စာဖတ္သူမ်ားသို႔...
စာေရးသူရဲ႕ ငယ္ဘဝပုံရိပ္ တေစ့တ ေစာင္းလွစ္ျပတဲ့အေနနဲ႔ေရာ ငယ္သူ ငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို သတိရျခင္း မ်ားနဲ႔ပါ ဒီစာကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။

ဒီဝတၳဳကိုေရးျဖစ္ေတာ့ လြတ္လပ္ေရး ေန႔မတိုင္မီကပါ။ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အ မီ စာဖတ္သူမ်ားဆီ က်ေနာ္ ပို႔ေပး ခ်င္တာေလ။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းအ မ်ဳိးမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေနာက္က်သြားခဲ့ရပါတယ္။

ဒီဝတၳဳက အကန္႔အသတ္ေဘာင္ကိုလႊတ္ၿပီးေရးထားေတာ့ ျပည္တြင္းမွာတုန္းကဆို မဂၢဇင္းဝတၳဳရွည္ ေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဘေလာ့တို႔ဝက္ဘ္တို႔ေရစီးမွာ “က်ေနာ့္ရဲ႕ ႏွင္း” က အေတာ္ကို ကိုးလိုး ကန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ သတိထားမိပါတယ္။ ခက္တာကဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ ေအာင္ လက္ကၽြံသြားခဲ့ ရပါၿပီ။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဖတ္ေပးမယ္ဆိုရင္ပဲ ေက်းဇူးတင္ရေတာ့မွာပါ။

ကိုယ္ေရးျဖစ္တဲ့စာေလးေတြ တစုတစည္းတည္းျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ပဲ ဘေလာ့ေပၚတင္ရလိုက္ရတာကို နား လည္ေပးၾကပါလို႔ပဲ ဆိုပါရေစ ေတာ့ဗ်ာ။ ဝတၳဳေခါင္းစည္းအတြက္ ကူေပးတဲ့ “ေနေန” ကိုလဲ ေက်းဇူး တင္ရေၾကာင္း ထည့္ေျပာပါရေစ။
စာေရးသူ


ေက်ာက္ျဖစ္သြားတဲ့ ႏွင္း

ႏွင္းမ်ားက ဒီဇင္ဘာ၏ ဝန္တာကိုထမ္းေဆာင္ရင္း ဝန္းက်င္တခိုတြင္ ဆိုင္း၍ေနေလသည္။ လာမည့္ ေလးငါးရက္ဆိုလွ်င္ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံေတာ္၏ လြတ္လပ္ေရးေန႔အခါသမယ (၆၂) ႏွစ္တာ ကာလသုိ႔ ေရာက္ေပဦးေတာ့မည္။ အျခားအရာမ်ား အသာထား၍ လြတ္လပ္ေရးေန႔” သို႔ ေရာက္ေလတိုင္း က်ေနာ့္တြင္ မွတ္မွတ္ရရ ရွိခဲ့ဖူးေလေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို သတိရေနမိတတ္သည္။ ထိုသို႔သတိရမိတိုင္းလည္း သူႏွင့္က်ေနာ့္ အၾကားရွိခဲ့ဖူးေလေသာ ကတိစကားတလုံးကပါ တပါတည္း ပါလာတတ္ပါသည္။ ျပန္ေျပာင္းေတြးၾကည့္ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း၃ဝ-ပင္ ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီေကာ။ ယခုအခ်ိန္၌ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ခင္ေမာင္ထြန္းပင္လွ်င္ သည္ေလာက ေျမမဟီတေနရာတြင္ သက္ရွိထင္ရွား ရွိရွိ ေတာ့ပါေလစ။ ထို႔အတူ ခင္ေမာင္ထြန္းကလည္း တခ်ိန္တခါေလးမ်ား က်ေနာ့္အား သတိရေန တတ္ ေသးလွ်င္ ဘေဖၿငိမ္းတေယာက္ ဒီကမၻာေလာကႀကီး၌ ရွိမွရွိပါေလေတာ့အံ့ဟု ေတြးမိလိမ့္မည္ထင္ပါ သည္။

