သည့္ လယ္ႂကြက္ႀကီးမ်ား လည္း ဆူဆူၿဖိဳးၿဖိဳးႏွင့္ေတြ႔ရတတ္သည္။

ထိုတေန႔မွာေတာ့ ေခြးပိန္မေလးသည္ ၿခံဳပုတ္ငယ္တခု၏အကြယ္မွ တစုံတခုေခ်ာင္းေျမာင္းဟန္ႏွင့္ ၀ပ္၍ေန သည္ကို က်ေနာ္ျမင္ေနရသည္။ သူဘာလုပ္ေနသည္ကို စိတ္၀င္တစားၾကည့္ေနဆဲမွာပင္ သူသည္၀ပ္ေနရာမွ ျဖတ္ခနဲ ခုန္ထြက္လိုက္ၿပီး လယ္ႂကြက္ႀကီးတေကာင္ကုိ အမိအရဖမ္းအုပ္လိုက္ ေလသည္။ လယ္ႂကြက္ႀကီးကား ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနသည့္ေခြးပိန္မ၏ပါးစပ္ထဲတြင္ တခြီးခြီး ေအာ္ရင္း ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖစ္ေနေလသည္။

ယား…လက္စသတ္ေတာ့ဒီေခြးက ေတာေခြးတေကာင္ကိုးဟု က်ေနာ္အလန္႔တၾကား ထေအာ္ မိလိုက္ေလသည္။ေနာင္မ်ားတြင္ေတာ့ သူ႔ကို‘ေတာသူ’လို႔သာ က်ေနာ္ေခၚျဖစ္ေတာ့ၿပီး လယ္ႂကြက္ တေကာင္ သို႔မဟုတ္ ပုတ္သင္တေကာင္ သို႔မဟုတ္ ဖားတေကာင္ကို သူအက်အနစားေနလွ်င္ မအ့ံၾသမိေတာ့။ ‘ဘ၀ေပးေျခ’အရ ေတာေခြးတေကာင္လို ရွင္သန္ေနထိုင္ရန္ သူေရြးခ်ယ္ခဲ့ရသည္ ဟု က်ေနာ္နားလည္လိုက္သည္္။

အဟိတရိစာၦန္ပင္ျဖစ္လင့္ကစား မူမွန္မဟုတ္သည့္ေလာကဓံကို သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ႏွင့္တန္ျပန္တိုက္ပြဲ ၀င္ရင္း အသက္ရွင္သန္ႏိုင္ေရးအတြက္ မဆုတ္မနစ္ႀကိဳးပမ္းေနခဲ့သည္ကို က်ေနာ္အသိအမွတ္ မျပဳဘဲမေနႏိုင္ခဲ့။ သည္သို႔ႏွင့္ ကႏၱာရသဖြယ္ရွိေသာက်ေနာ္တို႔၏၀န္းက်င္သစ္ေလးတြင္ ျဖဴမအပါ အ၀င္ လမ္းသရဲ၊ ေတာသူႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္မစိမ္းေသာ က်ေနာ္တို႔၏သူစိမ္းမ်ားသည္ သက္ရွိအ ေဖာ္သဟာမ်ား၊ ဇာတ္ေကာင္မ်ား ျဖစ္ေနခဲ့ ေလသည္။

(၅)
အမ်ားစုမိတ္ေဆြမ်ားကေတာ့ က်ေနာ္တို႔၏ေနရာသစ္ေလးကို သိပ္ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ မရွိၾကေခ်။ တ ကယ္လည္း သည္ေနရာေလးက ယခင္ေနေနက် ေနရာမ်ားထက္စာလွ်င္ အမွန္ပင္ ကႏၱာရဆန္ ပါသည္။ ဖုန္းလိုင္းမရွိ၊ အီးေမးလ္မရွိ၊ အင္တာနက္နက္မရွိ၊ တၿမိဳ႕လုံးအႏွံ႔ ကြန္ယက္လိုျဖန္႔ထား သည့္ ကတၱရာလမ္းသည္ ဒီေနရာေလး မွေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းတြင္ အဆုံးသတ္သြားခဲ့ၿပီ။ ၿမိဳ႕ျပ၏ အရိပ္အေငြ႔ဟူ၍ဘာမွမရွိေတာ့။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္တြင္လည္း အိမ္ကေလးတလုံးတေလမွအပ မည္မည္ရရမရွိေတာ့။ ေျပာရလွ်င္ က်ေနာ္တို႔ခ်ည္းႏွင္ႏွင္။ ေဘးဘီ၀ဲယာတြင္ ယာ ေတာကိုင္းေတာ သက္ငယ္ေတာမ်ား။ ဟုိးခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ စိမ္းလဲ့ရယ္မွညိဳေမွာင္ျပာရီ အမိျမန္မာျပည္မွ ေတာင္စဥ္တန္းမ်ား။

