စာဖတ္သူမ်ားသို႔ ...
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ဝဝ၄ ေေလာက္က က်ေနာ္ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ က ေတာ္လွန္ေရးသမား ေက်ာင္းဆရာႀကီးတေယာက္အေၾကာင္းပါဗ်ာ၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ရခိုင္သတင္းစဥ္မွာ ႏွစ္လဆက္ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္၊ အခုဆို ဒီအေၾကာင္းေရးခဲ့တာ ေလးငါးႏွစ္ရွိလာၿပီေပါ့။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့မွာ ကိုယ္တိုင္ေရးျဖစ္တာေလးေတြ တ စုတစည္းတည္းျဖစ္ေအာင္ ျပန္စုခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလးကလည္းရွိ၊ စာဖတ္ သူေတြကိုလည္း ေဟာဒီလို ရွားရွားပါးပါး လူပုဂိၢဳလ္မ်ဳိးအ ေၾကာင္းေတြ ဖတ္ေစခ်င္ျပန္ေတာ့ ျပန္လည္ဆန္းသစ္ျခင္းအေနနဲ႔ တင္ဆက္လိုက္ပါ တယ္၊ ရခိုင္သ တင္းစဥ္မွာ ေရးခဲ့တုန္းက ကေလာင္က ဘေဖၿငိမ္းတဲ့၊ အဲဒီ့အမည္နဲ႔ပဲ ျပန္လည္တင္ျပ လိုက္ပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။
ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္ …
(စာေရးသူ )

“ေမတၱာတရား၊ ေအေကတလက္၊ အနာဂတ္ကိုေခၚတဲ့ေခါင္းေလာင္းသံ”
(ဘေဖၿငိမ္း)

၉ဝ-ခုလြန္ႏွစ္မ်ား၏ ေႏွာင္းပိုင္းကာလမ်ား...။
ေထာင္စုႏွစ္သစ္၏ပ်ဳိႏုေသာရနံ႔သည္ တကမၻာလုံးရွိ အရပ္ရပ္မ်က္ႏွာတြင္ လြင့္ပ်ံ႐ုိက္ခတ္လ်က္ ရွိ ေနေလေပၿပီ။
စိမ္းလန္းေသာထိုရနံ႔က ကမၻာ့ႏိုင္ငံအသီးသီးရွိ လူသားတိုင္းအေပၚ သစ္လြင္လတ္ဆတ္ေသာ စိတ္ ကူးစိတ္သန္းမ်ား ရွင္သန္ႏိုးထေစသလို က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ား ဟန္အမူအရာမ်ား တြင္လည္း တစုံတရာ ေမွ်ာ္လင့္ရည္သန္မႈမ်ားက ခါတိုင္းထက္ ပိုမိုေတာက္ပ ရႊန္းျမလ်က္ရွိေန သည္ဟု က်ေနာ္ခံစားေနမိသည္။

စင္စစ္ ေထာင္စုႏွစ္တခုမွ ေထာင္စုႏွစ္တခုဆီသို႔ ကူးေျပာင္းသည့္ စပ္ကူးမတ္ကူး ကာလတခုအား ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ ျဖတ္သန္းခြင့္ရၾကရသူမ်ားအျဖစ္ လူသားတိုင္းကိုယ္စီ၏ပုံရိပ္တြင္ အနာဂတ္ႀကိဳ ေတးမ်ား ဖြဲ႔စပ္သီဆုိေနဟန္ကို က်ေနာ္ျမင္ေတြ႔ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေတးသံတို႔တြင္ ဒီမိုကေရစီ ေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဓိပၸာယ္တို႔ စိမ့္ပ်ံ႕ေရာယွက္ေနသည္။ ထိုမွ်သာမက ေတး သြားႏွင့္ သံစဥ္အားလုံးတို႔၌ မၾကာခင္လြန္ေျမာက္ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့မည့္ ေထာင္စုႏွစ္ေဟာင္း၏ ခါး သီးစက္ဆုပ္နာက်ည္းဖြယ္ ႏွစ္ပရိေစၦဒမ်ားအား ေထာင္စုႏွစ္ကူး ေခါင္းေလာင္းထိုးသံႏွင့္အတူ နိဂုံး ကမၸတ္အဆုံးသတ္လိုသည့္ အရိပ္နိမိတ္မ်ား ထုံသင္းပါဝင္ေနသည္ဟု က်ေနာ္ ခံစားရသည္။

ထိုကာလမ်ားတြင္ က်ေနာ္သည္ ဒီမွာဘက္ကမ္းႏွင့္ဟိုမွာဘက္ကမ္း (ျပည္တြင္း) ကို အိမ္ဦးႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ပမာသေဘာထားလ်က္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ လူးလားေခါက္တုန္႔ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အ ေၾကာင္းမဲ့ေတာ့မဟုတ္။ ေထာင္စုႏွစ္သစ္ႏွင့္အတူ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္ကို အျခားကမၻာ့ႏိုင္ငံမ်ား နည္းတူ အစြမ္းကုန္လင္းလက္ လွပေစ လိုသည့္ဆႏၵက ျပင္းျပထက္သန္ေနျခင္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။

တခါတခါမ်ားမွာေတာ့ က်ေနာ္သည္ ဒီမွာဘက္ကမ္း၌ အေၾကာင္းအေၾကာင္းေသာ အေၾကာင္းမ်ား ေၾကာင့္ ၾကာခ်င္လည္း ၾကာေနတတ္၏။ ထိုထိုေသာရက္မ်ား၏တေန႔တြင္ က်ေနာ္တို႔မထင္မမွတ္ ဆုံစည္းခဲ့ၾက ခင္းျဖစ္သည္။ အထင္ကရမဟုတ္ေသာ္လည္း ထိုကာလမ်ားသည္ က်ေနာ့္ဘဝ၏ ဝါက်မ်ားထဲတြင္ မေမ့ႏိုင္ေသာ အခ်ိန္ျပပုဒ္္မ်ားအျဖစ္ တစိတ္တပိုင္း စြဲထင္ပါဝင္ေနခဲ့သည္။ စင္စစ္ ထိုစဥ္ကက်ေနာ္တို႔ ဆုံေတြ႔ခဲ့သည္မွာ ရက္သတၱပတ္မွ်ပင္ မရွိခဲ့။

ေတြ႔စကပင္ သူ႔ကို “ဆရာႀကီး”ဟု က်ေနာ္က ေလးေလးစားစား ေခၚခဲ့သည္။ အမိေျမတြင္ ေက်ာင္း ဆရာဘဝျဖင့္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမြ႔ေလ်ာ္ခဲ့သူ၊ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပုံႀကီးတြင္ အထက္တန္း ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဘဝျဖင့္ တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ပ်က္သုဥ္းေရး ဒီမိုကေရစီေရးတို႔အတြက္၊ သူခ်စ္ ေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား၊ ျပည္သူမ်ားႏွင့္အတူ တာဝန္က်ရာၿမိဳ႕ကေလး၌ တက္ႂကြစြာ ပါဝင္ခဲ့သူ၊ စက္တင္ဘာအာဏာသိမ္းမႈအတြင္း စစ္တပ္က ရက္ရက္စက္စက္ပစ္ခတ္ေခ်မႈန္း ခဲ့သ ျဖင့္ သားသမီးသဖြယ္ျဖစ္ေနေသာ တပည့္ေလးမ်ား မ်က္ေစ့ေရွ႕ေမွာက္္္ ေသြးေျမက်ဆုံးရႈံးခဲ့သည္ ကို အလြန္အမင္းနာက်ည္းၿပီး အမိေျမမွေက်ာခိုင္းစြန္႔ခြာလာခဲ့သူ။ ထို႔ေနာက္ တိုက္ပြဲမုန္တိုင္းေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးၾကားက သူထက္သန္ရာပညာေရးေလာကတြင္သာ ယေန႔ထက္တိုင္ ေမြ႔ေလ်ာ္ျမတ္ ႏိုးစြာ ဘဝကိုျမႇဳပ္ႏွံထားသူ။

အသက္ ၆ဝ ဝန္းက်င္၊ ရခိုင္သံဝဲဝဲ၊ ၫိုၫိုေမာင္းေမာင္းအသားအရည္၊ ကြမ္းတျမံဳ႕ျမံဳ႕၊ ေဖာ္ေရႊေလး နက္သည့္အျပံဳးကို ပြင့္လင္းလြတ္လပ္စြာျပံဳးလ်က္။

ဆရာႀကီးဦးခိုင္ဦးေမာင္ တဲ့။ သည္ႏွယ္ က်ေနာ္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ ဆရာႀကီးက “ တေန႔ေန႔ ဒုိ႔ တိုင္း ျပည္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရြင္ ျပန္ဆုံၾကတာေပါ့ကြာ၊ ေအာင္ျမင္ပါေစ”တဲ့။

