(ေမာင္ႀကီးျပည္စိုး)

၁။
ငါးမိနစ္အလြန္။
လက္ကနာရီကိုငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ငါးမိနစ္လြန္သြားၿပီ။ ငါးနာရီငါးမိနစ္လြန္သြားၿပီ။မေသခ်ာ။ေသ ခ်ာေအာင္ တခါထပ္ၾကည့္သည္။ငါးမိနစ္လြန္သြားၿပီမွာေသခ်ာၿပီ။ ဒီငါးမိနစ္အတြင္း ဒါမွမဟုတ္ ငါးနာရီထိုးၿပီးခ်ိန္ကစၿပီး နာရီကိုဘယ္ႏွႀကိမ္ဘယ္ႏွခါၾကည့္မိမွန္း မသိၾကည့္မိသည္။ ၾကည့္စရာက လည္း ေလာကတခုလုံး ေဟာဒိ့က်ပ္ေစ့အ၀န္းသာသာ နာရီမ်က္ႏွာျပင္ ေလးကလြဲလို႔ ဘာမွမရွိ ေတာ့သလို။တကယ္ဆို ကားထြက္ရမည့္အခ်ိန္ကလြန္ေနၿပီ။ ေမာင္းလိုက္ပါေတာ့လား။ ငါးနာရီ တိ တိတုန္းကေတာ့ ဂိတ္မွဴးကအခ်က္ ေပးခရာမႈတ္လိုက္ေသးသည္။ ခရီးသည္အျပည့္တင္ထားၿပီး ျဖစ္သည့္ အေ၀းေျပးဘတ္စ္ကားကလည္း ခရီးတာတခု စတင္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း အတိအလင္း အသိေပး ေၾကညာလိုက္သလိုဟြန္း သံရွည္ရွည္ ေပးၿပီးခဲ့ၿပီ။ခုေနဆုိ ကားကခေရပင္လမ္းခြဲ ေလာက္ပင္ ေရာက္ေနေရာ့မည္။ ခုေတာ့ကားက မူလေနရာမွ နည္းနည္းေလးမွမလႈပ္။ အေရးထဲ ကားဆရာက ႏိုင္ငံႀကီးသားလူႀကီးလူေကာင္းဆန္ေန လိုက္ေသးသည္။ ဟုိကျပန္မလာမခ်င္းဘဲ ေစာင့္ေတာ့မည့္ပုံမ်ဳိး။ဒီမွာက ေသခ်င္ေစာ္နံေနၿပီ။ ဆံပင္ေတြၾကားက ေခၽြးေပါက္ေခၽြးသီးေတြတရြရြ ထလာကာ ေတာင့္မတ္မတ္ႀကီးျဖစ္ ေနသည့္ေက်ာျပင္ရွိရာသို႔ တဒီးဒီးလိမ့္က်လာၿပီး ေနာက္ဆုံး တင္ပါးႏွလုံးၾကားအဆုံး သတ္လ်က္အိုင္ထြန္းေနၿပီ။ကားကမလႈပ္ေသး။

ခါတိုင္းဆို ခရီးသည္ေတြ က သည္လိုၿငိမ္ေနၾကသည္မဟုတ္္။ ဒီလုိပူစပ္ပူေလာင္ေန႔မ်ဳိးဆို သာၿပီးဆုိးေပမည္။ ကားဆရာေရ ထြက္ပါေတာ့ဗ်ဳိ႕ဟု ထေအာ္မွာမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ ခရီးသည္ေတြကလည္းၿငိမ္ေနလိုက္သမွ တုပ္ တုပ္ပင္မလႈပ္။ သူတုိ႔လည္း မ်က္ေစ့ေရွ႕ေမွာက္ျဖစ္သြားသည့္ ေစာေစာကအျဖစ္ေၾကာင့္ ပုံမွန္စိတ္ အေန ေရႊ႕သြားတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေလာသို႔ေလာ သိခ်င္ေဇာလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္သည္။ ခဏတာအျဖစ္အပ်က္က သူတို႔ကို အာေစးထည့္ခံလိုက္ရ သည့္ႏွယ္ျဖစ္သြားၿပီး ဘာေစာဒကမွ တက္မလာ။ အခ်ိန္တန္လို႔ကား မထြက္တာကိုပင္ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကပုံပင္။ အေျခအအေနက ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ ေမာင္းပါေတာ့ဗ်ဳိ႕ဟု ထေအာ္လိုက္ရမွာမ်ဳိးလား။ အား။ မွားေပမေပါ့။ ဒီအခ်ိန္တြင္ မိနစ္တိုင္းစကၠန္႔တိုင္း၌ ကိုယ့္အတြက္အသက္တမွ်အေရးႀကီးေနသည္။ အဆုံးအျဖတ္ျဖစ္ေနသည္။ လက္ပတ္နာရီဆီ အၾကည့္ေရာက္ျပန္သည္။ နာရီလက္တံ ေတြကိုမျမင္ဘဲ လက္ေမာင္းလက္ဖ်ံ လက္ဖမိုးလက္ဖ၀ါးေတြမွာ ေခၽြးမ်ားရႊဲနစ္ေနသည္ကိုသာ သတိထားမိ၏။ ေခါင္းကိုျပန္မတ္လိုက္ ေတာ့ မ်က္လုံးက ကားဒရိုင္ဘာအခန္း၏ေနာက္ေက်ာဘက္ နံရံကပ္စင္ေပၚရွိ တီဗြီႏွင့္ေဘးခ်င္း ယွဥ္ေနသည့္ တိုင္ကပ္နာရီဆီ အၾကည့္ေရာက္သည္။ ငါးနာရီ ခုနစ္မိနစ္။ ငါးနာရီ ခုနစ္မိနစ္။ ေသခ်ာပါသည္။ ငါးနာရီခုနစ္မိနစ္။ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္မိနစ္တိုးလာသည္။ ဒါဆို သူတို႔ဆင္းသြားတာ ခုနစ္မိနစ္ရွိၿပီေပါ့။ ခုနစ္မိနစ္သည္ ခုနစ္မိနစ္မွာ ခုနစ္မိနစ္၌ ခုနစ္ မိနစ္တြင္ ခုနစ္မိနစ္အတြင္း။ သဒၵါအထားအသိုေတြလည္း တည့္ေအာင္မဆင္ႏိုင္ေတာ့။ အင္း ဒီခုနစ္မိနစ္အတြင္း ခ်စ္သူ႔ရဲေဘာ္ ကို သူတို႔စစ္ေၾကာ ေမးျမန္းၿပီးစီးႏုိင္ပါသလား။သူကားေပၚက ဆင္းလိုက္သည္ႏွင့္အျပင္မ်က္ကြယ္ တြင္ အသင့္ေစာင့္ေနသည့္လူတစုက သူ႔ေဘးတ ဖက္တခ်က္ဆီရုတ္ခနဲေရာက္လာကာ လက္ႏွစ္ ဘက္ကိုခ်ဳပ္ဖမ္းလိုက္ပုံက အႀကိမ္ေပါင္းတ သန္းမက ဇာတ္တိုက္ေလ့က်င့္ထားသလိုမ်ဳိး ပိရိသပ္ ရပ္ေသခ်ာလွသည္။ ထိုျမင္ကြင္းက ရုပ္ရွင္စြန္႔စားခန္းထဲကမဟုတ္။ ခ်စ္သူ႔ရဲေဘာ္သည္ လြန္းထိုး လႈပ္ရွားျခင္း အလ်ဥ္းမလုပ္။သို႔ေသာ္ ရင္ဘတ္ကိုကား ေကာ့ထား၏။ေခါင္းကိုလည္း ေမာ့ထား၏။ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားခံရသည့္ လက္ေမာင္းႏွစ္ဘက္မွာလည္း လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထား လ်က္။အျဖစ္အပ်က္က ျမန္ဆန္သည္။ သင္းသည္။ ကားထြက္ခါနီးအခ်က္ေပးခရာမႈတ္လိုက္သည့္ တခ်ိန္တည္း ၀တ္စုံျပည့္ယူနီေဖာင္းႏွင့္ ဒုရဲအုပ္တေယာက္ ကားေပၚတက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ခရီး သည္ေတြအားလုံးစုံၿပီ။၀ဲယာႏွစ္ဘက္ခုံတန္းမ်ားသာမက အလည္ခုံေတြမွာလည္းလူျပည့္ၿပီ။ ကိုယ္ တို႔ႏွစ္ေယာက္က ကားေနာက္ေက်ာမွန္ႏွင့္ကပ္လ်က္က ခုံတန္းထြင္ထည့္ထားေသာ ငါးေယာက္ တန္းမွာေနရာရသည္။ ခ်စ္သူ႔ရဲေဘာ္က ညာဘက္အစြန္ဆုံး ကားနံရံကိုအမွီျပဳလ်က္ ေနရာယူ သည္။ ကိုယ္က ဒုတိယအစြန္လူ။ ကားထြက္ခါနီးေလးတြင္ ခ်စ္သူ႔ရဲေဘာ္က ကိုယ္တို႔နည္းနည္း ရီေ၀သြားၾက ရေအာင္ဟုဆုိကာ ကားေပၚကဆင္းသြားေသးသည္။ ခဏေနျပန္တက္လာေတာ့ သံဘူူး ဘီယာသုံးေလးဘူးႏွင့္ လိေမၼာ္သီးသုံးေလးလုံးပါလာသည္။ ဂိတ္မွဴးကလည္း ခရာတြတ္၍ အခ်က္ေပးၿပီးၿပီ။ ကားကလည္း ဟြန္းသံရွည္ရွည္ေပးၿပီးၿပီ။ ကားဘီးလွိမ့္လိုက္ရုံပါပဲ။ ကားဘီးလွိမ့္ လိုက္ရုံပါပဲ။
သည္စဥ္မွာပင္ ေစာေစာကေျပာသည့္၀တ္စုံျပည့္ငနဲက ဘြားဆိုေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ငနဲသား က ေပသိပ္ရွည္ခ်င္ပုံမရ။ကားေနာက္ဆုံးေထာင့္စြန္မွာထိုင္ေနသည့္ ခ်စ္သူ႔ရဲေဘာ္ကို လက္ ညႇိဳးတန္း ထိုးကာ အမည္တပ္ေခၚလ်က္ခဏလိုက္ခဲ့ပါဟု တခ်က္တည္းေျပာလိုက္၏။ ရုတ္တရက္ ကိုယ့္စိတ္ ဗလာက်င္းသြားသည္။ဘာလဲ၊ဘာျဖစ္တာလဲ။တခဏတျဖဳတ္ကိစၥလား။ ခ်စ္သူ႔ရဲေဘာ္က ထိုင္ရာ ကထရပ္ရင္း ခႏၶာကိုယ္ခ်င္းထိလ်က္ထိုင္ေနသည့္ ကိုယ့္ကိုလက္ျဖင့္ ဖ်စ္သြားခဲ့ေသးသည္။ ဘာ အဓိပၸာယ္လဲ။
ထိုတဒဂၤေလးသည္ ကိုယ့္စိတ္ကို တ၀ုန္း၀ုန္္းလႈပ္ခါက်န္ရစ္ေစခဲ့သည္။ သူကားေအာက္ ေရာက္ ေရာက္ခ်င္း ျမင္လိုက္ရသည့္ျမင္ကြင္းက သမရိုးက်မဟုတ္ေတာ့တာကိုယ္သိၿပီ။“ဒီမွာ ခုနကလူ ပစၥည္းေတြ ဘယ္မွာလဲဘယ္မွာလဲ” လိပ္ျပာႏုတ္ခံထားရသလို ေၾကာင္စီေနဆဲ။ ေနာက္ထပ္ကား ေပၚတက္လာသည့္ လူႏွစ္ေယာက္၏အေမးကို ျပန္မေျဖမိ။ တုံဏွိဘာေ၀ေနမိလ်က္သာ။ သူတို႔၏ ခက္ထန္ထန္မာေၾကာေၾကာ မ်က္ႏွာေတြကိုေတာ့ သတိထားမိသလိုလိုရွိသည္။ ကိုယ္နဲ႔ေဘးခ်င္း ကပ္လူက ထိုင္ရာမထေနလ်က္က ဟိုဟာေတြဟု လွမ္းျပလိုက္ပုံရသည္။ မသဲကြဲ။ ေငါင္ငူငူႀကီးျဖစ္ ေနဆဲ။သတိတခ်က္ကပ္မိေတာ့ ခ်စ္သူ႔ရဲေဘာ္ႏွင့္ အတူပါလာသည့္ အရာအားလုံး သူတို႔ဆြဲခ်ယူ သြားၾကၿပီ။လူလည္းရသြားၿပီ။ပစၥည္းေတြလည္းပါသြားၿပီ။က်န္ေနေသးသည္က ကိုယ္။ လ်ပ္တျပက္ အတြင္းကိုယ္နဲ႔ခ်စ္သူ့႔ရဲေဘာ္တို႔ တကြဲတျပားဆီျဖစ္သြား ၿပီဟုခံစားလိုက္ရသည္။သူ႔ကိုခ်က္ခ်င္းပဲ စစ္ေမးေနၿပီလား။သူ႔အက်ႌအိတ္ထဲတြင္ပါသြားသည့္ ကားလက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္က ဟုိငနဲေတြ ကိုယ့္ ဆီဒုန္းဆိုင္းေပါက္ခ်လာမည့္ အခိုင္မာဆုံးအခ်က္တခ်က္ ျဖစ္ေနသည္။ သူလည္းဒါကိုကာကြယ္ႏိုင္ ေတာ့မည္မဟုတ္။စိတ္ထဲတြင္ ခ်စ္သူ႔ရဲေဘာ္တြင္ပါလာသမွ်ပစၥည္းေတြကို အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ တခုခ်င္းအထပ္ထပ္ရွာၾကေဖြေနၾကပုံကို ျမင္ေနၿပီး စိတ္ထဲတင္း ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ခုေန ကားေပၚ က တိုးေ၀ွ႔ဆင္းထြက္ၿပီး လက္ဦးမႈယူလွ်င္ ေကာင္းမလား။ အဲဒါကပဲ ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး ပိုဆိုးသြားမ လား။ လူစည္ကားလြန္းလွသည့္ ဒီအေ၀းေျပးကားဂိတ္၀င္းထဲမွ အလြယ္တကူေရာ လြတ္ေျမာက္ သြားမွာလား။ ကားဆရာကလည္း ခုမွတာ၀န္ေက် ဦးႀကီးလုပ္ေနသည္။ခ်စ္သူ႔ရဲေဘာ္ကို ျပန္ေပၚ လာ ေလဦးမလားဟု တြက္ေနပုံလည္းရသည္။ ခရီးသြားေတြကေရာကိုယ့္ကိုဘယ္လိုျမင္ေလမလဲ။ ကိုယ္နဲ႔ခ်စ္သူ႔ရဲေဘာ္တို႔၏ႏွစ္ကို္ယ့္တစိတ္ဘ၀ကို ရိပ္စားမိခဲ့ၾကသလား။ ကိုယ့္မွာဘာကိုမွသတိ မထားမိေအာင္ျဖစ္ေနရာက ေဘးဘီကိုအကဲခပ္ရသည္။ ေဟာဒီ့ကားထဲကလူေတြ ကားသမားေတြ တဦးဦးတေယာက္ေယာက္က ကိုယ့္ကိုဘယ္သူ သတိထားမိသြားသလဲ။ ငနဲသားေတြျပန္လွည့္လာ ၿပီး ဟိုတေယာက္နဲ႔အတူပါလာတဲ့လူ ဘယ္သူလဲ၊ ထြက္ခဲ့ပါဟုေမးလာလွ်င္ သူတို႔လက္ၫႇိဳးေတြ ကိုယ့္ဆီထိုးစိုက္က်လာမွာလား။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ သူတို႔ဆီမွ သံသယအေရာင္သမ္းသည့္ အၾကည့္ေလးတခ်က္တေလပင္ ေရာက္မလာဘဲ ဘတ္စ္ကားေပၚျပေနသည့္ ဗီဒီယိုဇာတ္လမ္းေပၚ မွာအာရုံက်ေနၾကသည့္အတြက္ ကုိယ္အသက္ရွဴနည္း နည္းေခ်ာင္ေနသည္။ ေစာေစာက ခ်စ္သူ႔ ပစၥည္းေတြကိုၫႊန္ျပခဲ့သည့္ ကုိယ္ႏွင့္ေဘးခ်င္းကပ္ ေနသူကိုလည္း မသိမသာသတိထားရေသး သည္။သူကခပ္ငယ္ငယ္ လူရြယ္ေလးတေယာက္။ ထူးထူးျခားျခားလကၡဏာမရွိ။ ပုံမွန္အေနအထား အတိုင္းသာ။
“ပြမ္…ပြမ္…ပြမ္…ပြမ္…………..”
