(ေမာင္ႀကီးျပည္စိုး)

ၿပီးခဲ့တဲ့ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ညက လမင္းနဲ႔ရင္မဆုိင္ရဲတဲ့က်ေနာ္ အိပ္ရာေစာေစာ၀င္းခဲ့တယ္။

လူတေယာက္လိုၿပီး ကစားရတဲ့ေဘာလံုးသင္းတသင္းလို ကစားကြက္ဟာေနခဲ့တာမ်ဳိး ရွိမွာမဟုတ္ တာေတာ့ က်ေနာ္ယံုတယ္ေလ။လျပည့္ညဆို လူတုိင္းကိုယ္စီ ေျခစြမ္းထက္ၾကတာမ်ဳိးမဟုတ္ လား။ အဲဒါေတာင္ ကပ္သီးကပ္သပ္ေတြးၿပီး လမင္းကိုအားနာတာနဲ႔ ၀ရံတာဘက္ေတာ့ ခဏထြက္ ေငးမိေသးတာ၊ လိပ္ျပာမလံုတတ္တဲ့ ကင္းေျခမ်ားတေကာင္လိုေနမွာေပါ့။ လမင္းမွာ က်ေနာ္၀ွက္ ထားတဲ့ပံုရိပ္ေတြကို လျပည့္ၿပီဆုိရင္ မေနႏုိင္မထုိင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ ပတ္စ္၀ဒ္ႏွိပ္ၿပီး ဖြင့္ေဖာက္ ခဲ့မိတာခ်ည္းပါပဲ။


ဒါေပမယ့္ ဒီတခါ တန္ေဆာင္မုန္းလႀကီးျပည့္ေတာ့မယ္ဆိုကတဲက က်ေနာ္စိတ္သိပ္လႈပ္ရွားေနခဲ့ တယ္။မွန္တာဖြင့္ေျပာရရင္ က်ေနာ္သိပ္၀မ္းနည္းေနတာ။က်ေနာ္သိပ္ငိုခ်င္ေနတာ…
ေဟာ….ေျပာရင္း ကိုပဲ မ်က္ရည္ကစို႔လာျပန္ပါၿပီ
အေမေတြ႔ရင္ေျပာအံုးမွာ
ငါသား မ်က္ရည္ခံမွည့္ေတြက အလြမ္းသယ္တတ္သတဲ့
မ်က္ရည္လြယ္တတ္သတဲ့။ က်ေနာ္ေတာ့ေျပာရင္းပဲ မ်က္ရည္က်ၿပီ အေမ…

တကယ္ဆို လြန္ခဲ့တဲ့ ၄-၅လ ၀ါဆုိၿပီးကတဲက က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ အလြမ္းဆူးႀကီးႀကီးတေခ်ာင္းထိုး ၀င္စိုက္ေနေတာ့တာ။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ့္အသက္ ၅၀ ျပည့္ေန႔တုန္းကေပါ့အေမ။စိတ္ထဲစူး၀င္ေန တဲ့အလြမ္းကို သက္သာရာရလိုရျငား က်ေနာ္လုပ္ႏုိင္တာကအေ၀းက အေမ့ကိုရည္စူးၿပီး ၀ါဆို သကၤန္း တစံုလွဴႏုိင္ခဲ့တာေလးပါပဲ။ အေမသိေစခ်င္လို္က္တာေလ။ ဒါေလးေတာင္အေမ့ကို လွမ္းမ ေျပာႏုိ္င္တဲ့ က်ေနာ့္အျဖစ္ကလည္း ကမၻာႀကီးႏွစ္ျခမ္း ဟက္တက္ႀကီးခြဲထားတဲ့ ကမ္းပါးႏွစ္ဘက္ကို ဇစ္တေခ်ာင္းဆြဲေစ့ပစ္လုိက္သလို မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ ေသးတာကိုေပါ့။ အဲဒါ ရင္ဘက္ဟၿပဲႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ပြက္ပြက္ထဆာေလာင္မႈေပါ့။