ထိုုစဥ္တုန္းကျဖင့္ က်ေနာ့္လုပ္ငန္းသဘာဝအရ သည္မွ်သာ သိရိွႏိုင္ခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ ျပန္ေတြးၾကည့္ ေတာ့ ၉ဝ-ခုလြန္ ေႏွာင္းပုိင္းကာလမ်ား။



“ ပညာေရးဆိုတာ လူက လူျဖစ္လာတဲ့လမ္းစဥ္ ”
အေတြးအေခၚပညာရွင္ကန္႔

ခုေတာ့ျဖင့္ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕၏အစိတ္အပိုင္းတခုတြင္ အိမ္ခ်င္းကလည္းအလွမ္းမေဝးလွသည့္ အတြက္ က်ေနာ္တို႔ မၾကာမၾကာ ဆုံျဖစ္ၾကပါသည္။ တခ်ိန္ကေျပာခဲ့သလို ကိုယ့္တိုင္းကိုယ့္ျပည္မွာ ျပန္ဆုံရပုံမ်ဳိး ေတာ့မဟုတ္။

အခါအားေလ်ာ္စြာ က်ေနာ္က ဆရာႀကီးေက်ာင္းကေလးသို႔ေရာက္သြားတတ္သလို ဆရာႀကီးက လည္း က်ေနာ္ရွိရာအိမ္ေလးသို႔ ေရာက္ေရာက္လာတတ္သည္။ “မိဘမဲ့နဲ႔အကူအညီမဲ့ကေလးမ်ား အေဆာင္ေန အလယ္တန္းေက်ာင္း” ကေလးတေက်ာင္းကို ဆရာႀကီးက ဖြင့္ထားသည္။ ေက်ာင္း ေလး၌ ဆုံျဖစ္ၾကေလတုိင္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္မ်ားအား တမ္းတမ္းတတျပန္ ေျပာျဖစ္ၾကသလို မႈန္ရီဆိုင္းတိုင္းျပည္ျဖစ္ ေနရသည့္ က်ေနာ္ တို႔ႏိုင္ငံ၏အနာဂတ္အေရးကိုလည္း ေတြးေတြးဆဆ။

“မင္းစဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ငါ့မွာက နက္ျဖန္ဆိုတာကိုေတြးတိုင္း ဒီကေလးတအုပ္ႀကီးရဲ့အေရးကိုပါ ထည့္စဥ္းစားေနရတာ၊ မလြယ္ဘူးေဟ့ေကာင္ မလြယ္ဘူး” ခပ္ညည္းညည္းေလးေျပာေနသည့္ ဆရာႀကီးကိုတလွည့္၊ ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္မို႔ ကေလးမ်ားသဘာဝ အျပစ္ကင္းစြာ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ေမာ ေဆာ့ကစားေနၾကသည္ကို တလွည့္ၾကည့္မိသည္။ ကေလးအုပ္ကျဖင့္မနည္းလွ။ ေျပာလက္စ စကားကိုရပ္ရင္း ဆရာႀကီးသည္ ထိုကေလးအုပ္ကို ေငးရီၾကည့္ေန ေလသည္။

“ေက်ာင္းသားအားလုံး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲဆရာႀကီး၊ ဒီမွာေနတဲ့ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားက ေရာ”

“အေဆာင္ေန (၃ဝ)၊ အဲဒီထဲမွာ မိဘမဲ့ကခ်ည္း(၈)ေယာက္ကြာ၊ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ မိဘကမေကြၽးႏိုင္ လို႔ ငါ့ဆီမွာ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား လာထားၾကတာ၊ အားလုံး ေက်ာင္းသား (၈ဝ) နီးပါးရွိတယ္၊ ဒီ တာဝန္ေသးမလား”

ဆရာႀကီးက ေျပာရင္းေမာေနသလို နားေထာင္ေနရသည့္ က်ေနာ္ပင္ အသက္ရူမဝခ်င္။ အငယ္ဆုံး မိဘမဲ့ ကေလးက(၄)ႏွစ္သမီးေလး။ ျပည္တြင္းစစ္မီးက သူ႔မိသူ႔ဘမ်ားကို ေလာင္ၿမိဳက္ဝါးၿမိဳပစ္ခဲ့ စဥ္ ဆရာႀကီးတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ထိုအခါလယ္ သမီးေလးကိုေကာက္၍ မိရင္းဖရင္မျခား ေကြၽး ေမြးေစာင့္ေရွာက္ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္၏၊

ျပည္တြင္းစစ္၏ သားေကာင္မ်ားျဖစ္သည့္ သည္လိုမိဘမဲ့ေလးေတြကို မိရင္းဖရင္းလို ေကြၽးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ထားဖို႔ဆိုသည္မွာ မလြယ္ကူမွန္း က်ေနာ္မွန္းဆၾကည့္ျဖစ္ပါသည္။ အားကိုးမဲ့ အကာ အကြယ္မဲ့ အအုပ္ထိန္းမဲ့ ဘဝေလးေတြကို အျခားကေလးမ်ားနည္းတူ လူလားေျမာက္ေရးဆုိ သည္မွာ ေတာ္ေတာ့္တာဝန္မဟုတ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီဝန္းက်င္ ဒီအရပ္ကလည္း ကိုယ့္ႏိုင္ငံကုိယ့္ေဒသမ ဟုတ္။ ကေလးေတြေရွ႕ မားမားမတ္မတ္ႀကီး ရပ္ျပေနသည့္ ဆရာႀကီးသည္ပင္ တပါးႏိုင္ငံတြင္ တ ရားမဝင္ ေနထိုင္ေနရသူမဟုတ္လား။

အခ်ဳိ႕ကေလးမေလးေတြက အုပ္လုံးသိမ္းစအရြယ္၊ ေယာက္်ားေလးေတြက လူပ်ဳိေပါက္ေလးေတြ ျဖစ္ေန ၾကၿပီ။ သည္ကေလးေတြ စားေရး၊ ဝတ္ေရး၊ က်န္းမာေရးမွအစ၊ အစစအရာရာ ဘဝမွာ ေႏြးေထြးလုံျခံဳစြာေနႏိုင္ဖို႔၊ ၿပီးေတာ့ လြတ္လပ္က်ယ္ေျပာေသာမိုးေကာင္းကင္ကို လူခ်င္းတူတူသူ ခ်င္းမွ်မွ် ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရဖို႔ဆိုသည္မွာ ဆရာ ႀကီးတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ၏တာဝန္ေတြလိုျဖစ္ေနေလသည္။

“ဟုိကေလးမေလးဆို ၉၄-ငါ ဟိုးေတာင္ပိုင္းေတာထဲမွာေနတုန္းကတည္းက သူ႔မိဘေတြကုိ နအဖ က သတ္ပစ္လိုက္လို႔ ဒုိ႔ပဲေမြးလာရတာ၊ ခုမင္းျမင္တဲ့အတိုင္းပဲေလ ဘယ္အရြယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ ဆိုတာ”

ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ေလးေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည့္ ထိုကေလးမေလးက ကရင္ေသြးကရင့္ႏြယ္၊ ဆရာႀကီး က ရခိုင္အမ်ဳိးသား၊ ပါရမီျဖည့္ဖက္ ဇနီးေဒၚျမေႂကြက ဘိတ္(ၿမိတ္)သူ။ ေအာ္ ၊ ဆုံလည္းဆုံစည္းတတ္သည့္ ဘဝေရစက္။

သည္လိုပါပဲ၊ ဆရာႀကီးေက်ာင္းမွာက ျပည္ေထာင္စုေက်ာင္းေလးလို႔ ဆိုရမေလာက္ မြန္ ကရင္ ရခုိင္ ဗမာ စသည့္ တိုင္းရင္းသားကေလးငယ္ေတြ စုံသည္။ ဆုံၾကသည္။ ကေလးေတြသာမဟုတ္။ ဆရာေတြကလည္း သည္နည္းႏွင္ႏွင္၊ တိုင္းရင္းသားစုံ ဘာသာစကားမ်ဳိးစုံ။ အျဖစ္သနစ္ေတြက စစ္၏သားေကာင္မ်ားအျဖစ္။ စစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္ မိဘမ်ားက မီးစာ၊ သားသမီးေတြက ေလာင္စာ။ ခိုလႈံရာေနရာေဒသ အတည္ တက် မရွိၾကရသူမ်ား။