ေအာ္ .. သူငယ္ခ်င္း ခင္ေမာင္ထြန္း၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔အခါသမယကိုေရာက္ေလတိုင္း မင္းကိုသတိရ ေန ပါေသးတယ္ “ေလာကႀကီး” ေရ။

.....
(၁)ခင္ေမာင္ထြန္းမွာ က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုးတန္းဆယ္တန္း ၂ ႏွစ္ဆက္တိုက္ တတန္းထဲတခုံထဲ အတူထိုင္ခဲ့ၾက သည့္ အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲေတာ့မဟုတ္။ ဝင္းတင္ ဆိုသည့္ ခပ္ေအးေအးခပ္ေငါင္ေငါင္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္လည္း တခုံထဲ အတူထိုင္ၾကရာတြင္ ပါပါသည္။ ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသားႏွင့္ စာသင္ခုံမလုံေလာက္၍ ႏွစ္ေယာက္စာခုံတန္းရွည္တြင္ က်ေနာ္တုိ႔ သုံး ဦး အတူထိုင္ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။

ဒီေနရာတြင္ ထူးျခားသည္မွာ တူရာတူရာစုတတ္ၾကသည့္ သေဘာသဘာဝေၾကာင့္ေပလား၊ အျခားအ ျခားေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္း မ်ားေၾကာင့္ေပလားေတာ့မသိ။ က်ေနာ္တို႔ သုံးဦးသားက အတြဲညီလွ သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်ေနာ္တို႔ ဥပဓိမ်ားမွာ တတန္းလုံးတြင္ ေတာ္ေတာ္ေလး မြဲတိမြဲဲျပာ စုတ္တိစုတ္ခ်ာႏိုင္လွျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ဂုဏ္ကိုယ္ေဖာ္၍ ေျပာဆိုရမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၉ တန္း (ဒီ) အခန္းထဲတြင္ လူမြဲစာရင္းေကာက္ယူမည္ဆိုပါက က်ေနာ္တို႔သုံးဦး ေရွ႕ဆုံး တန္းက စာရင္းေပါက္မည္မွာ အျငင္းပြားဖြယ္ရာမရွိႏိုင္။ တိုတိုေျပာရလွ်င္ က်ေနာ္တုိ႔မွာ ခပ္မြဲမြဲမိ သားစုမ်ားက ဆင္းသက္လာရေၾကာင္း ႐ုပ္သြင္အရေရာ ဝတ္စားမႈအရပါ ထင္းထင္းႀကီးေပၚလြင္လွ သည္။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ လက္သမားဆရာႀကီးတဦး၏သား ခင္ေမာင္ထြန္း တြင္ ႏြမ္းဖတ္ဖတ္ ေကာ္ လံကတုံးအက်ႌေလးတထည္၊ မိုးျပာေရာင္လြင့္လြင့္ ရွပ္လက္တိုေလးတထည္တို႔သာ စာသင္ႏွစ္ တႏွစ္တာလုံး ထည္လဲဝတ္ေနရေလ့ရွိၿပီး က်ေနာ္ကလည္း ပခုံးစြန္းတြင္ ဖာရာေထးရာဗလပြႏွင့္ တက္ ထရြန္ ရွပ္လက္တိုေလးတထည္၊ အေမ့ေမာင္ က်ေနာ့္ ဦးေလးအက် အကြက္စင္းအက်ႌေလး တထည္ တုိ႔ႏွင့္သာ တႏွစ္တာ စခန္းသြားခဲ့ရပါသည္။ ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ သာမန္အစိုးရဝန္ထမ္း တဦး ၏သားျဖစ္သူ ဝင္းတင္ မွာလည္း က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ ပိန္မသာလိန္မသာအစားထဲကျဖစ္ၿပီး သည္လို ပုံသည္လိုမ်ဳိးႏွင့္ က်ေနာ္တို႔၏ အထက္တန္းေက်ာင္း ေက်ာင္းသားဘဝကို ခရီးႏွင္ခဲ့ၾကရျခင္းကို မွတ္မိေနသည္။