ဟုတ္တယ္။အေမကလွမ္ၿပီး သာဓုအႏုေမာဒနာေခၚဆိုႏုိင္ဖို႔ကိုပဲ ေဟာ့ဒီကမ္းပါးႏွစ္ဘက္ကိုက်ေနာ္ ဆြဲေစ့မပစ္ႏုိင္ခဲ့ေသးဘူး။ တံတားေတြအတန္တန္ထိုးခဲ့ၾကေပမယ့္ ကမ္းပါးေတြအဖန္ဖန္ၿပိဳၿပိဳက်ခဲ့ ျပန္ေတာ့ အေမနဲ႔က်ေနာ္အၾကား ႏွစ္ပရိေစၦဒအလြမ္းျမစ္ႀကီးကသာ နာက်ည္းဖြယ္အျဖစ္ တအိအိ တအိအိနဲ႔ တြင္တြင္စီးၿမဲစီးလ်က္ေပါ့ အေမ။

က်ေနာ္အသက္ ငါးဆယ္ျပည့္တဲ့ေန႔တုန္းက ဒဂ်စ္တယ္ကင္မရာေလးတလံုး အကူအညီနဲ႔ က်ေနာ့္ ကိုက်ေနာ္ျပန္ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ေမာပန္းႏြမ္းလ်ဖြယ္ေကာင္းလွတဲ့ ကာလရွည္ရွည္ၾကားမွာ တိုေရရွား ေရက်ဲပါးလွတဲ့ အေမ့ဆီကစကားတခြန္းကို လြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္ေလာက္က က်ေနာ္ရေတာ့ အေဖ့႐ုပ္ ႂကြင္းဓါတ္ပံုကို အေမကက်ေနာ္လို႔သာထင္မွတ္ေနေတာ့သတဲ့။ အေမသတိမေကာင္းေတာ့ဘူး သူငယ္ျပန္ခ်င္ ေနၿပီဆိုတာ က်ေနာ္ျဖင့္ မၾကားရဲရဲၾကားလုိက္ရတာ ဆင္းရဲဒုကၡႀကီးလုိက္တာေလ။ ေနာက္တခုက မိသားစုတစုလံုး အႀကိမ္ႀကိမ္စိုက္ခဲ့ဖူးပါလ်က္ အုန္းပင္ေလးတပင္ျဖစ္ဖို႔ ဒုလႅဘ တရားဟာ က်ေနာ္အိမ္က ထြက္ခြာသြားရလိမ့္မယ္လို႔မထင္ ထားတဲ့တခ်ိန္တုန္းမွာ အမွတ္မထင္ စိုက္ခဲ့ရာက အခုေတာ့ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ကိုသီးလို႔တဲ့။ အဲဒါကိုေတာ့ အေမက ငါ့သားစိုက္ခဲ့တဲ့ အုန္းပင္ေလး ဆုိၿပီး တဖြဖြတသသရယ္ပဲတဲ့ေလ။ အင္း … အေဖက ေတာ့ အုန္းပင္မွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘာပင္ကိုမွ စိုက္ခဲ့ဖူးတာမွမရွိဘဲေလ။

ကုိယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျမင္ရတာေလးေျပာအံုးမယ္အေမ။ က်ေနာ္သာအေမ့လိုမ်ား သတိေတြေဖာက္ ျပန္ေနခဲ့ရင္ ကိုယ့္ပံုကိုအေဖလို႔မ်ားထင္ေနမလား မဆိုႏုိင္ဘူး။ တေထရာတည္း တျဖတ္တည္းပဲ အေမ။တူလုိက္သမွ။ (တကယ္က အေဖ့ေလာက္က်ေနာ္ကမေခ်ာဘူးလို႔ အေဖမေသခင္ ကို္ယ္တုိင္ ေျပာခဲ့ဖူးတာအမွတ္ရမိပါတယ္)အေဖလည္းငါးဆယ္၀န္းက်င္ေလာက္ဆုိ ဆံပင္ေတြ ဆြတ္ဆြတ္ ျဖဴေနတာ က်ေနာ္မ်က္လံုးထဲစြဲေနတုန္းေလ။ အခု က်ေနာ္လည္း ဒီလိုပါပဲအေမ။ ကၽြဲေကာ္ကိုင္း မ်က္မွန္ေအာက္က အဓိပၸာယ္ေတြေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ အေဖ့မ်က္လံုးအစံုလို က်ေနာ့္မွာျဖစ္ေနေလ မလားဆိုတာကိုေတာ့ အေမကလြဲၿပီးဘယ္သူမွ ခြဲျခားႏုိင္မယ္မထင္ဘူး အေမ။