“ ဒါနဲ႔ဆရာႀကီးေက်ာင္းမွာ ဘယ္ႏွစ္တန္းအထိ သင္ေပးတာလဲ”ဟုေမးေတာ့ ဆရာႀကီးက “ဘာလဲ မင္း ငါ့ ကိုလာဗ်ဴးေနတာလား” ဟုျပံဳးရင္း ျပန္ေမးသည္။ က်ေနာ္က မိဘမဲ့လူမမယ္ေလးေတြ၏ အနာဂတ္ကို ေတြးဆၾကည့္မိ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာႀကီး၏ဘဝပုံရိပ္ တေစ့တေစာင္းကို ပါ သိခ်င္ေန၍ ၿငိမ္ေနလိုက္ သည္။

“ငါေက်ာင္းမွာက ကေလးေတြကို Creative thinking လို႔ေခၚတဲ့ ကိုယ္ပိုင္စဥ္းစားေတြး ေခၚႏိုင္တဲ့ လူေတြ ျဖစ္လာဖို႔အဓိကထားသင္တယ္၊ မင္းသိတဲ့အတိုင္း သူတို႔ေတြက မိဘမဲ့ အားကိုးရာမဲ့တဲ့ သူ ေတြ၊ ဘဝကို အဖိႏွိပ္ခံခဲ့့ရျခင္းနဲ႔စခဲ့ရတဲ့ သူေတြျဖစ္တဲ့အတြက္၊ ဒါကို ငါအဓိကထားရတာ။ လူဟာ အမွန္တရားနဲ႔ တရား မွ်တမႈကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္ဖို႔၊ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုအားကိုးစိတ္နဲ႔တာဝန္သိတတ္ တာဝန္ယူတတ္တဲ့ လူေတြျဖစ္လာဖို႔၊ ဒါ ငါအေလးအနက္ထားၿပီးသင္တယ္၊ ဒါငါ့ေက်ာင္းရဲ့ ပညာ ေရးပဲကြြ”။

“စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းတဲ့ေန႔မွာ ငါ့ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေလး(၇)ေယာက္ က်ဆုံးတယ္၊ အ ျပစ္မဲ့တဲ့ ကေလးေတြကိုကြာ ငါ့မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာ ဒီေကာင္ေတြ ရက္ရက္စက္စက္ပစ္သတ္ခဲ့တာ။ ဘယ္ေလာက္ လူမဆန္သလဲဆုိတာ ခုထိ ျပန္ေတြးတိုင္း ေဒါသျဖစ္တုန္းပဲ၊ အဲဒီကစၿပီး ငါ ဒီ အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွာေတာ့ ေနလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး ဒို႔တိုင္းျပည္မွာ ဒီစစ္အာဏာရွင္စနစ္ ခ်ဳပ္ ၿငိမ္းတဲ့အထိ၊ က်ဆုံးသြားတဲ့ ငါ့သားသမီးေလးေတြ (ေက်ာင္းသားေလးေတြ) တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တဲ့ ဒီမိုက ေရစီ အေရးေတာ္ပုံႀကီးေအာင္ျမင္တဲ့အထိ ငါဆက္လုပ္မယ္ လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္”

သည့္ေနာက္မွာေတာ့ နယ္စပ္ေဒသသို႔ ဆရာႀကီးထြက္လာခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ အၿပီးတုိင္ မပ်က္မသုဥ္းမခ်င္း၊ ဒီမိုကေရစီမရမခ်င္း၊ စစ္ေခြးေတြ၏လက္ေအာက္ ဘယ္ေတာ့ မွ ဒူးမေထာက္ ေတာ့ဆိုသည့္သႏၷိ႒ာန္ ခိုင္ခိုင္မာမာခ်သည္။

စင္စစ္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္၏ေဖာက္ျပန္ပုံလူမဆန္ပုံကို ယခုမွမဟုတ္၊ ၁၉၆၂-တကၠသိုလ္ေက်ာင္း သား ဘဝကတည္းက သူ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ခံစားခဲ့ရဖူးၿပီ။ ရခုိင္ျပည္ မင္းျပားၿမိဳ႕နယ္က တကၠသိုလ္ ပညာကို အဂၤလိပ္စာ အဓိကျဖင့္ ရွားရွားပါးပါး တက္ေရာက္သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့သူ ေမာင္ခိုင္ဦးေမာင္ သည္ စစ္အာဏာရွင္က သူ႔မ်က္ေစ့ ေရွ႕ေမွာက္မွာပင္ သမိုင္းဝင္ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္ အဦကို ဒိုင္းနမိုင္းျဖင့္ လက္စတုံးေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့သည္။ ထိုအေဆာက္အဦႀကီးႏွင့္အတူ သူ ေလးစားခ်စ္ခင္သည့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္အခ်ဳိ႕ အသက္ႏွင့္ခႏၶာ စြန္႔လႊတ္သြားခဲ့ရ သည္။ သည္မွ်မက က်န္သမဂၢေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားကိုလည္း ဖမ္းဆီး ထိန္းသိမ္းခဲ့သည္။ ပညာတတ္ဟူ၍မရွိသေလာက္ ရွားပါးလွသည့္ ရခိုင္ျပည္ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕က ၿမိဳ႕ အုပ္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ဖူးသည့္ သူ႔ကိုလည္း စစ္ေခြးတို႔ကဖမ္းဆီးကာ“ဘဝတကၠသိုလ္”သို႔ ပို႔ခဲ့သည္။ သို႔တိုင္ ထိုစဥ္က သမဂၢေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ကိုဘေဆြေလး၊ ကိုတင္ထြန္း၊ ကိုသက္တို႔၏ေက်းဇူး ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးအသိရွိလာ သည့္သူ႔တြင္ ၿမိဳ႕အုပ္အိပ္မက္ပ်က္ျပယ္သြားၿပီး အာဏာရွင္စနစ္ အ ျမစ္ျပတ္ေခ်မႈန္းလိုစိတ္က အစားထိုးဝင္ေနရာ ေထာင္အေတြ႔အၾကံဳသည္ သူ႔ကို မီးထုိးေပးသလို ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။

ခုေတာ့ျဖင့္ သူမုန္းေသာစနစ္၊ သူအလိုမရွိေသာေခတ္အတြက္ ျပတ္ျပတ္သားသား သူေရြးခ်ယ္ခဲ့ၿပီ။ ေျမျဖဴကိုသာ ႏွစ္ရွည္လမ်ားကိုင္ခဲ့သည့္လက္က ေသနတ္ကိုပါ စြဲကိုင္ခဲ့ရၿပီ။ နယ္စပ္တေလွ်ာက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မရပ္မနား ျဖစ္ေနသည့္စစ္ပြဲေတြၾကား ေက်ာပိုးအိတ္ကိုလြယ္ရင္း ေနစရာထိုင္စရာ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့၊ အတတ္ပညာမဲ့၊ အနာဂတ္မဲ့ေနသည့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ား၏ရင္ေသြးငယ္ေတြကို စာသင္သည္။ အခြင့္ရလွ်င္ တဲကေလးထိုး ၿပီး ေက်ာင္းဖြင့္သည္။ ရန္သူထိုးစစ္ဆင္ခ်ိန္မ်ားတြင္ သစ္ရိပ္ဝါးရပ္သည္ ေက်ာင္း။ လွ်ိဳေျမာင္ေခ်ာက္ကမ္းပါးမ်ား သည္ ေက်ာင္း။

“ ေျပာရရင္ ေက်ာပိုးအိတ္ေက်ာင္းဆရာေပါ့ကြာ၊ မဟုတ္ဘူးလား ”
ဆရာႀကီးက ေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကိုေျပာျပေနရင္း ျပန္ေျပာင္းသတိရေနဟန္ ျဖစ္ေနေလသည္။

“ဆရာႀကီးကိုယ္တိုင္ေရာ စစ္တိုက္ဖူးလား၊ ေသနတ္ေတြဘာေတြ ေဖာက္ဖူးလား ”

“စစ္တိုက္တာေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့ကြာ၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခုခံကာကြယ္တဲ့အေနနဲ႔ျပန္ပစ္ဖူး တာေပါ့ ”

တခါက မြန္အေျခစုိက္ေဒသတြင္ မြန္ေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕၏ အကူအညီေတာင္းဆိုမႈအရ အထက္ တန္းေက်ာင္းႏွင့္ ဆရာျဖစ္သင္တန္းဖြင့္ႏိုင္ရန္ခရီးထြက္ခဲ့စဥ္ နအဖတပ္မ်ားႏွင့္ဆုံၿပီး တိုက္ခိုက္ခံခဲ့ ရသည္။ သည္မွာပင္ ေျမျဖဴကိုင္ေသာလက္က ေသနတ္ပစ္ခဲ့ရၿပီ။ လက္နက္အားကိုး ႏိုင္လိုမင္း ထက္လုပ္ေနသည့္ရန္သူကို လက္နက္ႏွင့္ ျပန္လည္ မခုခံမကာကြယ္၍မရ။