စင္စစ္ သည္ေနရာသည္ လယ္ယာလုပ္ခ်ိန္မွအပ ေဒသခံမ်ားပင္ သိပ္သြားသြားလာလာမရွိၾက။ ထိုအခ်ိန္ မ်ားတြင္ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာျပည္သားမ်ားအား ေဒခံတို႔၏ေစ်းႏႈန္းခ်ဳိေသာတရားမ၀င္လုပ္ သားမ်ားအျဖစ္ မိသားစုလိုက္ အခ်ဳိ႕အုပ္စုလိုက္အုပ္စုလိုက္ သြားလာလႈပ္ရွားေနသည့္ေၾကကြဲစရာ ျမင္ကြင္းမ်ားကို ဟုိမွာသည္မွာ ေတြ႔ရ တတ္ေလသည္။

‘ေမာင္ေရ၊ ညကအျဖဴတို႔ေဟာင္တာ တညလုံးပဲေနာ္၊ ေကာင္းေကာင္းေတာင္မအိပ္ရဘူး၊ လူေတြ တရုန္း ရုန္းနဲ႔သြားေနလာေနလိုက္ၾကတာ တညလုံးဘာလုပ္ၾကတယ္မသိဘူး၊ ေခြးပိန္မေလးကဆို အဆိုးဆုံး၊ သူ႔အသံက စူး စူးနဲ႔’

‘ဒီလုိပဲအမေရ၊ ကိုယ့္ဗမာေတြ တေနကုန္အလုပ္လုပ္၊ ညေရာက္မွခ်က္ၾကျပဳတ္က်၊ ၿပီးေတာ့ အိပ္ဖို႔ ေနရာရွာၾက၊ ဒါေတြ အညိဳတုိ႔ကေတာ့ ရုိးေနၿပီ၊ တခါတခါ သူတို႔မူးေနၾကရင္ ပိုေတာင္ဆိုးေသး တယ္၊ တညလုံးလမ္းေပၚမွာခ်ည္းပဲ’

အညိဳ႕အဆိုအရ ထိုသူေတြမွာ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔အျပားက ဘယ္လိုဘယ္ပုံ အဆက္အစပ္ျဖင္ ့ေရာက္လာၾက မွန္းမသိရ။ ႐ုိး႐ုိးသားသားလုပ္ကိုင္ၾကသူမ်ားရွိသလို၊ စ႐ုိက္ၾကမ္းတမ္းလွသည့္ လူမ်ားလည္းမကင္း။ အနီးတ၀ိုက္ ေတြ႔ရာလယ္ေစာင့္တဲလြတ္မ်ားတြင္ အတူတူလုပ္ကိုင္ေနထိုင္ ၾကရင္း တခ်ဳိ႕ပိုက္ဆံေလးအနည္းအက်ဥ္းစုမိသူကို က်န္လူမ်ားကသတ္ျဖတ္ၿပီး ျမန္မာျပည္ထဲျပန္ သြားတတ္သည့္ ဇာတ္လမ္းမ်ားကို မီ့ကိုေျပာျပေနေတာ့ မီ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္ေနေလသည္။

‘ေအးေပါ့ကြာ၊ ဒါေတြေတာ့ ဒို႔ေတြၾကားေနျမင္ေနရမွာပဲ၊ နယ္စပ္ကိုေရာက္လာသူေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး မဟုတ္လား၊ ကိုယ့္ျပည္မွာဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုေတြလြယ္လြယ္နဲ႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲေလ၊ ေနာ္ မီ ’
က်ေနာ္က တုန္လႈပ္ေနဟန္ရိွသည့္မီ့ကို ႏွစ္သိမ့္စကားဆိုရေသာ္လည္း မီကေတာ့ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာ မေကာင္းလွေပ။ ထိုညက မီ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မအိပ္။ ေခြးေဟာင္တိုင္းထထၾကည့္ေနလိုက္ရသည္မွာ လည္းအေမာ။ က်ေနာ္က မီရယ္၊သူတို႔မွာလည္း စားေရးကတခက္ အိပ္ေရးကတခက္န႔ဲ ေတာ္ ေတာ္နဲ႔အိပ္ဖို႔ ရွာမရၾကဘူးထင္ပါရဲ့ကြာ၊ အဲဒါ ထၾကည့္ေနလို႔ကေတာ့ မိုးလင္းသြားလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာယူရသည္။ ျဖဴမတို႔ေခြအုပ္ကလည္း သဲလိုက္ၾကတာမွေလ။ တညလုံးမိုးမႊန္ေနေအာင္ ေဟာင္ ေနေလသည္။

(၆)
‘ဘာရယ္၊ လမ္းသရဲေပ်ာက္သြားၿပီဟုတ္လားအညိဳ၊ ေသခ်ာလို႔လားဟယ္၊ သူကအရင္ကမွ လမ္းမ်ားမ်ားရယ္ ’
‘ဟုတ္တယ္အမ၊ အညိဳ တမနက္လုံးရွာၿပီးၿပီ၊ အခုေလာက္ရွိ ဘယ္ဟင္းအိုးထဲေရာက္ေနၿပီလဲမွ မ သိတာ ’
‘ဘာရယ္’ အညိဳ႕စကားေၾကာင့္ မီတုန္လႈပ္သြားေလသည္။