စင္စစ္ က်ေနာ္တို႔သုံးဦးသားအနက္ အသြင္တူဆုံးမွာ ခင္ေမာင္ထြန္းႏွင့္ ဝင္းတင္ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ ေယာက္က ပုံမွန္အားျဖင့္ လူေအးမ်ားဟု ဆိုႏိုင္ၿပီး စကားနည္းၾကပုံခ်င္းတူသည္။ ဝင္းတင္စကား ေျပာလွ်င္ ေလသံေအးေအးတိုးတိုးေလးေျပာတတ္ၿပီး ခင္ေမာင္ထြန္း က စကားထစ္သည္။ ေတာ္ ေတာ္ပင္ ထစ္ရွာသည္။ ဒါေပမင့္ တာထြက္မွန္ၿပီး အရွိန္ရသြားလွ်င္ေတာ့ ေျဖာင့္သြားေတာ့၏။ ခင္ ေမာင္ထြန္း စကားေျပာဖုိ႔ခ်ီလွ်င္ “ေလာကႀကီးကကြာ ေလာကႀကီးမွာကြာ..” စသျဖင့္ အစခ်ီကာ ေျပာေလ့ရွိရာ သူ ဘာေျပာေျပာ ေလာကႀကီးမပါဘဲ မေနတတ္။ ဒီေတာ့ သူ႔ကိုက်ေနာ္က “ေလာက ႀကီး” ဟု အမည္ ေျပာင္ ေပးထားသည္။

ေျပာရလွ်င္ သူတုိ႔ႏွင့္က်ေနာ္က အကြာႀကီးကြာသည္။ က်ေနာ္က စကားမ်ားေသာ ႂကြက္။ လူက လည္း သိပ္ၿငိမ္ၿငိမ္မေနတတ္။ ဆရာမရွိလွ်င္ စာသင္ခုံကို ဒရမ္လုိသေဘာထားၿပီး ေခါက္လား ေခါက္ ေန တတ္သည္။ ဒါမွမဟုတ္ သစ္သားစားပြဲခုံေပၚတြင္ ခဲတန္ခၽြန္သည့္ ဓားဦးျဖင့္ စိတ္ကူးတည့္ရာ ကႏုတ္ပုံတခုခု ထြင္းေကာင္း ထြင္းေနတတ္သည္။ တခါတေလ ႏွစ္ႀကိမ္ဆက္တိုက္ ဆရာမ်ားမလာ လွ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းနံရံကို ကြန္ပါေဒါက္စူးျဖင့္ ဓားေပါက္တမ္း ကစားေတာ့၏။ ဆိုပါေတာ့၊ ခင္ေမာင္ ထြန္းႏွင့္ ဝင္းတင္တို႔က အၿငိမ္သမား။ က်ေနာ္က အလႈပ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုလႈပ္တဲ့ အလႈပ္။ ဒီ ေတာ့ က်ေနာ္လည္း နာမည္ေျပာင္တခု ရလာသည္။

က်ေနာ့္အမည္က “ေမ်ာက္ညိဳ” တဲ့။ ကာတြန္းဦးေအာင္ရွိန္၏ ဇာတ္ေကာင္မ်ားစြာအနက္ နာမည္ ေက်ာ္ ဦးစိတ္တိုနဲ႔ ေမ်ာက္ညိဳ ဇာတ္ကြက္ထဲမွ ေဒါသႀကီးသည့္ ဦးစိတ္တို၏ ငွက္ေပ်ာေတာကို အ လစ္ဝင္ဝင္ခိုးတတ္ေသာ ေမ်ာက္တေကာင္၏အမည္ကို က်ေနာ္ ထိုက္တန္စြာ ဆြတ္ခူးရရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ သည္။ ဝင္းတင္ အမည္ေျပာင္ကိုေတာ့ သဲသဲကြဲကြဲ မမွတ္မိေတာ့။.....
တခါသားမွာေတာ့ ခင္ေမာင္ထြန္းက စကားတခုဆိုလာသည္။
“ေဟ့ ေမ်ာက္..ေမ်ာက္..ေမ်ာက္ညိဳ၊ ေလာကႀကီးမွာ ဘာအေရးႀကီးဆုံးလို႔မင္းထင္သလဲ” တဲ့။