“ရန္ကုိရန္ခ်င္းတုံ႔ႏွင္းတာေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုု ကာကြယ္ခဲ့ရတာမ်ဳိး ေပါ့”

က်ေနာ္က ထိုစဥ္ကာလက ဆရာႀကီး၏ပုံရိပ္ကို မွန္းဆၾကည့္မိေလသည္။ ေက်ာပိုးအိတ္္ကိုလြယ္၊ ေအေကေသနတ္ကိုစြဲ၊ ေတာထဲေတာင္ထဲ တိုက္ပြဲမုန္တိုင္းေတြၾကား သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္ စစ္ရိပ္ေတြ ၾကားမွာ။

“၉၄-က ၉၇-ၾကားမွာ ငါတို႔ေတာင္ပိုင္းကို ရန္သူက ေျမလွန္ထိုးစစ္ ဆက္တိုက္လုပ္တယ္၊ နယ္စပ္ ေဒသမွာရွိတဲ့ျပည္သူလူထုကို အမဲလိုက္သလိုလိုက္ၿပီိး မ်ဳိးျဖဳတ္စစ္ပြဲေတြလုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကာလ မွာ ဒီေက်ာင္းေလး ခဏရပ္သြားၿပီး ငါတုိ႔ဒီဘက္ကို ထြက္ခဲ့ရတယ္။ ငါနဲ႔အတူပါလာတဲ့ကေလးေတြ ပညာေရးအတြက္၊ ၿပီးေတာ့ ဒီဘက္မွာ အေျခအေနအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေရာက္ေနတဲ့ကေလးေတြ ပညာ ဆက္သင္ဖို႔အတြက္ မျဖစ္မေန ငါႀကိဳးစားခဲ့့တယ္။ အထူးသျဖင့္ နအဖစစ္တပ္ရဲ႕စနက္ေၾကာင့္ အိုး အိမ္အေျခအေနမဲ့ေနတဲ့ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေပါင္းစုံ ရဲ႕ သားသမီးေတြပညာသင္ၾကားေရးကိုု မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးရမယ္ဆိုတဲ့တာဝန္ ငါ့မွာရွိတယ္လို႔ ခံယူထား တာ မဟုတ္လား “

“ဟာ ဒါဆုိဆရာႀကီးေက်ာင္းက ဟုိး ေတာထဲမွာကတည္းက စခဲ့တာေပါ့ေနာ္၊ ဟုတ္လား ဆရာႀကီး”

“အဲဒီကတည္းကေပါ့ကြ၊ ေတာထဲမွာကိုယ္တိုင္ေတာင္ယာစုိက္၊ ကိုယ့္စရိတ္ႏွင့္ကိုယ္ အမီွအခုိမဲ့ စာ သင္ခဲ့တဲ့ တကယ့္ေတာ္လွန္ေရးေက်ာင္းကြ”

ဆရာႀကီးဘာကိုဆုိလိုသည္ကို က်ေနာ္သိသည္။ နယ္စပ္တေလွ်ာက္ ေတာေတာင္အႏွံတြင္ အေျခ ခံေဒသမ်ားအျဖစ္ အခုိင္အမာရပ္တည္ခဲ့ၾကသည့္ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုမ်ားကို လုံးဝရပ္တည္ခြင့္မ ရရန္ ရန္သူက ထိုးစစ္ဆင္ တိုက္ထုတ္သည္။ သည္အခါ အဖြဲ႔အစည္းအခ်ဳိ႕မိိမိတို႔ အေျခခံေဒမ်ား တြင္ ဆက္လက္ရပ္တည္၍ မရေတာ့။ စစ္မီးလွ်ံမ်ားၾကားက ဘဝမ်ားစြာကို လင္းလက္ေစလိုသည့္ ဆရာႀကီးတုိ႔လုိပညာေရးခံကတုတ္မ်ားလည္း ထို႔အတူသာ။

ရန္သူက သူတို႔စစ္အာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ တရားမမွ်လူမဆန္သည့္ လူမ်ဳိးတုန္းစစ္ပြဲမ်ားကို ဆင္ႏႊဲေနသည္မွာ ရာစုႏွစ္ထက္ဝက္ေက်ာ္ပင္ တိုင္ခဲ့ၿပီ။ ဘယ္ေသာအခါမွ ၿငိမ္းခ်မ္းမွ်တ တရား နည္းလမ္းက်စြာ ေျဖ ရွင္းဖို႔ရန္ မရည္ရြယ္ေလၿပီ။

ခုေတာ့ ဆရာႀကီးတို႔လုိ ပညာေရးခံကတုတ္မ်ားလည္း နယ္စပ္ေဒသတြင္ ခက္ခက္ခဲခဲႏွင့္ရပ္တည္ ေန ရၿပီ။ ရန္သူ႔အႀကိဳက္။ ရန္သူက မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား ပညာတတ္ေျမာက္ ထူးခြၽန္ထက္ျမက္လာမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မလိုလားခဲ့။

ယခင္ ေတာထဲမွာတုန္းကလို ေတာင္ယာစုိက္ၿပီး ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ဖို႔ပင္ ခက္ခဲ့ေလ ၿပီ။

“အခုေရာ ဆရာႀကီးတို႔ေက်ာင္းဘယ္လိုရပ္တည္ေနလဲ ဆရာႀကီး”

“အဲန္ဂ်ီအိုေတြဆီကေတာ့ အကူအညီေပးတာေပါ့ကြာ၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အကူအညီက ပညာေရး အတြက္ပဲ အဓိကထားတာ၊ ငါ့ဆီမွာက မင္းသိတဲ့အတိုင္း ကေလးေတြရဲ႕ေဝယ်ာဝစၥ အစအဆုံးကုိ တာဝန္ယူရတာ၊ ငါပဲဆရာ ငါပဲမိဘ၊ ကဲကြာ ကေလးေတြကို ဘယ္သူအဝတ္ဆင္မလဲ၊ ထီးေလး ဖိနပ္ေလးကအစ၊ ဟုတ္လား။ ထားပါေတာ့၊ က်န္းမာေရးတခုခုျဖစ္ၿပီတဲ့ကြာ၊ ဘယ္သူတာဝန္ရွိလဲ၊ ငါပဲ ေျဖရွင္းရတာမဟုတ္လားကြ၊ ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာ မလြယ္ဘူးလို႔”

ဆရာႀကီးက ေျပာရင္းစိတ္ေမာလာဟန္ရွိ၍ အျပင္သို႔ေငးရီၾကည့္ေနေလသည္။ ဆရာႀကီးေက်ာင္း ေလးက အဲန္ဂ်ီအိုေတြ၏ အကူအညီရသည္ဆုိျငားေသာ္လည္း လုံေလာက္ပုံမရ။ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ မာစတာ ဒီဂရီရခဲ့သည့္ ဆရာႀကီးက ေဘးပန္းအျဖစ္ ဘာသာေလးဘာေလးျပန္၍ ရသည့္ဝင္ေငြႏွင့္ အေဝးသင္ပညာေရးအစီအစဥ္ DEP ကရသည့္လစာေလး က်ားကန္ထားလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္ ဟု ဆရာႀကီးကေျပာျပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပဲထင္ပါသည္။ သည္ေက်ာင္းေလးသို႔ က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့ ေလတိုင္း၌ ဆရာႀကီးကို ေအးေဆးသက္သာစြာ ေနေနသည္ဟူ၍ တခါဖူးကမွ် မၾကံဳခဲ့။ ေက်ာင္း ဝိုင္းေလးအေနာက္ဖက္ ဝါး႐ံုပင္ရိပ္ေလးေအာက္ တကုိယ္စာတဲေလးေပၚတြင္ျဖစ္ေစ၊ အိမ္ေရွ႕ဝရန္ တာတြင္ျဖစ္ေစ တကုပ္ကုပ္ႏွင့္ ဘာသာျပန္ေနတတ္သည္ကိုသာ က်ေနာ္ျမင္ေတြ႔ရၿမဲ ျဖစ္ေလ သည္။