ထိုသတင္းကိုမဟုတ္ပါေစနဲ႔လို႔ က်ေနာ္ဆုေတာင္းခဲ့ေသာ္လည္း မျပည့္ခဲ့၊ တေလာေလးက ေတာ သူႏွင့္ သူတို႔ဘာသာဘာ၀ ေပ်ာ္ပါးေနပုံကို အမွတ္မထင္ျမင္မိၿပီး၊ ေၾသာ္ လမ္းသရဲေတာင္ေခြးလား ေျမာက္ၿပီပဲဟု က်ေနာ္ ျပဳံးမိလိုက္ေသး၏။ ခုေတာ့ ေတာသူမေလး အေဖာ္မဲ့ရွာေလၿပီ။ သူေၾကာက္ ေသာ သူမယုံေသာလူသားေတြက သူ႔ဘ၀သူ႔အေဖာ္ကို အစာအျဖစ္ေျဖရွင္းလိုက္ၾကၿပီ၊ သူတို႔၏ခ်စ္ ျခင္းကို ခြဲခဲ့ၾကၿပီ။ ထိုမွစၿပီး ေတာသူေလးလည္း ညညဆုိ မအိပ္ေတာ့သေလာက္ စူးစူး၀ါး၀ါး ထိုး ကာထိုးကာ ေဟာင္ေနေတာ့၏။

သိပ္မ်ားမၾကာခင္မွာေတာ့ ေတာသူမေလး သားေပါက္ပါေလၿပီ။ ကံေကာင္းသည္လို႔ပင္ ေျပာရ မ လားမသိ။ အထီးေလးခ်ည္းငါးေကာင္။ အစက သူ႔အေပၚအသိအမွတ္မျပဳလိုသည့္ မီကပင္ ‘ေဟ့ ေတာသူကို အစာေလးဘာေလးေကၽြးၾကေနာ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူက မိခင္ျဖစ္သြားၿပီ။ မိခင္ဆိုတဲ့အသိေလးနဲ႔ေလးစားမႈေတာ့ထားရမယ္ေဟ့ ” ဆိုေတာ့ မီ့ကို စူဠတို႔လူငယ္တသိုက္က ၀ိုင္းရီၾကသည္။ ေခြးေပါက္စေလးေတြ ကိုၾကည့္ၿပီး ဒါကေတာ့ လမ္းသရဲနဲ႔တူသေဟ့ဆိုၿပီး သြားေလသူ လမ္းသရဲကို သတိရေနၾက ေသးသည္။ ေတာသူကေတာ့ တကယ္ပင္လူေတြကို ယုံၾကည္မႈ မရွိေတာ့။ သူသားေပါက္တာကပင္ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေဘးသက္ငယ္ပင္ေတြေတာထဲမွာ အသိုက္လုပ္ၿပီး ေပါက္ျခင္းျဖစ္သည္။

ေခြးေပါက္ေလးမ်ား တေတာက္ေတာက္ႏွင့္လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ေခြးေလးေတြ ကိုၾကည့္ ခ်င္၍ခဏတျဖဳတ္ေခၚထားလွ်င္ ေတာသူသည္ တခ်ိန္လုံးအနားတြင္ ရစ္သီရစ္သီ။ ထို႔ ေနာက္မွာေတာ့ ေခြးေပါက္ေလးေတြကို သူသားေပါက္ရာသက္ငယ္ေတာ အတြင္းဘက္ခပ္က်က် ေနရာသို႔ေျပာင္းပစ္လိုက္ေတာ့၏။ဒါေပမယ့္ ေတာသူေလးခမ်ာ လူတို႔၏ေႏွာင့္ယွက္မႈက မလြတ္ ေျမာက္ႏိုင္ခဲ့ပါေခ်။ သားေပါက္စဥ္က အထီးေလးေတြခ်ည္းမို႔ ကံေကာင္းသည္ဟုထင္မွတ္မိခဲ့ေသာ္ လည္း ထိုအရာကပင္ သူ႔ကိုကံဆိုးေစခဲ့ျပန္ပါသည္။

အထီးေလးေတြခ်ည္းမို႔ ေမြးလိုသူေတြ ဟုိနားဒီနားက အလွ်ဳိအလွ်ဳိေပၚလာၿပီး မိခင္ႏို႔မွမ၀ေသး သည့္ ေခြးေပါက္ေလးေတြကိုယူသြားလိုက္ၾကသည္မွာ ဟိုကတေကာင္ ဒီကတေကာင္။ လက္ပင္မ လည္။ ေခြးေလးေတြလည္း ဟုိတကြဲ ဒီတကြဲ။ ေတာသူမ၏ႏို႔ျပင္းတြဲတြဲကိုမွ အားမနာ။
က်ေနာ္တို႔၏ကႏၱာရည ညမ်ားမွာေတာ့ ေတာသူမသည္ စူးစူး၀ါး၀ါးနာနာက်င္က်င္ႏွင့္ ထိုးကာထိုး ကာသာ ေဟာင္ေနေလေတာ့သည္။

(ခင္လြန္း)