ကားဟြန္းသံရွည္ရွည္ေပၚလာသည္။ ကိုယ့္တို႔ကားကမွ ဟုတ္ပါေလစ။ ကားကၿငိမ့္ခနဲတခ်က္လႈပ္ သည္။ ေသခ်ာသည္။ကားထြက္ေတာ့မည္။ခ်စ္သူ႔ရဲေဘာ္ကို မေစာင့္ေတာ့။ အေ၀းေျပးကားဂိတ္ထဲ ကဘီးစလွိမ့္ေတာ့ ခါးအေတာင့္သားႀကီးထိုင္လ်က္က ယာဥ္ေမာင္းေနာက္ေက်ာနံရံမွနာရီကိုလွမ္း ၾကည့္မိလိုက္၏။
ငါးနာရီဆယ္မိနစ္စြန္းစ။
စိတ္ထဲကခ်စ္သူ႔ရဲေဘာ္ကိုအေလးျပဳလုိက္သည္။ခ်စ္သူ႔ရဲေဘာ္ကံေကာင္းပါေစ။

၂။
ေထာက္ႀကံံ႕ရာဘာေတာကိုလြန္ေတာ့ ေမွာင္ရီပ်ဳိးၿပီ။ စိတ္ကေတာ့ ခုထိဗရုတ္ဗရက္ေျဗာင္းဆန္ ေကာင္းဆဲ။ ခႏၶာကိုယ္က ေတာင့္ေတာင့္မတ္မတ္ႀကီးျဖစ္ေနသေလာက္ စိတ္ကစကၠန္႔ ငယ္မ်ားအ တြင္း ကုေဋေပါင္းမ်ားစြာ လႈပ္ရွားေျပးလႊားေနခဲ့သည္။ ဘာဆိုဘာမွအေသအခ်ာ ဖမ္းဆုပ္မရ။ ကား မထြက္မီအေျခအေနႏွင့္ ခုအေျခအေနက တမ်ဳိးစီျခားသြားၿပီ။ လူသူစည္ကားလွသည့္ အေ၀းေျပး ဂိတ္၀င္းထဲမွာတုန္းကေတာ့ ကိုယ့္အဖို႔ရုန္းထြက္ဖို႔ရာမလြယ္။ႀကိဳးစား လည္းအခ်ည္းအႏွီး သာျဖစ္ မည္ဟု ကိုယ္ထင္သည္။ ခုေရာ။ ေသခ်ာတာက ခ်စ္သူ႔ရဲေဘာ္တြင္ ပါလာသမွ်အခ်က္အလက္ႏွင့္ ေနာက္ဆုံးအေျခအေနကို သူတို႔ရသြားေလာက္ၿပီ။သူႏွင့္အတူပါ လူတေယာက္၏အမည္ ေနရပ္ လိပ္စာခရီးလားရာဘာဘာညာညာေတြရသြားေလာက္ၿပီ။

ဆယ္မိနစ္ေနာက္က်ထြက္လာသည့္ကားက အရွိန္ျမႇင့္၍ေမာင္းေနသည္။ ကိုယ့္ေခါင္းထဲမွာလည္း အေတြးစေတြဗရပြႏွင့္ အရွိန္ျမင့္သထက္ျမင့္လာသည္။ ငါ့အတြက္ ထြက္ေပါက္ကဘာလဲ။ လြတ္ ေျမာက္ရာလမ္းကဘာလဲ။ အေျဖက ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမရွိ။ အားလုံး လုံးေထြးပတ္ ခ်ာလည္ေနဆဲ။
ခဏေနေတာ့ အေမွာင္က အရာအားလုံးကို ဖုံးလႊမ္းသြားခဲ့ၿပီ။ အပုပ္ခ်ိန္။ ကိုယ္ကကားတစီး၏ ေနာက္ဆုံးေထာင့္စြန္း ၀င္မလြယ္ထြက္မလြယ္ေနရာမွာ ထိုင္ေနသည္။ တေယာက္ေယာက္ ႏွင့္ေန ရာခ်င္း လဲလိုက္လွ်င္လုံၿခဳံသြားမလား။ ဒါလည္းမဟုတ္ေသး။ တခရီးထဲသြားမ်ား၏ အျမင္အေတြး ကိုေျပာင္းပစ္တာမ်ဳိးမလုပ္သင့္။ ဒီအတိုင္းဟန္မပ်က္ဘဲေကာင္းသည္။ထိုစဥ္မွာပင္ ကားကေထာက္ ၾကံ႕တိုးဂိတ္ရွိရာေရာက္လာရာ ခါးကိုပိုမတ္လိုက္ၿပီး ေရွ႕ကိုကဲၾကည့္ျဖစ္သည္။အားပါးပါး။ လူေတြ တသန္းေလာက္ေတာင္ရွိမလား ထင္ရသည္။ အေမွာင္ထုကိုၿဖိဳခြင္းသည့္ ႏွင္းခြဲမီး၀ါ၀ါႀကီးေတြ ၀ါနီ ျပာစိမ္းေရာဖက္ စူးစူး၀ါး၀ါးအလင္းတန္းေတြ၊ ကားရပ္ရန္အခ်က္ျပသည့္ လက္ကိုင္မီးတုတ္ေတြ၊ ယူနီေဖာင္း ၀ါျပာစိမ္းေတြ၊ ျဖဴေၾကာင္က်ား အရပ္၀တ္ေတြ။ ေလာက္ေကာင္ ဖုတ္ေကာင္ေတြလို ရြစိတက္ေနသည္။ အို…တသန္းေလာက္ေတာင္ ရွိမလား။ကားကအခ်က္ျပရာေနရာမွာ ထိုးရပ္ လိုက္သည္။ သြားၿပီ။ ခ်စ္သူ႔ရဲေဘာ္ဆီမွလက္မွတ္ျဖတ္ပိုင္းအရ ကိုယ္ဒီကားႏွင့္ ပါလာမည္ကို ဖုတ္ ေကာင္ေတြ သိၿပီးေရာ့မည္။ ကိုယ့္မွာ ဖင္တႄကြႄကြ။ အျဖစ္က ခုန္ခ်ထြက္ေျပးဖို႔ေနေနသာသာ ထိုင္ခုံမွ ကားတံခါးေပါက္ရွိရာထြက္ဖို႔အေရးကပင္ သီတာခုနစ္တန္ ေတာင္စဥ္ခုနစ္ထပ္္။ အလယ္ခုံ တန္းထုိးစနစ္ေၾကာင့္ က်ဥ္းထဲ က်ပ္ထဲပို ေရာက္ေနၿပီး ေထာင္ေခ်ာက္ထဲပိတ္မိေနသည့္ သား ေကာင္တေကာင္၏အျဖစ္မ်ဳိး ခံစားေနရသည္။ လူႏွစ္ေယာက္ ကားေပၚတက္လာသည္။ တ ေယာက္ကအ၀ါ၊ တေယာက္က အျပာ။ အ၀ါက ရဲ။ အျပာက မီးသတ္။ ထြီ၊ ရွီးတဲ့မွပဲ။ က်ိတ္ဆဲမိ သည္။ အစိမ္းေတြ ျဖဴေၾကာင္က်ားေတြက ကားေအာက္မွာ အနႏၱ။အေ၀းေျပးဘတ္စ္ကားႀကီးေတြ ဆိုေတာ့ ကားအတြင္းခန္းမွာလည္း ထိန္ထိန္လင္းေနသည္။ ျမင္ကြင္းကရွင္းေနသည္။ သူတို႔မ်က္ လုံးေတြက ခရီးသည္အားလုံး အေပၚၿခဳံၿပီးၾကည့္သည့္ အၾကည့္။
တစကၠန္႔၊ ႏွစ္စကၠန္႔၊ သုံး ေလး ငါး … စကၠန္႔မ်ား။
အသက္မွရွဴမိရဲ႕လားမသိ။တကိုယ္လံုးေအးစက္ေတာင့္ခဲ။ မေရွးမေႏွာင္းတြင္ ခရီးသည္တင္ဘတ္စ္ ကားႀကီးတစီးက ကိုယ္တို႔ကားေနာက္ေက်ာသို႔ ထပ္မံထိုးစိုက္၀င္လာခဲ့၏။ ကံေကာင္းျခင္းေပ ေလာ။ကားေပၚက ဖုတ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ အာရုံေျပာင္းသြားပုံရကာ ေစြ႔ခနဲျပန္ဆင္း သြားၾကသည္။ ဟင္း … ။ သည္ေတာ့မွကိုယ့္မွာ ေအာင့္သက္ႏွင့္ႃပြမ္းေသာ သက္ျပင္းရွည္တခ်က္ ခ်မိေလသည္။
