Saturday, January 31, 2009

12 Comments:

1. ၿဖိဳးေဝတိုး said...
   January 31, 2009 at 2:01 AM  
   ကဗ်ာေလး အရမ္းေကာင္းပါတယ္။
   ၂ အပုိဒ္ေလးကို ပိုႀကိဳက္ပါတယ္...
   ေနာက္ထပ္အမ်ားႀကီးေရးႏိုင္ပါေစလို႔
   ေလးစားစြာျဖင့္
   ၿဖိဳးေဝတိုး
   Anonymous said...
   January 31, 2009 at 3:14 AM  
   ထိခ်က္ၿပင္းတယ္ဗ်ာ ကုိယ္သာ အဲဒီလုိသာဆုိ ဘယ္လုိေနမလဲ မေတြးရဲသေလာက္ပါပဲဗ်ာ။
   Anonymous said...
   January 31, 2009 at 3:23 PM  
   ကဗ်ာေလးခံစားသြားပါတယ္ ဆရာခင္လြန္း
   ထပ္တူခံစားရပါတယ္ဗ်ာ ေကာင္းေသာေန႔ပါ လာလည္သြားတဲ့အတြက္လည္းေက်းဇူးပါဗ်ာ အားလံုးပဲအဆင္ေျပပါေစ :)
   Anonymous said...
   February 1, 2009 at 1:51 AM  
   ကုိလြန္းေရ ကဗ်ာေလးဖတ္ၿပီး ခံစားရတယ္ ၊ အမိအဘႏွစ္ပါးစလုံးက ျမန္မာႏုိင္ငံသားျဖစ္
   ရဲ႕နဲ႔ ကေလးမွာ ႏုိင္ငံမဲ႕ ဒုကၡသည္ဘ၀ ေရာက္ရရွာတယ္၊ ဘ၀ေတြလည္း ဆုိး၀ါးလြန္းလွတယ္ဗ်ာ။
   ATN said...
   February 3, 2009 at 7:17 AM  
   က်ေနာ့္ သားၾကီးလည္း အဲလိုဘ၀နဲ႕ ေမြးလာတာပါပဲ...
   ကဗ်ာကို ခံစားလို႕ရပါတယ္...
   
   က်ေနာ္ အပါအ၀င္ သင္းကြဲ ၀ံပုေလြေတြ အမ်ားၾကီးပါဗ်ာ...
   အဲလိုပဲ ႏိုင္ငံမဲ့ ရတဲ့ သားသမီးေတြ ေမြးဖြားခဲ့ရတာ...
   
   မုန္တိုင္းေတြ စဲတဲ့ တေန႕ေန႕ေတာ့...
   ATN said...
   February 3, 2009 at 7:22 AM  
   ကိုခင္လြန္းေရ လာသြားတယ္ ဖတ္သြားတယ္ ... ရင္ဘတ္ခ်င္းလည္း တိုက္သြားတယ္ ...
   
   ေခတ္ျပိဳင္ခံစားမႈေတြနဲ႕
   ခုန္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားေတြက
   အသက္အရြယ္ေတြ ကြာျခားေနေတာင္ အေရျပားေတြေတာ့ တူေနတာပါပဲဗ်ာ ...
   
   အစစ အရာရာ အဆင္ေျပပါေစ....
   
   ပထမ မန္႕တာ မရလို႕ ဆီပံုးထဲမွာ သြားေရးျပီးမွ ခုတခါ လာျပန္ မန္႕ၾကည့္တာ ရသြားျပန္ေရာ
   ခုေတာ့ ၂ ခါ မန္႕ သလို ျဖစ္ေနျပီ... း)
   ေဆာင္းယြန္းလ said...
   February 3, 2009 at 6:15 PM  
   သားေလးက်န္းမာၿပီး ေလာကၾကီးအလယ္မွာ ရဲရဲဝင့္ဝင့္
   ေလွ်ာက္လွမ္းႏူိင္သူၿဖစ္ပါေစဗ်ာ။။
   ကဗ်ာကိုၾကိဳက္တယ္ဗ်ိဳ႕
   