ထိုေန႔က ေက်ာင္းအစည္းအေဝးရွိ၍ အလွည့္က်ဆရာမ်ားမလာသျဖင့္ က်ေနာ္က ဓားေပါက္တမ္း က စားရေကာင္းမလား လုပ္ေနစဥ္ ခင္ေမာင္ထြန္းက ထိုစကားကို ဆိုလာခဲ့သည္။ မွန္တာေျပာရပါက ထို အေၾကာင္းကို က်ေနာ္စိတ္မဝင္စားလွ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ကို အလြန္တြယ္တာသည့္ သူငယ္ခ်င္းမုိ႔ အ လိုက္သင့့္ျဖစ္ရန္ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားရသည္။

“အမ်ားႀကီးပဲကြ၊ ငါမေျပာတတ္ဘူး”

“မဟုတ္ဘူးေလ၊ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ အမ်ားႀကီး ဘယ္ရွိမလဲကြ အေရးပါဆုံးကိုေျပာတာ”

တကယ္ေတာ့ ထိုျပႆနာမွာ ကိုယ့္ရွဴးကိုယ္ပတ္သည့္ ျပႆနာဟုလည္း ဆုိႏိုင္သည္။ ျဖစ္ပုံကို က်ေနာ္ လင္းျပခ်င္သည္။ က်ေနာ္က အေဆာ့သန္ၿပီး ဂဏွာမၿငိမ္လွေသာ္လည္း တဖက္တြင္ စာဖတ္ ဝါသနာလည္း ထုံသလို ကဗ်ာေလးဘာေလးလည္း အ႐ူးထၿပီးေရးသည္။ ထိုစဥ္ထဲက က်ေနာ္ဖတ္ သည့္ စာမ်ားမွာ သခင္ျမသန္းတို႔ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႔ ျဖစ္ေနၿပီ။ နားလည္လွလို႔ေတာ့မဟုတ္။ ကိုယ့္ဘဝက ခပ္မြဲမြဲဆုိေတာ့ ငမြဲမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳသည့္စာမ်ားကို က်ေနာ္ ႀကိဳက္တတ္သည္။ ဆရာ ဗန္းေမာ္ တင္ေအာင္၏ အညၾတၾကက္ေတာတုိ႔ ငၾသတို႔ကို သေဘာက်သည္။ တခါတခါ ၾကက္ေတာ စ်ာန္ဝင္ေနသည့္ က်ေနာ္က စာအုပ္ထဲကဒိုင္ေၾကာင္ေတြ သူတို႔ကို ေျပာျပတတ္၏။ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးခဲ့ ေလသမွ် ဝတၳဳထဲမွအလုံးေတြကို မႏိုင္မနင္းအာလုပ္သြင္းကာ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ ဟဲဟဲ ရလဒ္က ေတာ့ ဒီႏွစ္ေကာင္၏ လႊတ္ အထင္ႀကီးမႈကို ခံရျခင္း။

တခါတခါက်ေတာ့လည္း ထိုအထင္ႀကီးခံရမႈကပင္ ျပႆနာျဖစ္တတ္ျပန္သည္။ ခုပင္ၾကည့္။ ေလာက ႀကီးမွ ဘာအေရးႀကီးဆုံးလဲတဲ့။ ဓားဝိဇၨာလုပ္ဖို႔ဟန္ျပင္ေနစဥ္ “ေလာကႀကီး” က ျပႆနာရွာေလၿပီ။ သူ႔မ်က္ႏွာ ေပၚတြင္လည္း ခါတိုင္း က်ေနာ္ မျမင္ဖူးသည့္ အေရာင္တမ်ဳိးကို ျမင္လိုက္မိ၏။