က်ေနာ္အသက္ သံုးဆယ္အရြယ္တုန္းက လျပည့္ညေလးတညကိုေတာ့ ေအာက္ေမ့ပါေသးရဲ႕။

အေမက ဟိုးရန္ကုန္နဲ႔မုိင္ငါးရာေလာက္ေ၀းတဲ့ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕မွာတာ၀န္က်ေနတဲ့ တကိုယ္ေရတကာယ သမား အစ္မဆီလုိ္က္ေနရတုန္းကေလ။ က်ေနာ္ကေတာ့ မိသားစုပိုင္ အိုအိုေမွးေမွး ခယုိးခယုိင္ အိမ္ေေလးကိုအေစာင့္အျဖစ္တေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့တဲ့အခါတုန္းကေပါ့။ ဘယ္အိမ္ေထာင္မႈဒုကၡကိုမွ မရွာဘဲ အေမ့ကိုပင္တုိင္လုပ္ေကၽြးေနတဲ့ အစ္မရဲ႕စိတ္မခ်ႏုိင္မႈေတြထဲက အေမဟာေလ အမယ္ မယ္အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြျပၿပီး ရန္ကုန္ေရစီးထဲ ျဖစ္သလိုက်င္လည္ ေနရတဲ့က်ေနာ့္ဆီ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္တေယာက္ထဲ ေပါက္ခ်လာတတ္တယ္ေလ။ အဲဒီ့ရက္ေတြထဲက တန္ေဆာင္မုန္းလ ျပည့္တညပဲေပါ့။

အဲဒီ့ညမွာ မုိင္ငါးရာခရီးကို အသက္အရြယ္ကိုမွမေထာက္ဘဲ အပန္းႀကီးပန္းၿပီးလာခဲ့ရတဲ့ အေမဟာ အနားေလးေတာင္မယူႏုိင္ဘဲ က်ေနာ့္ကို မ်က္လံုးေပေမွးကေလးေလးတေယာက္ကို ၾကည့္သလို မ်ဳိးေစ့ေစ့ၾကည့္ေနရွာတယ္။အဲဒီ့အၾကည့္က က်ေနာ့္အရည္ျပားေတြထဲ တိုး၀င္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္တခု လံုးကို တစိမ့္စိမ့္စီး၀င္ေနသလားလုိ႔ေတာင္ က်ေနာ္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ တေယာက္ထဲဘယ္လို စားသလဲေနသလဲ အေမပူရွာတယ္။ လုပ္လက္စမဂၢဇင္းေလးကလည္း ျပဳတ္သြားေတာ့ အလုပ္ လက္မဲ့ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔သားဒုကၡအိုးႀကီးအတြက္ အေမ့မွာမေအးရရွာဘူး ထင္ပါရဲ႕။ အေမအိပ္ေတာ့ ေလ ပင္ပန္းလာတယ္ဆိုလဲ မအိပ္ဘူး။က်ေနာ့္အိပ္ရာေဘး ပြစာထေနတဲ့ ဟိုစာအုပ္ေလးေကာက္ လွန္ ဒီစာအုပ္ေလးေကာက္လွန္နဲ႔(တကယ္က အေမကစာမဖတ္တတ္ရွာပါဘူး)က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ပဲ ေငးေငးေလးၾကည့္ ေနေတာ့တာပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ေနရင္း က်ေနာ္ကအေမအိပ္သြားေအာင္ အိပ္ရာေပၚက်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ အသာလွဲခ်လိုက္ တယ္။ ဒါမွ အေမလိုက္အိပ္မွာမဟုတ္လား။
မဟုတ္ဘူးဗ်ာ…
အေမက က်ေနာ္နဲ႔ေဘးခ်င္းယွဥ္လွဲေနရာက ေငါက္ကနဲထထုိင္လိုက္ၿပီး….…
ဟဲ့သား နင့္ပါးမွာ ဟိုအေမႊးရွည္ေလးရွိေသးလားတဲ့၊ အဲဒီလို ေကာက္ကာငင္ကာေမးလိုက္တာ။ ဒိုင္း ကနဲ က်ေနာ့္ရင္အံုေပၚ လမင္းႀကီး တည့္တည့္ျပဳတ္က်လာသလို က်ေနာ္ခံစားလိုက္ရတယ္။ အို အေမရယ္လို႔ စိတ္ထဲကေျပာရင္း နင့္ေနေတာ့တာပါပဲ။
ၾကည့္ေလ၊ က်ေနာ္တို႔မွာက ေမာင္ႏွမ ၆ ေယာက္ရွိတယ္၊ အေမက အဲဒါေတြအားလံုးကို ဒီေလာက္ အေသးစိတ္မွတ္ေနရရင္ ေသေရာေပါ့။ အေမရယ္ မပင္ပန္းဘူးလား။