အေမွာင္ထဲတြင္ ကားကတရိပ္ရိပ္ ဆက္လက္ေမာင္းႏွင္လာသည္။ ၿမိဳ႕စဥ္ရြာတန္းတို႔ ဖ်တ္ခ နဲဖ်တ္ ခနဲ က်န္ရစ္ခဲ့ၾက၏။ ကိုယ့္အေတြးလ်ဥ္မွာလည္း တေနရာမွတေနရာ တခုမွတခုဖ်တ္ခနဲဖ်တ္ခနဲ။
ခ်စ္သူ႔ရဲေဘာ္သည္ သူ႔အက်ႌအိတ္ထဲမွကားလက္မွတ္ကို ရသေလာက္အခ်ိန္ဆြဲေနပုံရသည္။ ကိုယ့္ အတြက္ အခြင့္အလမ္းတရပ္ ဖန္တီးေပးတာမ်ဳိး။ ႏို႔မဟုတ္ ေစာေစာက တုိးဂိတ္မွာပင္ ကိစၥျပတ္ၿပီ။ ဆိုေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ သူႏွင့္ကိုယ္၏အဆက္အစပ္ကို သူတို႔ရေသးပုံမေပၚ။ ဒါကို ကုိယ္ကအသုံးခ် တတ္ဖို႔လိုမည္။
ကိုးနာရီေလာက္မရွိတတ္ရွိတတ္တြင္ ခရီးသည္မ်ားညစာအတြက္ ကားကၿမိဳ႕တၿမိဳ႕မွာနားသည္။ ကိုယ္က ထမင္းဆိုင္ တန္းသုိ႔မ၀င္ဘဲ အျပင္ဘက္ ေခ်ာင္ေကာင္းေကာင္းတေနရာတြင္ တေယာက္ ထဲ ဦးေႏွာက္သြားစားသည္။ ေခါင္းထဲမွာ ဆူပြက္ထေနသည္။ လြတ္ေျမာက္ေရး။ အင္ဂ်င္တလုံးဆို ၀ုန္းခနဲေတာင္ ထေပါက္သြားမလား။ သည္အခ်ိန္တြင္ ခ်စ္သူ႔ရဲေဘာ္၏ ရုပ္သြင္ကအေတြးထဲ ေ၀့၀ဲ ေပၚလြင္လာသည္။“တခုခုျဖစ္လာရင္ ခင္ဗ်ားေရြးခ်ယ္ရမွာက ခ်စ္သူေတြရွိရာကိုသာ ဦးတည္ဗ်။ ကြင္းဆက္ျပတ္မသြားေစနဲ႔။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ခင္္ဗ်ားအဓိပၸာယ္ ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္။ ကိုယ္လုပ္စရာရွိ တာဆက္လုပ္ဖို႔အေရွ႕ဘက္ရပ္၀န္းကိုသာထြက္ဗ်ာ”ၿမိဳ႕ေတာ္၏ကဖီးတခုမွာအတူထိုုင္ရင္း ေျပာျဖစ္ ခဲ့ၾကသည့္သူ႔မွာတမ္းေတြကို ၾကားေယာင္ေန ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က အခုုအေျခအေနမ်ဳိး ျဗဳန္း စားႀကီးျဖစ္လာမည္ဟု ကိုယ္မထင္ခဲ့။ စည္းကတေနရာမွာေပါက္သြားၿပီလား။ ဘယ္သူက ဘယ္ေန ရာကစေပါက္လဲ။ကိုယ္ေတြးမရ။ကိုယ္တို႔ၾကားမွာ ထရိုဂ်င္ျမင္းတေကာင္ေရာက္ႏွင့္ ေနၿပီးျဖစ္မည္ ဟု ကိုယ္ထင္သည္။“ေနာက္ ဆုံးေျပာမယ္ဗ်ာ၊ရန္သူက ပန္းကုံးစြပ္သူေကာင္းျပဳတာထက္ ခ်စ္သူ က ခါးသီးရက္စက္ခဲ့ရင္ ေတာင္ ပိုခ်ဳိၿမိန္မွာပါ ဒါေသခ်ာတယ္” သူက ေဘးစားပြဲ၀ိုင္းကလူေတြ အလြယ္တကူနားမလည္ေစႏိုင္ေသာဘာသာစကားေတြသုံးလ်က္ေျပာသည္။
ကိုယ္မွတ္မိေနသည္က တစုံတခုအေၾကာင္းဖန္လာခဲ့ရင္ ခ်စ္သူတို႔ရပ္၀န္းရွိရာ အေရွ႕ယြန္းယြန္း သို႔ဦးတည္ထြက္သြားဖုိ႔။ထိုေနရာတြင္ ကိုယ္တို႔ကသိုက္နန္းဟု ဘုံသုံးသည့္ သူတို႔ကိုယ္တို႔ ပါ၀င္ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့ရာ ဥယ်ာဥ္တခု ရွိေနၿပီမဟုတ္လား။ အင္း။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒီတညတာ လြန္ ေျမာက္ဖို႔ရာပါပဲ။ ေသြးဆာေနသည့္ ဖုတ္ေကာင္ေတြလက္က ဒီတညတာ လြတ္ေျမာက္ဖို႔ပါပဲ။ ေနာက္တေန႔အရုဏ္အသစ္တြင္ ကိုယ့္ဘက္က အသာစီးရမည္ဟု ကိုယ္တထစ္ခ် ယံုၾကည္ေန သည္။
ကိုးနာရီခြဲတြင္ ကားဆက္ထြက္သည္။ သည္အခ်ိန္ေလာက္ဆုိလွ်င္ သူတို႔ကားလက္မွတ္ရသြား ေလာက္ၿပီ။ ကိုယ့္ခရီးလားရာကို သူတို႔သိသြားၿပီ။ ခရီးဆုံးထိစီးမလား။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ကိုယ့္ေလာက္ မိုက္မဲသည့္သတၱ၀ါ ဒီကမၻာေျမတြင္ရွိေတာ့မည္မထင္။ ေရွ႕ဆက္တိုးလွ်င္ ေက်ာ့ကြင္းရွိရာ တိုး၀င္ သလိုသာ ျဖစ္မည္။ဟုတ္ၿပီ။ ကားလမ္းႏွင့္ရထားလမ္းဆုံရာ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕တြင္ ကိုယ္ဆင္းမည္။ မူလ အစီအစဥ္အတိုင္း ဆက္လုပ္ရန္ အလ်ဥ္းမသင့္ေတာ့။ ခ်စ္သူရပ္ ၀န္းကပါးလိုက္သည့္ တာ၀န္ေတြ ကိုေတာ့ တတ္ႏိုင္သမွ်ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္အထိ ကိုယ္ႏွင့္မကြာ ထိန္းထားၾကည့္မည္။မရလွ်င္ အား လုံးဖ်က္။စိတ္က ျပတ္သြားသည္။ ၾကည္သြားသည္။ ည ၁၂နာရီေလာက္သာသာတြင္ ကားက ေျမလတ္ၿမိဳ႕ႀကီးတၿမိဳ႕မွာဆုိက္၏။ ကားလမ္းမွ ဘူတာရုံကိုလွမ္းျမင္ေနရသည့္ၿမိဳ႕။ မိွန္၀ါး၀ါးလွ်ပ္မီး အလင္းေအာက္အိပ္မႈန္စုံမႊားၿငိမ္ကုပ္ေနသည့္ဘူတာရုံေလးႏွင့္ၿမိဳ႕။