၆ဝ-ေက်ာ္၍ ၄ ႏွစ္စြန္းခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဆရာႀကီးမွာ ယေန႔ထက္တိုင္ နားေနရသည္ဟူ၍မရွိ။ စာ သင္ၾကားေရးတြင္လည္း တေနကုန္တေနခမ္းပင္ပမ္းထားပါလ်က္ ေက်ာင္းခ်ိန္ၿပီးသြားျပန္ေတာ့ လည္း ဟုိမွသည္ မွ အကူအညီေတာင္းခံလာသည့္ ဘာသာျပန္ေရးကိစၥမ်ားႏွင့္ နပန္းလုံးရျပန္ပါ သည္။ ဒါသည္ပင္ ေက်ာင္းစရိတ္ေလး ဖာႏိုင္ေထးႏိုင္သည့္ တခုတည္းေသာအရာမဟုတ္လား။

တခါတုန္းမွာေတာ့ ဆရာႀကီးက က်ေနာ့္ကို သည္ႏွယ္ေျပာျပဖူးသည္။
“ေက်ာင္းဆရာဆိုတာ မင္းတို႔စာေရးဆရာေတြ ကဗ်ာဆရာေတြေျပာတဲ့အတိုင္း ဖေယာင္းတိုင္တို႔ ဓားေသြးေက်ာက္တို႔နဲ႔ အလားသ႑န္တူတယ္ဆိုတာ အမွန္ပဲကြ၊ ေဟာဒီ့ကေလးေတြလူလား ေျမာက္လာဖို႔ ဒို႔ ကိုယ္ေပၚမွာ အၿမဲတမ္းအတိုက္အစားအပြမ္းအရွခံၿပီး သူတို႔ဘဝေတြတင္ေသြးေန ရင္း ဒို႔က လုံးပါးပါးၾကရတာ။ ဖေယာင္းတိုင္လဲအတူတူပဲ။ သူမ်ားေတြအလင္းေရာင္ရဖို႔ သူက အ ေလာင္ အကြၽမ္းခံၿပီး စေတးရတာမဟုတ္လား”
ဒါေပမယ့္...။

စကားစကိုအနားသတ္ရန္ ဆရာႀကီးႀကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း အသံကတိုးတိမ္နစ္ဝင္သြားေလသည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ မိႈင္းညိဳ႕ရင့္ေမွာင္အေရာင္မ်ားက ဆရာႀကီး၏မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ျဖတ္၍ျဖတ္၍ေျပး ေနေပသည္။ ထိုအေရာင္မ်ား၌ ေတာက္ပေသာအလြမ္းဓာတ္သည္ အေမွာင္ထုႀကီးကိုအန္တုရင္း အလင္းစမ်ားျဖာ ထြက္ေနသည့္ ဖေယာင္းငယ္တတိုင္၏ အားမာန္ႏွင့္ပင္ တူေနေသးေတာ့ဟု က်ေနာ္က ခံစားေနျဖစ္သည္။

ထိုအလြမ္းက ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာ၊ ခ်ိနဲ႔ေသာ၊ ငိုေႂကြးေသာအလြမ္းမဟုတ္။ မည္းညစ္မိႈင္းခုိးမ်ား တအူ အူထေနသည့္ အမိႈက္မီးစတခု၏ႏွေျမာတသ ပူေဆြးေနေသာအေရာင္မဟုတ္။ တေလာကလုံး တ မိုးတခြင္လုံး အေမွာင္က်ေနည့္ အမိုက္တိုက္ႀကီးအား ကိုယ္တိုင္အေလာင္အကြၽမ္းခံလ်က္ ထြက္ ေပၚလာသည့္အလင္းအားျဖင့္ ၿဖိဳခြင္းတြန္းလွန္ေနေသာ မီးစြယ္မီးေတာက္ေအာက္က ဖေယာင္းတ တိုင္၏ တက္ႂကြသည့္ အလြမ္းမ်ဳိး။

ထိုခဏေလး၌ ဘဝဆိုတာ လြမ္းဖြယ့္ျပဇာတ္ရွည္ႀကီးတပုဒ္ဟု ဆိုခဲ့ပါလွ်င္လည္း တက္ႂကြစြာလြမ္း ဆြတ္ တတ္သူမ်ားအတြက္ေတာ့ ထိုအလြမ္းသည္ပင္ ဘဝ၏အားမာန္ဆိုသည္ကို က်ေနာ္ခံယူ တတ္ခဲ့ေလသည္။

“ေအး ဒါေပမယ့္ေပါ့ကြာ စေတးတယ္ဆိုတာက စေတးထိုက္တဲ့ရလဒ္ေတြအတြက္ ေပးဆပ္ၾကရ တာ၊ လူဆိုတာ ကိုယ္အသက္ရွင္ေနထိုင္တဲ့ေလာကကို ပိုေကာင္းလာဖို႔ ပိုျမင့္မားလာဖို႔ ေပးဆပ္ရဲမွ တာဝန္ေက်တာကြ၊ ငါတကုိယ္တည္းေကာင္းစားဖို႔ ငါတကိုယ္တည္း ျမင့္မားသြားဖို႔ဆိုရင္၊ ဒီအ လုပ္မ်ဳိး ငါမလုပ္ဘူး ”

တႀကိမ္မွာေတာ့ ဆရာႀကီးသည္ သူျမႇဳပ္ႏွံက်င္လည္ေနရသည့္ ယမ္းေငြ႔ တိုက္ပြဲ ဗုံးသံ အေျမာက္ သံက်ည္ဆန္ေတြကို တဒဂၤေက်ာခိုင္းရင္း ဘဝေလွခါးထစ္တခုကို တက္လွမ္းရန္ စဥ္းစားခဲ့ဖူးေလ သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ၉၄-ခုႏွစ္တုန္းက။ မဟာဝိဇၨာကို ၆၃-ကတည္းက လြန္ေျမာက္ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း အခြင့္အလမ္းရပါ က D.Litt ေခၚ “စာေပပါရဂူ” ဘြဲ႔ကို ရယူလိုသည့္ငယ္အိပ္မက္ အတြက္ အိႏၵိယသံ႐ံုးတြင္ ဝင္ခြင့္ေျဖခဲ့ရာ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ပင္ ေအာင္ျမင္ပါေလသည္။ ဝင္ခြင့္ ေအာင္ေတာ့ ကာလကတၱားတကၠသိုလ္တြင္ ၂ ႏွစ္ ႏွစ္မိုးခန္႔ သြားေရာက္ပညာသင္ဖို႔က ရွိလာ သည္။ သည္ဘြဲ႔သည္ျဒပ္က ႏိုင္ငံတကာအလည္ တင့္တင့္တယ္တယ္ ရပ္ႏိုင္သည္သာမက သည္ ဝမ္းစာ သည္ဘ႑ာျဖင့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို ပိုမိုေပးဆပ္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ဆရာႀကီးေတြး သည္။

ဒါေပမင့္ ရန္သူက သည္လိုေတြး သည္လိုတြက္သည္မဟုတ္။ ပညာေတြ၊ ႏိုင္ငံေတြ၊ အနာဂတ္ေတြ၊ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအတြက္ တာဝန္မသိ၊ မရွိ။ သူတို႔သိသည္က သူတို႔စစ္အာဏာတည္ၿမဲေရး။ သူတို႔ အသိုင္းအဝိုင္း ရာသက္ပန္ ရာထူးဥစၥာစည္းစိမ္ တည္ၿမဲေရး။ လူနည္းစု တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေပါင္း စုံႏွင့္ ျပည္သူလူထုတရပ္လုံးအေပၚ ထာဝရဗိုလ္က် လႊမ္းမိုးအႏိုင္က်င့္ေရး။

သည္ေတာ့ သူတို႔စစ္တပ္မ်ား၊ စစ္သားမ်ား၊ စစ္လက္နက္အဂၤါမ်ား တႏိုင္ငံလုံး မိုးအဆုံးေျမအႏွံ လႊမ္းျခံဳျဖန္႔ၾကက္ခ်ထားေရးအတြက္ ေတာႀကိဳအုံၾကား နယ္စြန္နယ္ဖ်ားပါမက်န္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ စစ္ ဆင္ေရးမ်ား ဒလၾကမ္းလုပ္ေနခ်ိန္။ သည္စစ္ဆင္ေရးေတြေၾကာင့္ နယ္စပ္ေဒသတေလွ်ာက္ေနထိုင္ ၾကသည့္ လက္နက္မဲ့အျပစ္မဲ့ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုံျပည္သူေတြ ငရဲမက၊ ေသၾက၊ ေက်ၾက၊ ျပတ္ ၾက ငတ္ၾက၊ က်ဳိးၾက ကန္းၾက၊ ခိုကိုးရာမဲ့ၾက၊ ေသကြဲရွင္ကြဲ ကြဲေနၾကခ်ိန္။