က်ေနာ္က ကြန္ပါေဒါက္စူးခၽြန္ကို ခုံေပၚတြင္တေဒါက္ေဒါက္လုပ္ရင္း “ဘာလဲ ေငြလား” ဟု ျပန္ေမး ေတာ့ ခင္ေမာင္ထြန္းက ေခါင္းကို ေလးတြဲ႔တြဲ႔ ခါသည္။ မဟုတ္ေသးဘူးဆိုသည့္သေဘာ။ က်ေနာ္ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ပါဦး မည္နည္း။


“ဒါဆိုလဲ မင္းပဲေျပာေတာ့ေလာကႀကီး၊ လူ႔ေလာကႀကီးမွာ ဘာအေရးႀကီးဆုံးလဲ၊ ေငြမဟုတ္ရင္ ဘာ လဲ”

“ေငြ..ေငြ..ေငြလဲ ပါ..ပါ..ပါေတာ့..ပါတယ္ကြ၊ ဒါေပမဲ့ ေငြထက္ ဂုဏ္..ဂုဏ္..ဂုဏ္က ပိုအေရးႀကီးတယ္ သိ..သိ..သိလား”

သူ႔မွာ အေလးအနက္တခုခုေျပာခ်င္လာလွ်င္ ခုလိုပဲ ပိုထစ္ေငါ့ေနေလ့ရွိရာ က်ေနာ္နားေထာင္ရင္း ေမာေနသည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔မိသားစု ပတ္ဝန္းက်င္၏အထင္ေသးအျမင္ေသး ခံရပုံေတြ၊ မ်က္ႏွာငယ္ရပုံေတြ၊ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရပုံေတြကို က်ေနာ့္အား ေျပာျပသည္။ သူတစုံတရာေသာ ကိစၥ ႏွင့္ ခံစားေနရပုံေပၚသည္။ ဒီေတာ့လည္း က်ေနာ္က ထုံးစံအတို္င္း က်ေနာ္တုိ႔ဘဝမ်ားခ်င္း မကြာလွ ပုံ ခါးသီးလွသည့္ ေလာကဓံ႐ိုက္ပုတ္ခ်က္မ်ား ခံေနရတာခ်င္း တူညီပုံေတြကို ေျပာျပရသည္။

တကယ္လည္းမကြာျခားလွ။ သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားအတြင္း ခင္ေမာင္ထြန္းက သူ႔ဖခင္၏ လက္သမားလုပ္ငန္းခြင္သို႔ အကူလိုက္ရသလို က်ေနာ္လည္း ဦးေလးႏွင့္အတူ ေစ်းဆိုင္းထမ္း၍ လမ္း တကာလည္ ေရာင္းရသည္။ ကံဆိုးသည့္အခါမ်ားတြင္ လူပ်ဳိေပါက္ျဖစ္စ က်ေနာ့္မွာ အတန္းေဖာ္ ေကာင္မေလးမ်ား၏အိမ္သို႔ ဆိုက္ဆုိက္ၿမိႇဳက္ၿမိႇဳက္ႀကီး ေရာက္သြားတတ္ရာ မ်က္ႏွာဘယ္လိုထား ရ မွန္းမသိေအာင္အရွက္ရၿပီး ေက်ာင္းဆက္တက္ေရးကိုပင္ ေတာ္ေတာ္အားျပန္ေမြးယူရသည္။

ဒါကို က်ေနာ္ကေျပာျပေတာ့ ခင္ေမာင္ထြန္းဟူေသာ ေလာကႀကီး၏မ်က္ႏွာသည္ သုန္မႈန္ေနရာမွ နည္းနည္းၾကည္လာ လင္းလာသလို။ ဒါေပမင့္ သူက အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္ရွိစြဟု လူအမ်ားႏႈတ္မွာ ေျပာဆိုၾကေသာ္လည္း သူ႔အေဖလို ႐ိုးသားစြာလက္သမားလုပ္စား သူတဦးအေနႏွင့္ ေနရာတိုင္း အ ရာသြင္းျခင္းမခံရသလို အထင္ အျမင္ေသးမႈပါခံေနရ၍ သူဝမ္းနည္းရေၾကာင္းေတြ ဆက္ေျပာသည္။