၃။
ေရမုိးခ်ဳိး ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီးမွ တခုခုစားေသာက္ရန္အေၾကာင္းျပကာ တည္းခိုခန္းမွ ျပန္ထြက္ ခဲ့သည္။
အကဲစမ္းသည့္အေနျဖင့္ တည္းခိုခန္းသို႔ တမင္သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ မွတ္ပုံတင္ထုတ္ေပးေတာ့ ပုံမွန္ အတိုင္းစာရင္းသြင္းသည္။ တစုံတရာထူးျခားဟန္မျပ။“ရန္သူကလက္တံရွည္သေလာက္ ကြန္ယက္ ကလဲ အက်ယ္ႀကီးဗ်။ အခ်က္အလက္ကလည္း သူ႔မွာအျပည့္ရွိတယ္။ လူေတြကိုလဲ ေနရာတကာ မွာ ျမႇဳပ္ထားႏိုင္တယ္။စိတ္ပိုင္းက်ေတာ့လဲ သူ႔ေက်းဇူးကိုယ့္ေက်းဇူးရွိခဲ့ဖူးရင္ေတာင္ ဘာမွေထာက္ မေနဘူး။ ခင္ဗ်ားဘာကိုမွ ပိုမတြက္ထားနဲ႔။ ရန္ငါစည္းျပတ္တာ သူတို႔ဘက္ကပိုတယ္” အေရွ႕ ဘက္ရပ္၀န္းေဒသမွ ခ်စ္သူတဦး၏အသံကို ျပန္ၾကားေနသည္။ ေသခ်ာတာက ဒီၿမိဳ႕ဒီေနရာအထိ ကိုယ့္အေၾကာင္း တစုံတရာေရာက္လာေသးပုံမရတာကို တည္းခိုခန္းကျပေနသည္။တညတာနားခို ခေပးေခ်ကာ မွတ္ပုံတင္ျပန္ေတာင္းေတာ့ ေရွာေရွာရွဴရွဴ အထစ္အေင့ါ မရွိျပန္ရတာပဲၾကည့္။ အျပင္ ထြက္လာေတာ့ လမ္းမီးတိုင္က်ဳိးက်ဳိးက်ဲက်ဲသာရွိသည့္ၿမိဳ႕လယ္လမ္းမတြင္ လူရိပ္လူေျခသိပ္မေတြ႔ ေတာ့။ ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြပင္ ကတၱရာလမ္းမေပၚ ဟုိနားတစုဒီနားတစု ေခြေခြေလးအိပ္ေနၾက ၿပီ။
ဘူတာရုံဘက္တခါတည္းဆင္းရေကာင္းမလား စိတ္ကူးသည္။ ဗိုက္လည္းဆာေနၿပီ။ ဘူတာရုံမွာ ေတာ့ အနည္းဆုံးကေဖး ဆိုင္ေလးတဆိုင္ေလာက္ေတာ့ ရွိမည္မွန္းသည္။“ဘယ္သြားမ လို႔လဲ” ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ လမ္းေဘးတေနရာက ထြက္လာသည့္အသံ။ ဟန္ခ်က္မပ်က္ေအာင္ထိန္း ရင္း အသံလာရာလွမ္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကုကၠိဳပင္ႀကီးေတြအုံ႔ဆိုင္းေနသည့္ ညရိပ္ေအာက္တြင္ ဆိုကၠားတစီး၊လူတေယာက္။“စားေသာက္ဆိုင္တခုခုသြားခ်င္လို႔ဗ်ာ” ဆိုကၠားကိုလမ္းေပၚတြန္းတင္ ရင္း ကိုယ္ရွိရာေရာက္လာသည္။ တေယာက္ေရွ႕တေယာက္ရပ္ကာ အျပန္အလွန္အကဲခပ္သည္။ ေမးရိုးထည္ထည္ ညိဳညိဳေမာင္းေမာင္း၊ အေရာင္မေပၚေတာ့သည့္ ကပ္ဦးထုပ္တလုံးေစာင္းထား သည္။ “ကားဂိတ္မွာ ညလုံးေပါက္ဆိုင္ေတြရွိတယ္၊ သြားမလား”ကိုယ္ကအဲဒီ့ဘက္ကိုျပန္မလွည့္ ခ်င္။ “နီးနီးနားနားလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးဘာေလးမရွိဘူးလားဗ်ာ” ဟုေမးေတာ့တက္ဆိုၿပီး ကိုယ္ တို႔ထြက္လာသည္။
“အကုိႀကီးကညလုံးေပါက္နင္းတာလား”ေလးပင္ေနသည့္စိတ္ကိုေဖာ့သည့္ အေနႏွင့္စကား စျမည္ စၾကည့္သည္။ သူက ဒီညေတာ့ တညလုံးနင္းရမွာေပါ့ဟုေျပာသည္။ ကိုယ္နားမလည္။ ဆိုေတာ့ ေနာက္ေန႔ေတြေရာေမးေတာ့ ေနာက္ေန႔ေတာ့လည္း ေနာက္အလုပ္ေပါ့ကြာ ဟုဆုိကာ “ဒီလိုပဲ ညီ ေလးရ လည္ေနတာေပါ့ကြာ။စက္၀ိုင္းတခုလိုေပါ့”ဆက္ေျပာသည္။ ခုထိလည္း သူေျပာတာကိုယ္ နားမလည္။ သူကအဘိိဓမၼဆရာလား။ ျပဇာတ္မင္းသားရူးလား။ဒါမ်ဳိး ေတြကိုဆုံဖူးသည္။ တမ်ဳိး ေတာ့လည္းေကာင္းသည္။ ကိုယ့္အတြက္ အႏၱရာယ္မဟုတ္ ေႃမြေပြး မဟုတ္သည့္လူတေယာက္ႏွင့္ ရသမွ်အခ်ိန္ယူဖို႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ သူနဲ႔စကားေတြေျပာေနလိုက္မည္။ ဒါေပမင့္ ရထားခ်ိန္ေတာ့သိထားဖို႔လို္မည္။ သူ႔ကိုေမးေတာ့ ရန္ကုန္စာပို႔က မနက္သုံးနာရီ ေလာက္ဟုေျပာ သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့မွ သူ႔ကိုလူလုံးကြဲကြဲျပားျပား ျမင္လာရသည္။ သူလည္း ဒီလို ပဲျဖစ္မည္။ အသက္ငါးဆယ္ခန္႔၊ နယ္သူနယ္သားျဖစ္ပုံရေသာ္လည္း အူတူတူအတတဟုတ္ပုံမရ သည့္ မ်က္လုံးအၾကည့္ရွိသည္။ သူကလည္း ကိုယ့္အကဲကိုခပ္ကာ ဘယ္ကလာလို႔ ဘယ္ကိုသြားမ လဲဆိုသည့္ ေမးရုိး ေမးစဥ္မ်ဳိးေတြေမးသည္။ ဘာလုပ္လဲဆိုတာပါသည္။ သိပ္ထူးျခားလွသည္မရွိ။ ထူးျခားခ်က္က ဆာဆာႏွင့္ေတြ႔ရာေလြးေနေသာကိုယ့္ကို ဒီအတိုင္းငုတ္တုပ္ထိုင္ေစာင့္ေနရတာ မ်ဳိးမျဖစ္ေစလို၍ ကိုယ့္နည္းတူ တခုခုစားေစလိုေၾကာင္းေျပာလည္း ဘာတခုမွယူမစား။ စီးကရက္ ေလးေတာ့ေသာက္ဗ်ာ ဟုဆိုလည္း သူ႔အိတ္ေထာင္ထဲက ေပါ့လိပ္ကိုထုတ္ကာေသာက္သည္။ အင္း ဒါမ်ဳိးလည္းေတြ႔ဖူးသည္။ ဆိုကၠားခရွင္းခ်ိန္က်မွ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ေလး ေတာင္းတတ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ။ ဒီညေတာ့ ဒါမ်ဳိးလူဆုံရတာပဲ ကိုယ့္အဖို႔အေကာင္း ဆုံးဟုဆုိႏိုင္ သည္။