ဒါေတြကို ကာလတခုအထိေက်ာခိုင္းၿပီး ငါက ပါရဂူဘြဲ႔ႀကီးယူမယ္တဲ့လား၊ သည္ကာလတေလွ်ာက္ လုံးအရာရာကင္းမဲ့ဆုံး႐ႈံးသြားတဲ့ စစ္မီးလွ်ံေတြထဲက ကေလးငယ္ေတြကို လ်စ္လွ်ဴ႐ႈခဲ့ရမယ္တဲ့ လား။ အသက္မဲ့ေနတဲ့ မိခင္ရဲ႕ႏို႔ေသြးကုိ ငတ္မြတ္စြာစုိ႔ေနတဲ့ ရင္ခြင္ပိုက္အ႐ြယ္ကေလးငယ္ေလး ေတြကို လူမဆန္စြာ ငါ မ်က္ကြယ္ျပဳခဲ့ မယ္တဲ့လား။

ဆရာႀကီး၏ငယ္အိပ္မက္မ်ား၊ ပစၥကၡအေတြးမ်ား၊ ေဝဝါးေထြျပား ပဋိပကၡျဖစ္ခဲ့ရပုံမ်ား။
“ေဟ့ေကာင္ေရ၊ အဲ့ဒီမွာ ပါရဂူဘြဲ႔ရလူသားႀကီးဘဝကို ငါစြန္႔လႊတ္လိုက္တယ္ကြာ။ ေဟာဒီ႔ကေလး ေတြကို တရက္ေလးေတာင္ပစ္ထားခဲ့ဖို႔ ငါ့မွာသတၱိမရွိဘူးကြ၊ အဲဒီေလာက္ မိုက္႐ုုိင္းတဲ့အတၱလဲ ငါ့ မွာမရွိဘူး ”

ဆရာႀကီးက ေလထဲကတိုက္အိမ္ကိုျဖဳိခ်လိုက္ၿပီး မ်က္ေစ့ေအာက္ ေလာင္ေနသည့္မီးေလာင္ေျမကို လက္ေတြ႔က်က် ဝင္ၿငိႇမ္းသတ္ခဲ့သည္။ အေနာက္တိုင္းဝတ္စုံ၊ အတက္ခ်ီေက့စ္ႏွင့္ ေဒါက္ထရိတ္ ဘြဲ႔ႀကီးကိုစြန္႔၍ ေတာႀကီးမ်က္မည္းတိုက္ပြဲေတြထဲ ခိုကိုးရာမဲ့အေျခမဲ့တို႔အတြက္ ေက်ာပိုးအိတ္ ေက်ာင္းဆရာ၊ ကံ့ကူလက္လွည့္ ေက်ာင္းဆရာဘဝကိုသာ ဆက္လက္ေရြးခ်ယ္ ရပ္တည္ခဲ့ပါသည္ ေကာ။ ေအာ္ လြမ္းေမာတက္ႂကြဖြယ္ေကာင္းေသာ အခ်ဳိ႕အခ်ဳိ႕တို႔၏ဘဝဇာတ္လမ္းမ်ား။


“ႏိုင္ငံတိုင္း၏အေျခခံအုတ္ျမစ္သည္ ထိုႏိုင္ငံရွိလူငယ္မ်ား၏ပညာေရးပင္”
ေခါမဒႆနပညာရွင္ ဒိုင္အိုဂ်င္န္

သည္လိုျဖင့္ ဆရာႀကီးဦးခိုင္ဦးေမာင္ ဖြင့္လွစ္လာခဲ့သည့္ BMSOH (Boarding Middle School for Orphen and Helpless ) ေခၚ မိဘမဲ့ႏွင့္ အကူအညီမဲ့ကေလးမ်ား အေဆာင္ေနအထက္တန္း ေက်ာင္း ေလးသည္လည္း အဖုအထစ္အေကြ႔အေကာက္မ်ားစြာတို႔ျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းျဖတ္သန္းရင္း ဆယ္စု ႏွစ္တခု ေက်ာ္လြန္လာခဲ့ေလၿပီ။ ျပည္တြင္းစစ္ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားကေတာ့ ဟုန္းဟုန္းေတာက္ ေလာင္ေနဆဲေလာင္ေနၿမဲ။ ဌာေနရင္းကို စြန္႔ခြာထြက္ေျပးလာၾကသည့္ နယ္စပ္ေဒသေနလူမ်ဳိး ေပါင္းစုံတို႔၏သတင္းမ်ားကလည္း ေန႔တဓူဝ ၾကားေန သိေနရဆဲ၊ ျဖစ္ေနဆဲ။

စစ္ေဘးဒုကၡသည္ေတြ မိဘမဲ့အကူအညီမဲ့ကေလးေတြစာရင္းဇယားက တေန႔တေန႔တန္႔ရပ္သြား သည္ ဟူ၍မရွိ။ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ပို၍ပို၍သာ တိုးလို႔လာေနေလသည္။ ဘယ္ေသာအခါ၌ ဆုံးႏိုင္ ေကာင္း မည္လည္းမသိေတာ့။ ကမၻာႀကီးကေတာ့ သူ႔အရွိန္သူ႔အဟုန္ႏွင့္သူ မတန္႔မနား ခရီးႏွင္ေန ေလသည္။

စင္စစ္ သမိုင္းျဖစ္စဥ္ဆိုသည္မွာ ထာဝရေျပာင္းလဲျခင္း မရွိေသာအရာမဟုတ္။ ေခတ္ေရစီးကရပ္ တန္႔ေန သည္မဟုတ္။ အေဟာင္းအေဟာင္းတို႔ ၿပိဳက်ပ်က္စီးေနခ်ိန္တြင္ အသစ္အသစ္တို႔ အစား ထိုးေနရာယူလာၾကၿမဲ။ တဖက္ပိတ္မ်က္ကန္းအယူဝါဒမ်ား တဝုန္းဝုန္းႏွင့္ၿပိဳလဲက်ေနၿပီး အယူအဆ အသစ္တို႔အားစမ္းတိုးဝင္လာေနျခင္း ကိုမ်က္ကြယ္ျပဳထား၍မရ။ သည္ေန႔သည္အခ်ိန္တြင္ ကမၻာ ေပၚရွိႏိုင္ငံအမ်ားအျပား၌ ႏိုင္ငံ၏အလုံးစုံအာဏာကို တဦးတေယာက္တဖြဲ႔တည္းကသာ ဆုပ္ကိုင္၍ အရာရာဖန္တီးျခယ္လွယ္ႏိုင္သည့္ အေျခအေနမ်ဳိးမဟုတ္ေတာ့။

ႏိုင္ငံသားအားလုံး၏ လိုအင္ဆႏၵႏွင့္အရ တိုင္းျပည္၏ကံၾကမၼာကို ဖန္တီးေနၾကရသည့္ေခတ္ျဖစ္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္ ဆိုသူတို႔ကလည္း လူထု၏ ဆႏၵႏွင့္အညီေဖာ္ေဆာင္ၾကရသည့္ ေခတ္ျဖစ္သည္။ တ ခ်ိန္ကလုိ ႏိုင္ငံဥေသွ်ာင္ဆိုသူတို႔အား ေမာ္ဖူးေၾကာက္လန္႔ေနရသည့္ ေခတ္မ်ဳိးမဟုတ္ေတာ့။ သို႔ တိုင္ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ပေဒသရာဇ္သက္ဦးဆံပိုင္ အယူအဆစြဲကိုင္ထားသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား က ၎တို႔၏အာဏာတံခြန္ကို တလူလူလႊင့္ထူေနဆဲ။ ျပည္တြင္းစစ္ အႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ခရီးတြင္ တႏိုင္ငံလုံး ဝ႐ုုန္းသုန္းကား ယိုယြင္းပ်က္စီးသြားသည္ကို သူတို႔ဂ႐ုမထားခဲ့။

“ကေလးေတြ ပညာမတတ္ေတာ့ဘူးကြ၊ ၾကက္တူေရြးစကားသင္ေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ပါးစပ္ကသာ ေျပာေနတာ အဓိပၸာယ္ေတြမသိဘူး၊ သိဖို႔လဲအသိမရွိဘူး။ ဒီေကာင္ေတြက သူတို႔အာဏာတည္ၿမဲဖို႔ ေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ပညာ ေရးမ်ဳိးပဲလုပ္ေနတာ။ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ကြ၊ ဒါ တိုင္းျပည္ေရာလူ မ်ဳိးေရာ တျဖည္းျဖည္းတုန္းသြား ေပ်ာက္သြားမယ့္အေရးပဲ”
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား၏စစ္အာဏာတည္ၿမဲေရးေျခလွမ္းမ်ားကို ဆရာႀကီးက စိုးရိမ္ပူပန္ေနေလသည္။