မွတ္မွတ္ရရ ထိုေန႔က စာသင္ခ်ိန္ဆရာမ်ားပ်က္ကြက္ေသာ္လည္း က်ေနာ့္မွာ ခါတိုင္းလို ဓားေပါက္ မက်င့္ခဲ့ရသည့္အျပင္ ခင္ေမာင္ထြန္း ၏ ခံစားမႈဓားေပါက္ခ်က္မ်ားက ရင္ထဲသို႔စူးဝင္စိုက္နစ္ကာ က်န္ ရစ္ခဲ့ရေလ သည္ကို မွတ္မိေနပါေသးသည္။

ေအာ္ .. ေလာကႀကီးေရ။ သတိရမိပါေသးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း။.....
ခင္ေမာင္ထြန္းေခၚ ေလာကႀကီးအေပၚ မွတ္မိေနေသးသည့္ အျခားအေၾကာင္းေလးေတြလည္း က်ေနာ့္ တြင္ ရွိေနေသးသည္။

ေက်ာင္းကထိန္မ်ားရာသီတြင္ ျဖစ္သည္။ အတန္းပိုင္ဆရာမက ပေဒသာပင္သီးရန္ ေက်ာင္းသား တိုင္း ေငြႏွစ္က်ပ္စီထည့္ရမည္ဟု အမိန္႔ေတာ္ခ်ထားျခင္းကို ခင္ေမာင္ထြန္းက ျငင္းဆန္ျခင္းျဖစ္ သည္။ သူ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္က ဒီလို။ သူ႔အေဖတုိ႔ လက္သမားဆိုက္တြင္ လက္သမားမ်ားစုေပါင္း ကာ ဘုံကထိန္လွည့္ၾကမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတုိ႔မိသားစု ဒီကထိန္ရာသီတြင္ အလွဴတခုလွဴၿပီးျဖစ္ သည္။ ဒါဆိုရ ၿပီ။ သူလည္း အေဖ့ဆုိက္ထဲသို႔ လိုက္သြားရမည္။ ေငြႏွစ္က်ပ္မထည့္ႏိုင္။ ဒါပဲ။

က်ေနာ္တုိ႔ အတန္းပိုင္ဆရာမကလည္း ဆရာမပီသလွပါသည္။ ေျပာပုံကၾကည့္အုံး။
“ နင္တုိ႔က ေတာ္ ေတာ္ပဲ မြဲသလား”..တဲ့။
ဟား ဟား..ေလာကႀကီးမွာ ေလာကႀကီးဟာ..စသည္ျဖင့္ ခင္ေမာင္ထြန္း ေျပာျမဲေျပာတတ္သလိုသာ ေျပာၿပီး က်ေနာ္ ရီပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ဒါေပမင့္ က်ေနာ္တို႔ အတန္းပိုင္ဆရာမမွာ လက္မရြံ႕ဂိုဏ္းသား တဦးလို ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို႐ိုက္ရန္ အခါမေရြးတတ္သူျဖစ္ရာ က်ေနာ္ ၿငိမ္ကုပ္၍သာ ေန လိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ခင္ေမာင္ထြန္း တိုက္ပြဲ ေအာင္သြားသည္။