“ညီေလးက စာေရးဆရာဆိုေတာ့ ဘာအေၾကာင္းေတြေရးတာလဲကြ”သူက ေပါ့လိပ္တိုကိုဖြာရင္း ေမးသည္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ စာေရးဆရာတေယာက္အျဖစ္ သူႏွင့္ မိတ္ဆက္ထားခဲ့သည္။ ဒါကို ကိစၥမရွိဟု ကိုယ္ ယူဆသည္။ သူနဲ႔က ခဏပဲေနၾကရမွာပဲဟာ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အေတြ႔အၾကဳံအရ ၿမိဳ႕စိမ္းနယ္စိမ္း ေဒသစိမ္း ေတြေရာက္တိုင္း စာေရးဆရာဟုဆိုလွ်င္ တစုံတရာအေလးေပးမခံရသည့္တိုင္ ျပႆနာ သိပ္မရွိ။ ေအးခ်မ္းသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စာေရးဆရာဆိုတာ လူေတြအ ေၾကာင္း ေလာကအေၾကာင္း ေရးဖြဲ႔ေနၾကသူမ်ားဟုနားလည္ထားၿပီးျဖစ္ရာ ႀကဳံတုန္းႀကဳံခိုက္သူတို႔ ၏ လြမ္းေမာဖြယ္အျဖစ္သနစ္မ်ားကုိလည္း ရင္ဖြင့္ျပတတ္ၾကၿပီး ထိုခဏအတြင္း သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ျပန္သနားလာရင္း မ်က္ရည္မဆယ္ႏိုင္ ျဖစ္လာၾကသူမ်ဳိးေတြလည္း တခါမက ႀကဳံဖူးသည္။ ခုလည္း လူညဳိေမာင္ႀကီးက (ကိုယ့္စိတ္ထဲကနာမည္) ဘာက စေျပာလာေလမည္မသိ။ “လူ႔ဘ၀အေတြ႔အ ႀကဳံေလးေတြေရးတာေပါ့အကိုရာ၊ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ လူေတြအေၾကာင္းေပါ့”ကိုုယ္ကသူစကား စလာရန္ အလိုက္သင့္ခင္းေပးလိုက္ေသာ္လည္း သူ႔ဆီက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ဘာစကားမွထြက္မလာ။ သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ထူးျခားျခား သိပ္ေျပာခ်င္ပုံမရွိ။ကိုယ္ငုပ္သြားသည္။စကားစျပန္ရွာရ သည္။
“အကိုေရာစာေတြဘာေတြဖတ္တာ၀ါသနာမပါဘူးလား”
“အရင္ကေတာ့ဖတ္ခဲ့တာေပါ့ကြာ၊သခင္ျမသန္းတို႔ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႔ဘာတို႔”
ဟား…မဆိုးဘူးဟလို႔ ရင္ထဲမွာေျပာမိသည္။ အခုေရာမဖတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူးလားဟု ဆိုေတာ့ ေနာက္ ပိုင္း အလုပ္မအားတာနဲ႔ မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ေၾကာင္းေျပာၿပီး ေနာက္စာေရးဆရာေတြက သိပ္မစြံ႔ေတာ့ ဘူး၊ အေပၚယံေၾကာေတြမ်ားတယ္ဟုဆုိသည္။ ကိုယ္ကလည္း သူ႔စကားကိုေထာက္ခံၿပီး အရင့္အ ရင္ဆရာႀကီးမ်ားေရးသားခဲ့တာမ်ဳိး ေရးသားရန္ႀကိဳးစားေနေၾကာင္းေျပာေတာ့ ဒီေခတ္မွာ သူတို႔လို ေရးလို႔မရေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္ကြာဟု သူကဆုိသည္။ ကိုယ္ဖ်ားသြားသည္။ ကိုယ္ထင္သလို ျပဇာတ္မင္းသားရူးမ်ဳိးမဟုတ္။ ဖီလိုဆိုဖီေၾကာင္မဟုတ္။ အတန္အသင့္ ႏိႈင္းႏႈိင္းဆဆခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္ ရွိသည့္လူမ်ဳိး။ ဒီလုိႏွင့္ကိုယ့္အတြက္ အခ်ိန္ကုန္မွန္းမသိကုန္ေစမည့္ ေရာက္တာရာရာေတြ ေျပာ ၾကသည္။ အခ်ိန္ကလည္း ညတနာရီခြဲသြားၿပီ။ ခုေလာက္ဆို ကိုယ္စီးလာသည့္ကားက ခရီးဆုံးသို႔ ေရာက္ေလာက္ၿပီဟုအေတြးေရာက္ေတာ့ စိတ္တြင္ဂေယာက္ဂယက္လိႈင္းျပန္ထသည္။ ကိုယ္ပါ လာျခင္းမရွိသည့္ေနာက္ ဘာေတြဆက္ ျဖစ္ေလမလဲ။ “ကလင္…ကလင္…ကလင္” လမ္းေပၚက စက္ဘီးဘဲလ္သံေတြၾကားသျဖင့္ အေတြးစျပတ္သြားသည္။ ကိုယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး လမ္းေပၚသို႔အ ၾကည့္ေရာက္၏။ အားပါး။ ဖုတ္ေကာင္ေတြတသိုက္။ စက္ဘီးကိုယ္စီႏွင့္ ကုိယ္တုိ႔ ထိုင္ေနရာသို႔ လွမ္းၾကည့္ေနတာျမင္ရ၏။ ေခါင္းနပန္းႀကီးသြားသည္။ ထိုင္ေနရင္း လိပ္ျပာလြင့္သြားလားေတာင္ ထင္မိ၏။ထေျပးရေအာင္လည္း အခ်ိန္မရေတာ့။ဘုရားတကာေနေနရသည္။ “ညီေလးခဏေနအုံး။ ဒီမွာပဲထုိင္ေနေနာ္”လူညိဳေမာင္ႀကီးသည္ ေျပာေျပာဆုိကိုယ့္ကိုထားခဲ့ကာ ဖုတ္ေကာင္ေတြဆီထ သြား၏။ ဘာျဖစ္လာမလဲ။ ခဏၾကာသြားသည္။ ကမၻာတည္သေလာက္ရွည္ၾကာမည္ထင္ရသည့္ ခဏတာမ်ဳိး။