   မင္းေမေမရဲ႕ေတးသံမွာ
   သမုဒၵရာခုႏွစ္စင္းအႏွံ႔
   ပေဟဠိေတြဆန္႔လို႔....
   ေကာင္းတယ္ဗ်ာ.....
   Co2zeиith said...
   February 3, 2009 at 9:38 PM  
   ဖတ္ရတဲ့သူေတာင္ ကဗ်ာေလးထဲက ကိုယ္ခ်င္းစာနာမႈ ့ေတြကို ျမင္ေနရပါတယ္ဗ်ာ...
   ေဒါင္းမင္း said...
   February 4, 2009 at 7:50 AM  
   ကဗ်ာေလးကခံစားရတယ္..အဲဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြလဲ
   ဘယ္ခ်ိန္မွျပီးဆံုးမလဲမသိပါဘူးဗ်ာ
   Yaw Han Aung said...
   February 4, 2009 at 2:26 PM  
   စြန္႔စားရြက္လႊင့္ေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႔
   အခုလည္း boat people ေတြ ေခတ္စားေနေလရဲ႔။
   မင္းဒင္ said...
   February 4, 2009 at 7:24 PM  
   ထစ္ခ်ဳန္းငိုေႂကြးလိုက္တဲ့
   ျမင့္မိုရ္ေတာင္ၾကားက
   ဓားတစင္းရဲ႕ေတး...။
   
   မင္းဒင္
   Nyo Gyi, Don Nyo Gyi, Original Nyo Gyi said...
   February 8, 2009 at 8:45 AM  
   “အသံတိတ္ ကဗ်ာ”
   - ညိဳႀကီး -
   
   ဗမာ
   ရိုဟင္ဂ်ာ
   အာဖရိကား
   ႏွင့္ အျခားေသာ
   အတိုက္အခိုက္၊ အက်အဆံုး၊ အရႈံးအႏိုင္မ်ား ။
   
   ဒုကၡေတြကို ေခါင္းေပၚတင္ရြက္ၿပီး
   ကမၻာ့ရြာထဲ ေစ်းလွည့္လည္ေရာင္းရတယ္
   အသံေတြ နာ
   မ်က္လံုးေတြ နာ
   စိတ္ေတြ နာ ။
   
   ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
   အစြမ္းအစ
   ဘ၀
   ၀ယ္သူမဲ့ ပုပ္သိုးသြားႏိုင္တဲ့ အိပ္မက္ ။
   
   လိုခ်င္ရမၼက္ေတြနဲ႔
   အာသာဆႏၵအမိုက္အမဲေတြနဲ႔
   ေထြးေရာယွက္တင္ျဖစ္ေနၾက
   ပဋိပကၡေတြ
   အတၱဟိတေတြ
   ထြန္းကားေမြးယူေနၾက ။
   
   ကယ္ေတာ္မူပါ ျမတ္စြာဘုရား
   ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူပါ ဘုရားသခင္
   ဘာသာတရားကို ျပက္ရယ္ျပဳၿပီး စစ္ေတြခင္းၾက
   ေသနတ္၊ ေငြ၊ အာရံုေတြေနာက္လိုက္ၾက ။
   
   လူဆိုးနဲ႔ သဘာ၀ဆိုးေတြ ေပါင္းစည္းမိၿပီး
   အႏၱရာယ္မုန္တိုင္းေတြလည္း ဆင္ကုန္ၾကၿပီ ။
   
   အမ်ားနဲ႔ ကိုယ့္ေကာင္းက်ိဳးလြန္ပြဲမွာ
   ဘယ္မိုးေတြ ေစြလာမွာပါလဲ ။
   
   ကိုယ္က်ိဳးသမားေတြ ကိုယ္က်ိဳးနည္းပါေစ
   ပရဟိတမ်ားသာ ဖြံ႕ထြားႀကီးပြားေစ ။ ။
   
   ညိဳႀကီး
   (၃၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၀၀၉)
   http://bigbbrown.blogspot.com/2009/02/silent-poem.html
   
   --------------------------------------------------
   (“သစ္ခက္သံလြင္”ဘေလာ့ဂ္မွ ခင္လြန္း၏ “ကမၻာေျမရဲ႕သီခ်င္းျမစ္တစင္း” ကဗ်ာကိုဖတ္မိၿပီး “အသံတိတ္ကဗ်ာ” ကို ေရးမိသည္။)
   
   ခင္လြန္း၏ “ကမၻာေျမရဲ႕သီခ်င္းျမစ္တစင္း”
   http://thitkhetthanlwin.blogspot.com/2009/01/blog-post_31.html

Post a Comment