ဆရာမကြယ္ရာေရာက္ေတာ့ ခင္ေမာင္ထြန္းကို ဂုဏ္ျပဳသည့္အေနျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးစကား ေျပာျဖစ္၏။ ခင္ေမာင္ထြန္းက ဘဝဆိုတာ တိုက္ပြဲပဲေလကြာ ႏိုင္ရင္ႏိုင္ မႏိုင္ရင္ ရႈံးေပါ့.. တဲ့။ ထိုစကား ကိုေျပာခိုက္ နည္းနည္းေလးမွ ထစ္ေငါ့ေနျခင္းမရွိတာကို က်ေနာ္မွတ္မိေနသည္။ ေအာ္ လြမ္း လြမ္းမိပါေသးေတာ့ ေလာကႀကီးေရ။.....
သည္လိုႏွင့္ေရစက္မကုန္ေသးသည့္ ခင္ေမာင္ထြန္းႏွင့္က်ေနာ္သည္ ဆယ္တန္း (ဘီ) အတန္းတြင္ အ တူဆုံၾကရျပန္သည္။ ဝင္းတင္ ႏွင့္ေတာ့ အတန္းခ်င္းကြဲသြားသည္။ ဝင္းတင္က ဆယ္တန္း(ဒီ)။

ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားအတြင္း ခင္ေမာင္ထြန္းသည္ သူ႔အေဖ၏ လက္သမားဆိုက္တြင္ ေတာ္ ေတာ္ႀကီးကူညီခဲ့ရပုံရွိရာ ေနေလာင္ထားသည့္ ဒဏ္ေၾကာင့္ နဂိုကမွညိဳေသာအသားမွာ မြဲေျခာက္ မည္းေျပာင္ေနသည္။ ဒါေပမင့္ ယခင္ပိန္သြယ္သြယ္ကိုယ္ဟန္မွ ပိုအရပ္ထြက္လာသလို မႏွစ္ကထက္ က်ားက်ားလ်ားလ်ားလည္း ျဖစ္လာသည္။

“ေဟ့ေကာင္ ေမ်ာက္ ေမ်ာက္ ေမ်ာက္ညိဳ၊ မင္းအသားေတြမဲၿပီး ထြားလာတယ္ကြ”
ခင္ေမာင္ထြန္းက က်ေနာ့္ကိုျပန္ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ေျပာသည့္စကား။

“ဟာ ငါကလဲ မင္းကို ဒီလုိပဲေျပာမလို႔၊ ဟားဟား ေလာကႀကီးေရ ဒို႔ႏွစ္ေယာက္တိုက္ဆိုင္ပုံက တူလြန္း အားႀကီးလွပါလား ဟားဟား”

“ဟား ဟား ”

သူကလည္း က်ေနာ့္လိုလိုက္ရီသည္။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သား ေဝးကြာေနခဲ့ သည့္ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ အေတြ႔အႀကဳံမ်ား ဖလွယ္ၾကေျပာၾကသည္မွာ မေမာႏိုင္ မပမ္းႏိုင္ ေအာင္ပင္။ ခင္ေမာင္ထြန္းက ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္း သူလည္း က်ေနာ့္နည္းတူ ဝတၳဳမ်ားဖတ္ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ ဖတ္တိုင္း က်ေနာ့္ကို သတိရမိေၾကာင္း၊ က်ေနာ္ကလည္း ဂ်ာနယ္တေစာင္တြင္ ကဗ်ာတ ပုဒ္ စတင္အေဖာ္ျပခံခဲ့ရ၍ ၾကည္ႏူးမိေၾကာင္းေတြျဖစ္သည္။ ထိုႏွစ္တြင္ က်ေနာ္တုိ႔ သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲလာမႈမွာ က်ေနာ္က ဆရာလစ္လွ်င္ ဓားေပါက္ဝိဇၨာမလုပ္ေတာ့ဘဲ ကဗ်ာေတြခ်ည္း ထိုင္ ေရးမိေနတတ္သလို ခင္ေမာင္ထြန္းမွာလည္း မႏွစ္ကႏွင့္မတူ ေက်ာင္းစာအေပၚ ပိုမိုအေလးထား လာ သည္ကို သတိထားမိသည္။

သို႔ေသာ္..သည္သို႔ေသာ္ေနာက္တြင္ ခင္ေမာင္ထြန္းတေယာက္ ထူးထူးျခားျခား တခုခုေတာ့ လုပ္ လိမ့္ မည္ ဟု စာဖတ္သူ ထင္ပါလိမ့္မည္။ မွန္ပါ့ခင္ဗ်ာ။