သူျပန္လာထိုင္ေတာ့ ဟိုငနဲေတြဆက္ထြက္သြားၾကသည္။ ကိုယ့္မွာဟန္ကိုယ့္ဖို႔ပင္မလုပ္ႏုိင္ေအာင္ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာပ်က္ေနမည္ထင္သည္။
“အလကားေကာင္ေတြ၊ ညဆို ပတ္တေရာင္လွည့္ၿပီး အစာရွာၿပီေလ”လူညိဳေမာင္ႀကီးက ကိုယ့္ကို အကဲခပ္သလို ၾကည့္ရင္းေျပာသည္။ ၿပီးေတာ့ မီးေသေနသည့္သူ႔ေပါ့လိပ္တိုကို မီးညႇိ ကာတရိႈက္ ရႈိက္ဖြာသည္။ “ဒီလိုပဲငါ့ညီေရ၊ လူစိမ္းျမင္ရင္ ရစ္ခ်င္တာ သူတို႔အက်င့္ပဲ”ဟု ကိုယ္စိတ္သက္သာ ရာရေအာင္ေျပာသည္။ “ငါ့ညီေလးလို႔ေျပာလိုက္တယ္ကြာေအးေရာမဟုတ္လား ဟားဟား”သူက သူ႔စကားနဲ႔သူ တဟားဟားရယ္ေျပာေျပာသည္။ ကိုယ့္မွာေတာ့ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္ ေနသည့္ စိတ္ကို မနည္းျပန္တည္ေနရကာ သူမသိေအာင္ သက္မေမာတခု ခိုးၿပီးခ်ရ၏။“ကဲကဲ ညီေလးလဲ အဆာေျပေရာေပါ့ အကိုတို႔ဘူတာဘက္ဆင္းၾကရေအာင္” ေျပာေျပာဆိုဆို သူက ထရပ္လိုက္ သည္။ မွန္တာေျပာရရင္ ဒီအလင္းေရာင္ထဲမွာ ဆက္ထို္င္ခ်င္စိတ္ကိုယ့္မွာ မရွိေတာ့။ ပိုက္ဆံရွင္း ေတာ့လည္း “ညီေလးပိုက္ဆံအိတ္ကိုသတိထားကြ။ ခရီးသြားရင္ ေငြက အေရးႀကီးတယ္”ဟုလွမ္း သတိေပးလိုက္ေသးသည္။
ဘူတာရုံဘက္ဆင္းလာေတာ့ ဆိုကၠားသံတကၽြီကၽြီေၾကာင့္ လမ္းေဘးေခြးတေကာင္ေခါင္းထေထာင္ ကာ အူလိုက္၏။ သူက“ေခြးကလဲ ရွီးတဲ့မွပဲ” ဟုဆိုကာ ပစ္ခနဲတံေတြးနဲ႔လွမ္းေထြးရင္း ဆက္နင္း၏။ ဘူတာနားေရာက္ေတာ့ ဆိုကၠားထိုးရပ္လိုက္ၿပီး “ညီေလးရန္ကုန္ကိုသြားမွာ မဟုတ္လား၊ ေပးပိုက္ ဆံ၊ မင္းဒီကေစာင့္ အကိုလက္မွတ္သြား၀ယ္လိုက္မယ္” ဟုဆိုကာ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးႏွင့္ထြက္သြား သည္။ အေမွာင္ထဲမွာကိုယ္က်န္ခဲ့၏။ အေျခအေနက ပုံမွန္မွဟုတ္ ေသးရဲ႕လား ဟုေတြးရသည္။ ေစာေစာက ဖုတ္ေကာင္တသိုက္က လူညိဳေမာင္ႀကီးကိုျမင္ တာနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ဘဲလ္သံေပးကာ အ ခ်က္ျပခဲ့ တာလဲ။ ငါပဲ အစိုးရိမ္လြန္ေနတာမ်ဳိးလား။ စင္စစ္ ဘူတာရုံသြားၿပီးရထားလက္မွတ္၀ယ္ဖို႔ ကိုလည္း အရင္ထဲက သူ႔ကိုပဲလႊတ္ဖို႔ စဥ္းစားထားခဲ့သည္။ ကိုယ္ကရထားလာခါမွ တက္လိုက္သြား ရုံ။ ခုေတာ့ မစို႔မပို႔သာလင္းသည့္ ဘူတာရုံသို႔လည္း ကိုယ္မသြားရဲေတာ့။ သူက လက္မွတ္၀ယ္ေပး ၿပီး ကိုယ္နဲ႔လမ္းခြဲေတာ့မယ္ ဆိုပါေတာ႔။ ကိုယ္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဒီအေမွာင္ထဲမွာ ကိုယ္တကိုယ္ ထဲ ဘာဆက္လုပ္မလဲ။ ေစာေစာကပတ္တေရာင္ေတြျပန္လွည့္လာခဲ့ရင္ အကိုမရွိေတာ့သည့္ ညီ ေလးတေယာက္ အျဖစ္ ဘာဆက္လုပ္မလဲ။ ရထားလာမည့္သုံးနာရီထိ ကိုယ္တေယာက္ထဲ ဘယ္ လိုေရွ႕ဆက္စခန္းသြားမလဲ။
“ေဟးညီေလး၊ ရုံပိုင္ႀကီးေျပာၿပီး လက္မွတ္ယူခဲ့တယ္ ဒီမွာ။ ေပ်ာက္သြားအုံးမယ္ေနာ္ အိတ္ထဲ ထည့္ထား” သူက ရထား လက္မွတ္ကိုေသခ်ာေအာင္သိမ္းဖို႔ေျပာၿပီး ေပါ့လိပ္ကိုမီးညိႇကာဖြာသည္။ “လက္မွတ္ကိုအကုိ႔နာမယ္နဲ႔၀ယ္ခဲ့တာ၊ ေမးရင္ က်ေနာ့္အကို၀ယ္ေပးလိုက္တာလို႔ေျပာ၊မွတ္ပုံတင္ မျပနဲ႔ဟုတ္ပလား” ေဆးလိပ္ဖြာရင္းေျပာသည္။အားပါး။ သိၾကားမ,တာေတာင္ ဒီလိုအဆင္ေခ်ာပါ့ မလားမသိ။“ကူညီတာေက်းဇူးတင္တယ္အကုိ၊ တကယ္ပါဗ်ာ အကိုေစာေစာက ေျပာခဲ့သလို အကို ဟာ က်ေနာ့္အကိုလိုပါပဲ” ဟု ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ေျပာမိသည္။ မ်က္လုံးမွာ မ်က္ရည္က၀ဲခ်င္ခ်င္။ “အခု အကို ျပန္ေတာ့မလား၊ က်ေနာ္ က်ေနာ္ ဟို ဘယ္ ေလာက္ေပးရမလဲဟင္”ဟု တဆက္ထဲ မရဲတရဲေမးျဖစ္သည္။ ဒီညအဖို႔ ကိုယ္ႏွင့္အတူ သူေနခဲ့ခ်ိန္က မနည္းေတာ့။ ဆုိကၠားခဆိုသည့္ အသုံးအႏႈန္း ကိုယ္မသုံးခ်င္မသုံးရက္ ျဖစ္ေနသည္။ ထင္ထားသလို ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ေလးေတာင္း ေစခ်င္သည္။ “မျပန္ေသးပါဘူးညီေလးရာ၊ မင္းရထားလာမွ အကုိျပန္မယ္၊ ဆိုကၠားခကေတာ့ ငါးဆယ္ေပါ့ကြာရတယ္မဟုတ္လား”