ဟုတ္တယ္။က်ေနာ္လူပ်ဳိေပါက္ေလးျဖစ္လာေတာ့ ဘယ္ဘက္ျခမ္းကပါးေပၚမွာ အေမႊးျဖဴျဖဴရွည္ ရွည္ေလးတေခ်ာင္း ေပၚခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီ့အေမႊးေလးက သာမန္ထက္ေတာ္ေတာ္ေလးကို ရွည္ေန ေတာ့ တလြင့္လြင့္နဲ႔မို႔ ထူးထူးဆန္းဆန္းျဖစ္ၿပီး အေမ့ကိုေျပာျပဖူးတယ္။ အေမက က်ေနာ့္ပါးေပၚ ကအေမႊးႏုႏုေလးကို ပြတ္သပ္ၾကည့္ၿပီး တအံ့တၾသျဖစ္လို႔။ မ်က္ႏွာေပၚမွာလည္း ကမၻာဦးရဲ႕ ေန႔သစ္တေန႔လို ေတာက္ပခ်ဳိၿမိန္လို႔။

အုိ … သိပ္ေကာင္းတာပဲသားေရ၊ အဲဒါေလး ကၽြတ္မသြားေစနဲ႔ေနာ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လဲ ဘာေကာင္း တာလဲအေမရဲ႕လို႔ ေမးေတာ့တာေပါ့။ အေမေျပာတာက ဒီလိုအေမႊးျဖဴေလးရွိတဲ့လူဟာ ဘုန္းႀကီး တယ္။(ဘုန္းတန္ခိုးကိုဆိုလိုတာပါ)၊ အေႃခြအရံလူခ်စ္လူခင္ေပါတယ္။ မင္း လည္းျဖစ္တတ္တယ္။ ခ်မ္းလည္းခ်မ္းသာမယ္တဲ့။ အဲဒီ့တုန္းက က်ေနာ္ကလည္း ဘာမွသိပ္သိေသးတာမဟုတ္ေတာ့ အေမ့အေဟာကို သေဘာအက်ႀကီးက်လို႔။ အေမႊးရွည္ရွည္ေလး တေခ်ာင္းကတန္ခိုးတယ္ရွိတယ္ ထင္တာကိုး။

ခုေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းလည္းေတာ္ေတာ္ၾကာသြားမွပဲ။ က်ေနာ္ျဖင့္ ဒီအေမႊးေလးတေခ်ာင္းကို ဘယ္လို မွတ္မွတ္ရရရွိႏုိင္ေတာ့မွာလဲ၊ အေမေျပာသလို ဘုန္းႀကီး၊မင္းျဖစ္၊ခ်မ္းသာ ဆိုတာေတြျဖစ္ ေနခဲ့ရင္ ေတာ့တမ်ဳိးေပါ့၊ ခုဟာက ေလာကဓံနဲ႔က်ေနာ္နဲ႔ စာရင္းရွင္းပြဲေတြမွာ ကိုယ္ဘက္ကခ်ည္းအတုန္း အ႐ံုးအလူးအလဲျဖစ္ေနခဲ့တာေတြဆိုေတာ့ …