တခ်ိန္က နိပြန္ဂ်ပန္တို႔၏အယူအဆမ်ား။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးမတိုင္မီက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၏ပညာေရး သည္ မဟာဂ်ပန္ျဖစ္ေရး၊ မဟာအင္အားႀကီးႏိုင္ငံျဖစ္ေရးအတြက္ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားထားရွိကာ အ စီအစဥ္ရွိရွိျဖင့္ စီမံေဆာင္ရြက္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႔တိုင္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအၿပီး ဂ်ပန္မ်ားစစ္႐ႈံးခ်ိန္မွာ ေတာ့ ဖက္ဆစ္စနစ္ ႀကီးစုိးတည္ၿမဲေရး စီမံကိန္းမ်ားအား ဖ်က္သိမ္းပစ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ စနစ္သစ္ပညာ ေရးႏွင့္ အစားထုိးခဲ့ေလသည္။

အမွန္တရားႏွင့္တရားမွ်တမႈကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ၊ ပုဂၢလလူ႔တန္ဖိုးႏွင့္ လုပ္အားကို ႐ုုိေသေလးစား ေသာ၊ တာဝန္ယူစိတ္ကုိ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းခံယူေသာ၊ မိမိကိုယ္ကို အားကိုးစိတ္အျပည့္အဝရွိေသာ၊ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါသန္စြမ္းသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာႏိုင္ငံႏွင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ထူေထာင္လိုေသာ ႏိုင္ငံ သားမ်ားျဖစ္လာေစေရးအတြက္၊ လူတိုင္းလူတိုင္း ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး အျပည့္အဝဖြံ႔ၿဖိဳးေစရန္ ရည္ရြယ္သည့္ပညာေရးမ်ဳိးကို ေျပာင္းလဲခဲ့သည္။

ပညာေရးစနစ္တခုလုံး အေျပာင္းအလဲႀကီးေျပာင္းလဲလိုက္သည့္ေနာက္ပိုင္း ဂ်ပန္သည္ တဟုန္ထိုး တိုးတက္ႀကီးပြားခဲ့သည္။ စီးပြားေရးအင္အားႀကီး ႏိုင္ငံတရပ္အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ အသိဉာဏ္ဖြံ႔ၿဖိဳး သည့္ ႏိုင္ငံသားမ်ားအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ အခ်ိန္တိုတိုအတြင္း ေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ဂု႐ုႀကီး မ်ားက သူတို႔၏ ဖက္ဆစ္အလံေတာ္ႀကီးကို ႐ုုိက္ခ်ဳိးၿဖဲဆုပ္ ေခ်မႊလိုက္ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ေရႊဗမာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားကေတာ့ ျပည္သူလူထုတရပ္လုံးအေပၚ ဖက္ဆစ္စ႐ိုက္ ဖက္ဆစ္အျပဳအမူ ဖက္ ဆစ္လုပ္နည္းလုပ္ဟန္မ်ားျဖင့္ အႏိုင္က်င့္မင္းမူေနဆဲ ဗိုလ္က်အုပ္ခ်ဳပ္ေနဆဲ။

“တကယ္ေတာ့ ဒုိ႔ႏိုင္ငံပညာေရးက ဖဆပလေခတ္အထိ အာရွမွာထိပ္တန္းကကြ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက စေကာလားရွစ္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဆုိရင္လဲ ႏိုင္ငံတိုင္းက လိုလိုလားလားလက္ခံၾကတာ၊ ဒို႔ေတြ က တျခားႏိုင္ငံေက်ာင္းသားေတြနဲ႔မသာရင္ေတာင္ ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ခဲ့ၾကတာကိုး။ အဲဒီေခတ္ ရန္ကုန္ယူနီဗာစီတီက မေလးတို႔ စကၤာပူတို႔ထိုင္းတို႔က စေကာလားရွစ္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ တ ကူးတက လာတက္ရတဲ့အဆင့္ကြ”

ဆရာႀကီးက ေျပာရင္းေျပာရင္း နာက်ည္းရိပ္မ်ားဖုံးလႊမ္းလာသျဖင့္ မ်က္ႏွာျပင္တြင္ တင္းမာခက္ ထန္လာေလသည္။ ေလာကဓံမုန္တိုင္းေတြၾကားက သက္ၾကားရြယ္အိုပညာေရးခံကတုတ္ႀကီးတြင္ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ အနာဂတ္အတြက္ မခ်ိတင္ကဲ စုိးရိမ္ပူပန္မႈမ်ား ရင္ႏွင့္အမွ် ျပည့္သိပ္တင္းက်ပ္ ေနဟန္က အထင္းသား။ ႏွစ္ေပါင္း ၄ဝ-ေက်ာ္ ေက်ာင္းဆရာဘဝ၊ ေက်ာင္းဆရာစိတ္ျဖင့္ အနာ ဂတ္တိုင္းျပည္အတြက္ မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား အနာဂတ္အတြက္ ခံစားေနရျခင္းဟု က်ေနာ္နားလည္ရ သည္။

“တကယ္ေတာ့ကြာ စစ္တပ္မွာလဲ ငါ့တပည့္ေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဗိုလ္မႉးႀကီးေတြ တပ္မႉးႀကီး ေတြ အဆင့္အထိ၊ သူတို႔ေတြကို ေျပာလို႔ရရင္ ငါေျပာခ်င္တယ္ကြာ၊ တိုင္းျပည္ႀကီးေခ်ာက္ထဲက် ေနတဲ့အျဖစ္ ျပည္သူေတြအားလုံး ဒီေလာက္ဒုကၡမိုးေမွာင္က်ေနတဲ့ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္က်ဳိး တခုတည္းအတြက္ ၾကည့္မေနပါနဲ႔လို႔၊ ကိုယ့္သားစဥ္မ်ဳိးဆက္အက်ဳိးထက္ တႏိုင္ငံလုံးတမ်ဳိးသား လုံးအက်ဳိးကို ကမၻာႏွင့္ယွဥ္ၿပီး ၾကည့္ၾကပါလို႔”

ဆရာႀကီးက သူ႔အေမာသူ႔ေဝဒနာေတြၾကားက စိတ္ထဲျမင္ေယာင္လာပုံရသည့္ တပည့္ေဟာင္းေတြ ကို ေမတၱာရပ္ခံရွာသည္။

“ေအး ဒီလိုပဲေပါ့ကြာ၊ ဒီဘက္ေရာက္လာေတာ့လဲ ငါ့တပည့္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့တာပါပဲ၊ တခ်ဳိ႕ ႏိုင္ ငံျခားမွာေတာင္ မာစတာဒီဂရီေတြဘာေတြ ယူႏိုင္ၾကတဲ့တပည့္ေတြအထိ ရွိပါတယ္။ သူတုိ႔ကိုလဲ ေမတၱာရပ္ခံေျပာခ်င္တယ္၊ ဒီနယ္စပ္ေဒသမွာရွိေနၾကတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ပညာေရးကို လ်စ္လွ်ဴ႐ႈ ပစ္ပယ္မထားၾကဖို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် အားေပးကူညီၾကဖို႔ ငါအေလးအနက္မွာခ်င္တယ္၊ ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္ေဒသ ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝးမွာ ေရာက္ေန ေရာက္ေန၊ ဒါ ကိုယ့္အမ်ဳိးသားအေရး ကိုယ့္ႏိုင္ငံ အေရးပဲဆုိတာ မေမ့ေစခ်င္ဘူးကြာ။ ဒို႔ေတြထဲက တေယာက္ ေယာက္ဆုံး႐ႈံးနစ္နာသြားတာဟာ ဒို႔ရဲ႕အစိတ္အပိုင္းတခုခု အနည္းနဲ႔အမ်ား ဆုံး႐ႈံးနစ္နာသြားတာပဲလို႔ ခံယူေစ ခ်င္တယ္ ”
စစ္အာဏာ၊ ပညာေရး၊ ေမတၱာတရား၊ အနာဂတ္ စသည့္စသည့္ ဆရာႀကီး၏ စကားမ်ားကားဆုံး ႏိုင္ ေကာင္းမည္မထင္ေတာ့။

ထိုင္းလူငယ္ေလးတဦးက အသံစူးစူးဝါးဝါးလုပ္ထားသည့္ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ လမ္းမေပၚအရွိန္ျပင္းျပင္း ႏွင့္ျဖတ္ ေမာင္းသြားေတာ့မွ က်ေနာ္ေရာဆရာႀကီးပါ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ျဖစ္ၾက၏။ အျပင္မွာဆည္း ဆာ ညေနကအေမွာင္ ဘက္သို႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွမ္းဝင္ေနေလၿပီ။