“ဗ်ာ” ကိုယ္အံ့အားသင့္သြားသည္။ ဆုိကၠားခ ငါးဆယ္ပဲေပးတဲ့။ ကိုယ္က ေငြသုံးရာေလာက္ ထုတ္ ေပးသည္။ သူေခါင္းခါသည္။ “ဒါ ပုံမွန္ေစ်းပဲညီေလးရ၊ ငါလဲ မင္းဆီက ပိုမယူခ်င္ဘူး၊ မင္းလဲပိုမ ေပးနဲ႔၊ အဲဒါပဲ ေကာင္းပါတယ္ကြာ” ဟုဆုိသည္။ ငါး ဆယ္ထက္ ဘယ္လိုပိုေပးေပး မယူ။ “ကဲ ရထားမလာမခ်င္း ဒို႔ ဒီလိုပဲ ထိုင္ၾကတာေပါ့ကြာ”ဆုိၿပီး ကတၱရာလမ္းေပၚ ဖိနပ္ခုထိုင္သည္။ ကိုယ္လည္း သူ႔လိုလုိက္ထုိင္သည္။“ေအးကြာ၊လူေတြက ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ့္ကိုယ္ ေကာင္းတယ္ထင္ တာလုပ္ၾကတာပဲ၊အကိုတို႔က်ေတာ့ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ့္ကိုယ္ သိပ္မေနရပါဘူးကြာ”တဲ့။ သခင္ျမသန္း ဗန္းေမာ္တို႔၏ရဲေဘာ္ႀကီးက အဆက္အစပ္မရွိဆိုသည္။ ပစၥည္း မဲ့ဆိုကၠား ဆရာႀကီး၏စကားမ်ားက အေမွာင္ေအာက္တြင္ တခ်က္တခ်က္ သဲ့သဲ့မွ်လႊင့္၍ေနသည္။ ရထားလာမည့္အခ်ိန္တိုင္ ကိုယ္နဲ႔ အတူေနေပးမည့္ ကိုယ့္အေပၚထားသည့္စိတ္ကုိ ကိုယ္တိုင္ အံ့အားသင့္ေနသည္။ ညီရင္းအကို ေမတၱာစိတ္ ငတ္မြတ္ေနသူလား။ မိသားစုႏွင့္ ကင္းေ၀းေနသူလား။ တခ်ိန္တည္းတြင္ ခရီးဆုံးထိ လိုက္ပါမလာသည့္ကိုယ့္ေနာက္ ဖုတ္ေကာင္ေတြ ပ်ားပန္းခတ္ ေျခရာခံေနမွာ ျမင္ေနမိသည္။ အ မွတ္မထင္အျဖစ္ ကိုယ္က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ၿမိဳ႕ကို သူတို႔ရသြားေကာင္းလည္း ရႏိုင္ေလာက္ၿပီ။ သုိ႔မ ဟုတ္ ထိုခရီးစဥ္တန္းက ၿမိဳ႕ေတြဆီ သတင္းေရာက္ေကာင္းေရာက္ေနမည္။ ဘယ္သုိ႔ဆုိေစေလာ ေလာဆယ္ကိုယ့္အနီးမွာအေဖာ္တေယာက္ရွိေနေတာ့ဟန္မပ်က္လွ။
သို႔ႏွင့္ အေမွာင္ေအာက္မွာ ညီးစီစီအခ်ိန္ျဖဳန္းရင္း ရထားအလာကို ေစာင့္ၾကရသည္။သုံးနာရီစြန္း စြန္းအခ်ိန္ေလာက္တြင္ စာပို႔ရထားက ဘူတာဆီသို႔ဦးတည္လာေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အေ၀းမွလြင့္လာ သည့္ ဥၾသသံေၾကာင့္ သိေနရသည္။သူက ခါးကိုတခ်က္ဆန္႔ရင္း “ကဲညီေလးေရ၊ ဘူတာကိုဆင္း ၾကစို႔”ဟုဆိုေတာ့ ၿပိဳင္တူထၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္သားဘူတာထဲေရာက္ေတာ့ ေစာေစာက ပတ္တ ေရာင္အဖြဲ႔ႏွင့္ထပ္ဆုံေနရာ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ဗရုတ္ဗရက္ျပန္ျဖစ္လာသည္။ ဘာမ်ားလာရစ္ေလဦးမ လဲ။ ရထားဆလိုက္မီးက ကိုယ့္မ်က္ႏွာသူ႔မ်က္ႏွာအားလုံးအေပၚ ထိုးထားသလိုျဖစ္ေန၍ လက္ျဖင့္ ကာသလိုလိုလုပ္ရင္း ေခါင္းကိုငုံ႔စိုက္ခ်ထားရသည္။မ်က္ႏွာကို သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ေစခ်င္။ ရထားစိုက္ ေတာ့ သူကနီးရာတြဲဆီ ကိုယ့္လက္ေမာင္းကိုဆြဲ၍ တြန္းတင္သည္။ ရထားကခဏေလးသာရပ္ၿပီး ဂတ္ဗိုလ္တြဲဆီမွ ခရာမႈတ္သံထြက္လာ၏။ လူညိဳေမာင္ ပစၥည္းမဲ့ဆိုကၠားဆရာႀကီးက ကိုယ္တက္ သြားရာတြဲ၏ အနီးဆုံးျပတင္းေပါက္ေဘးတြင္လာရပ္ကာ ကိုယ့္ကိုလက္ယပ္လွမ္းေခၚသည္။ ကိုယ္ ကခရီးသည္ေတြ ၾကားတိုးေ၀ွ႔ကာ သူ႔ရပ္ေနရာျပတင္းေပါက္တြင္ ကိုယ္ကို ကိုင္းၫႊတ္လိုက္သည္။ သူကလည္း ကိုယ့္နားဆီသို႔ကပ္ကာ တိုးတိုးမွ်င္းမွ်င္းေျပာသည္။ “ကိုယ့္ညီေလးကံေကာင္းပါေစ၊ ကိုယ္က (++++) တပ္က တပ္ၾကပ္ႀကီး စိန္ေဖပါ။ ဒီည အကို ၿမိဳ႕ထဲတာ၀န္က်တယ္။ သူတို႔က ရန္ကုန္စာေရးဆရာတေယာက္ကို သိပ္လိုခ်င္ေနၾကတာ။ ေနာင္တေန႔ ေရစက္ႀကဳံရင္ဆုံၾကေသး တာေပါ့ကြာ”
“ဗ်ာ…”
သူ႔စကားအဆုံး ကိုယ့္အာေမဍိတ္သံက ရထားဥၾသသံႏွင့္အၿပိဳင္ ရင္ဘတ္ထဲ ဟိန္းထျမည္ဟီးက်န္ ရစ္သည္။သံလမ္းေပၚမွာေတာ့ရထားဘီးကတျဖည္းျဖည္းလွိမ့္စျပဳေနေလၿပီ။

ေမာင္ႀကီးျပည္စုိး
( လြန္ခဲ့သည့္ (၉)ႏွစ္က ကိုယ္ေတြ႔ညတညကို သတိရျပန္လည္ခံစား ေရးဖြဲ႔ပါသည္)