အင္း ၊ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္တုန္းကမွန္းမသိ ရွိမေနေတာ့တဲ့ ဒီအေမႊးေလးတမွ်င္က အေမ့ဆီ မွာက်န္ရွိေနတုန္းကိုး။ က်ေနာ့္ အသက္ သံုးဆယ္အရြယ္လြန္လြန္ထိ ရွိေနတုန္းကိုး။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ၀ါဆိုက က်ေနာ့္အသက္ ၅၀ ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ အေမ။
အေမက ေယာက္က်ား၀ါဆို မိန္းမျပာသိုဆိုျမတ္တယ္ဆိုလား သားတေယာက္အတြက္ အဲဒီ့စကား ေလး သာသာထိုးထုိးျဖည့္တြက္ၿပီးေျပာခဲ့ဖူးသလို အေမဆက္ၿပီးယံုၾကည္ေပါေသးလား အေမရယ္။ မပင္ပန္းဘူးဆိုရင္ ကုိယ္ယံုတာေလး ကိုယ္ေပြ႔ပိုက္ထားၿပီး အသက္ဆံုး တုိင္ေနသြားမွာပါ။

အေမရယ္၊ တပင္ေရႊထီးအေလာင္းအလ်ာရဲ႕ နဖူးတည့္တည့္အလယ္မွာ ေမြးကတည္းက ေရႊေရာင္ အေမႊးရွည္ရွည္ေလးတေခ်ာင္းပါသတဲ့။ဘုန္းမီးေနလေတာက္စားမယ့္ ဘုရင္တပါးရဲ႕ အတိတ္နမိတ္ တဲ့။ အဟုတ္ပဲ သူကဘုရင္ျဖစ္လာသတဲ့။
က်ေနာ့္ပါးေပၚက အေမႊးျဖဴျဖဴရွည္ရွည္ေလးတေခ်ာင္းကေရာ ဘာျဖစ္အံုးမွာလဲအေမ။
က်ေနာ့္ ၅၀ျပည့္ေမြးေန႔ဓါတ္ပံုမွာေတာ့ တေခါင္းလံုးေဖြးေဖြးလႈပ္ေအာင္ျဖဴေနပါေပါ့။
ဘုရင္ျဖစ္ဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ဆုႀကီးမပန္ခဲ့ဘူးေပမယ့္ အေမနဲ႔ျပန္ဆံုဖို႔ေတာ့ သားေမြးေန႔မွာဆု ေတာင္းခဲ့တယ္အေမ။

အရြယ္ရွိတုန္းက သားရွိရာကို ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀းေနရာကျဖစ္ျဖစ္ ပန္းလို႔ပန္းရေကာင္းမွန္း မ သိ၊ ႏြမ္းလို႔ႏြမ္းရေကာင္းမွန္မသိ အေျပးလာတတ္တဲ့အေမဟာ အခုအသက္ရလာေထာက္လာလို႔ ကြင္းက်ယ္ႀကီးအထိ လုိက္မကစားႏုိင္တာမ်ဳိး မဟုတ္မွန္းသိေပမယ့္ သားအမိခ်င္း ျခားထားတဲ့ ကမ္းပါးႏွစ္ဘက္က အျမင္နီးသေလာက္ ေ၀းလြန္းလွပါပေကာအေမရယ္။

ေဟာ့ဒီ့ ျမစ္ကမ္းပါးႏွစ္ခုကိုသာ အေမေျပာသလို က်ေနာ္ကဘုန္းႀကီးတဲ့ သားတေယာက္အျဖစ္ ဆြဲေစ့ပစ္ႏုိင္တဲ့ လက္႐ုန္းဘုန္းကံမ်ား ရွိခဲ့ရင္ …
အေမရယ္ အေမ႔ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းထုိး၀င္ၿပီး သားပါးေပၚက အေမႊးျဖဴျဖဴေလးတေခ်ာင္းရွာပါအံုး ေတာ့လား နိမိတ္ေကာင္းအတိတ္ေကာင္းေတြ ေဟာပါအံုးေတာ့လားလို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္တာေလ။

(မိခင္၏ စိန္ရတုေမြးေန႔ကို ပူေဇာ္ျခင္း)
ေမာင္ႀကီးျပည္စိုး
ႏုိ၀င္ဘာ ၂၆၊ ၂၀၀၇
(ေဒါင္းအိုးေ၀ အတြဲ(၁) အမွတ္(၄) ေအာက္တုိဘာ ႏို၀င္ဘာ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၇)… မွ …