ကေလးတသိုက္သည္လည္း ညစာထမင္းကို အုပ္လိုက္ႀကီးဖြဲ႔ကာ စားေနၾကၿပီ။ ေခါင္းရင္းဘက္ တေနရာတြင္ အဘိုးအိုတဦးကို ေက်ာင္းသူေလးသုံးေလးေယာက္က ထမင္းခြံ႔ေကြၽးေနသည့္ျမင္ ကြင္းကိုျမင္ရ၏။ ထို အဘိုးအိုကား ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ နယ္ခ်ဲ႕ေတာ္လွန္ေရး ဖက္ဆစ္ ေတာ္လွန္ေရး ေခတ္အဆက္ဆက္၌္ အေရးပါေသာအခန္းက႑မွ တက္ႂကြစြာတိုက္ပြဲဝင္ခဲ့သူ၊ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ဒုတိယျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဦးလည္မသုန္ ပါဝင္ေဆာင္႐ြက္ေနသူ အ ထင္ကရပုဂၢိဳလ္ႀကီး အဘိုးဦးစိုးလြင္ျဖစ္သည္။ အသက္ ၉ဝ-နီးပါး အိုမင္း မစြမ္းအဘိုးအိုကို သူ႔ ေက်ာင္းေလးတြင္ ဆရာႀကီးက မိဘသဖြယ္တေလးတစား ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ထားျခင္းျဖစ္သည္။

(၄)ႏွစ္အ႐ြယ္မိဘမဲ့ကေလးငယ္မွသည္ အသက္(၉ဝ)အ႐ြယ္ ေတာ္လွန္ေရးသမားအဘိုးအိုအထိ ပခုံး ေပၚထမ္းထားသည့္ဆရာႀကီး၏ေက်ာင္းကေလးသည္ ဂ႐ုဏာေမတၱာတရား အနာဂတ္ႀကိဳ ပန္းပြင့္ ေလးမ်ားျဖင့္ ထုံသင္းႀကိဳင္ေလ်ာက္လ်က္ ရွိေနေလသည္။

လမ္းမီးမ်ားထြန္းၫိႇခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ျပန္ဖို႔ဆရာႀကီးကို က်ေနာ္ႏႈတ္ဆက္သည္။ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္ ေနေသာ ဥယ်ာဥ္မႉးႀကီးက ေက်ာင္းေလးအေၾကာင္းႏွင့္ ဆရာႀကီး၏ပုံရိပ္လႊာတပိုင္းတစကို ေရးခြင့္ ျပဳရန္ခြင့္ေတာင္းေတာ့ ... “ေရးေတာ့ေရးေပါ့ကြာ၊ ဒါေပမယ့္ မင္းတို႔ဆရာႀကီးကို ေသနတ္ႀကီးတ ကားကားနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးေက်ာင္းဆရာ လူၾကမ္းႀကီးျဖစ္သြားေအာင္ေတာ့ မေရးနဲ႔ေပါ့” လို႔ ရီေမာ စကားဆိုရင္း ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴ ခြင့္ျပဳပါသည္။

က်ေနာ္က “ ဟာ ဆရာႀကီးက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္နဲ႔အတူ ျပဇာတ္ေတြဘာေတြ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ အႏုပညာရွိတဲ့ ေက်ာင္းဆရာႀကီးျဖစ္ေၾကာင္း ဘာညာေတြထည့္ေရးမွာေပါ့ ” ဟုဆိုေတာ့ ျပံဳးေန ေလသည္။

တကယ္ပင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္အတူ အသံလႊင့္ျပဇာတ္ႏွစ္ပုဒ္ ဆရာႀကီး ေရးခဲ့ဖူးသည္။ ဆရာႀကီးမွတ္မိသေလာက္ျပန္ေျပာျပေတာ့ ရွစ္ေလးလုံးေနာက္ခံ “ခြပ္ေဒါင္းသံ ေၾကာင့္က်ီးလန္႔ပ်ံသည္” ဇာတ္လမ္းႏွင့္ တ႐ုုတ္ေတာ္လွန္ေရးဝတၳဳတပုဒ္ကို ဆရာႀကီးဘာသာျပန္ သည့္ “ေရၾကည္လည္းေနာက္ ၾကာ လည္းေပ်ာက္” ဇာတ္လမ္းျဖစ္သည္။
“ငါက အႏုပညာအားနည္းပါတယ္ကြာ”ဟု ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဆိုရွာသည္။

“တကယ္ေရးသင့္တာက ဒုိ႔ဒီဘက္မွာရွိတဲ့ေက်ာင္းေတြကို ကိုယ္စားျပဳေရးႏိုင္ရင္ေတာ့ ေကာင္းတာ ေပါ့ကြာ၊ ၿပီးေတာ့ထည့္ေရးသင့္တာက ဒီမွာဒို႔ေတြကေလးေတြကို ပညာသင္ေပးခြင့္ရေအာင္ လက္ ခံေပးထားတဲ့ ထိုင္းလူထုေတြရဲ႕စာနာမႈကိုလဲ ေက်းဇူးတင္သင့္တယ္ကြ၊ ဒီဘက္ကိုေရာက္ေနတဲ့ ကေလးေတြ ပညာမတတ္ အသိ မရွိရင္ ထိုင္းႏိုင္ငံအတြက္လဲ မေကာင္းဘူး။ အနာဂတ္ ထိုင္း-ျမန္မာ ဆက္ဆံေရးအတြက္လဲ မေကာင္းဘူး၊ ဒါ ထည့္ေရးကြာ” ဟု ဆရာႀကီးက ဆုိသည္။

ေတာင္ၿပိဳေနတာကို ရင္ဘတ္နဲ႔ဆီးကာေနသည့္ ဆရာအိုႀကီး၏အမွာစကား၊ တာက်ိဳးေနတာကို ဘဝ တခုလုံးနဲ႔ ဆီးတားေနသည့္ ဆရာအိုႀကီး၏စကား။

ဆရာႀကီး၏ ေက်းဇူးစကားမ်ားတြင္ေတာ့ သည္ေက်ာင္းကေလး သက္ရွည္က်န္းမာ ၾကံ့ခိုင္ေရးအ တြက္ စာနာမႈအျပည့္အဝႏွင့္ အဖက္ဖက္ကကူညီခဲ့သည့္ ႏိုင္ငံတကာမွမိတ္ေဆြမ်ား၊ ဘဝတူအမိ ျမန္မာျပည္သားမ်ား၊ ေက်ာင္းကေလးလုံျခံဳေခ်ာေမြ႔စြာ ရပ္တည္ေနႏိုင္ေရးအတြက္ မဟာဂ႐ုဏာ တရားထား၍ ရင္အုပ္မကြာ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးေနေသာ ထိုင္းႏိုင္ငံမဲေဆာက္ၿမိဳ႕ မယ္ပေဝဠဳဝန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွ ထိုင္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ေက်းဇူးတရားမ်ားအား က်ေနာ္ မေမ့မ ေလ်ာ့ ေရးသားရမည္ျဖစ္ပါသတည္း။

စကားႂကြင္း
ယခုေရးသားေဖာ္ျပခဲ့သည့္ေဆာင္းပါးသည္ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္တေနရာတြင္အေျခစိုက္ထားေသာ မိဘမဲ့ႏွင့္ အကူအညီမဲ့ကေလးမ်ားအတြက္ ပညာသင္ၾကားေပးေနေသာ ေက်ာင္းေလးတေက်ာင္း ၏ ပုံရိပ္ေကာက္ေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ နည္းမ်ဳိးစုံျဖင့္ ေရာက္လာခဲ့ေရာက္လာဆဲျဖစ္ သည့္ ျမန္မာဒုကၡသည္ေထာင္ေပါင္းမ်ား စြာတို႔၏ကေလးမ်ား၊ မိဘမဲ့ကေလးမ်ား၊ ခိုကိုးရာမဲ့ကေလး မ်ားအတြက္ ထိုေက်ာင္းကေလးက မူလတန္းပညာမွသည္ အထက္တန္းပညာအထိ သင္ၾကားေပး ေနပါသည္။ ထိုမွတဆင့္ ႏိုင္ငံတကာေက်ာင္းမ်ားတြင္ ပညာသင္ဆုႏွင့္ ဆက္လက္ပညာသင္ၾကား ခြင့္ရႏိုင္ရန္ အေနာက္ႏိုင္ငံ အထက္တန္းပညာေရးအဆင့္ႏွင့္ အညီအေထာက္အကူ ျပဳသင္ၾကား လ်က္ရွိၿပီး ယေန႔အခ်ိန္အထိ ႏိုင္ငံတကာတြင္ သြားေရာက္ပညာသင္ယူေနသူ (၃ဝ) ခန္႔ကို ပံ့ပိုးကူ ညီႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။

စာေရးသူ