ထိုႏွစ္သီတင္းကၽြတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားအၿပီး ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္သည့္အခါ အၿမဲလိုခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ခပ္ညိႇဳး သာ ေနေလ့ရွိသည့္ ခင္ေမာင္ထြန္း တြင္ မသိမသာထူးျခားမႈေလးမ်ား ေတြ႔လာရသည္။ ဆံပင္ကို ေခါင္းလိမ္းဆီေမႊး တမ်ဳိးမ်ဳိးလိမ္းက်ံကာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဖီးသင္လာျခင္းႏွင့္ အက်ႌခပ္ေကာင္း ေကာင္းေလး ႏွစ္ထည္သုံးထည္ကို ပြဲထုတ္႐ွဳိးမ်ားလာျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါလည္း သိပ္ထူးလွသည္ဟု မ ဆိုႏိုင္ေသး။

က်ေနာ္မသကၤာသည္က ေန႔စဥ္ေက်ာင္း တက္ေခါင္းေလာင္းမထိုးမီ အျခားအတန္းမ်ားရွိရာသို႔ မ ေယာင္ မလည္သြားလုပ္တတ္ျခင္းႏွင့္ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ က်ေနာ္အမ်ဳိးအစားမခြဲျခားတတ္သည့္ အျပဳံး လိုလို ဘာလုိလို မ်က္ႏွာေပးတမ်ဳိးကို ျမင္ေတြ႔လာရျခင္းတို႔ပင္။

“ေဟ့.ေလာကႀကီး၊ မင္းမ်က္ႏွာႀကီးက တမ်ဳိးျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္လို႔ငါထင္တယ္၊ မင္းဘာျဖစ္ေနလဲ မွန္ မွန္ ေျပာစမ္း”

တေန႔ အမွတ္မထင္ျဗဳန္းစားႀကီးေမးခ်လိုက္သည့္က်ေနာ့္စကားေၾကာင့္ သူ ေၾကာင္တိေၾကာင္ေတာင္ ခဏျဖစ္သြားသည္။ ေနာက္မွ မခ်ဳိမခ်ဥ္မ်က္ႏွာအျဖစ္သုိ႔ တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းသြားကာ ...

“ ေမ်ာက္ ေမ်ာက္ ေမ်ာက္ညိဳ မင္းငါ့ကို ကတိတခုေပး ”

“ ငါ ေပးႏိုင္မွ ေပးမယ္ကြာ မင္းလဲ ေျပာခ်င္မွေျပာ ”

က်ေနာ္က ဒီလိုေစ်းကိုင္လိုက္ေတာ့လည္း ေလာကႀကီးသည္ ဘာမွေစ်းဆစ္မေနေတာ့ဘဲ ျဖစ္ ေၾကာင္း ကုန္စဥ္ ေျပာျပေတာ့သည္။

“ ကဲ ထားပါေတာ့၊ အဲဒီ့ နီလာေဆြဆိုတဲ့ေကာင္မေလးကေရာကြာ မင္းအေပၚ ဘယ့္ႏွယ့္ ..”

“ မင္း.. မင္း စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ငါ..ငါ.. ငါေျပာတာ အဲဒါ အမွန္..အမွန္..အမွန္ေတြခ်ည္းပဲ ”

ေလာကႀကီးအဆိုအရ သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္း သူ႔ဖခင္ႏွင့္အတူ တိုက္တလုံးျပန္ျပင္ ေနသည့္ လက္သမားဆုိက္ထဲသို႔ လိုက္သြားရရာ ထိုတိုက္မွာ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းမွ ေကာင္မေလး တဦး၏ အိမ္ျဖစ္ေနၿပီး ေကာင္မေလးမိဘမ်ားကလည္း အလြန္ေဖာ္ေရႊေၾကာင္း၊ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာ ေသာ္လည္း အဆင့္အတန္းမခြဲေၾကာင္း၊ နီလာေဆြဆိုသည့္ေကာင္မေလးကမူ သူတုိ႔ကိုေန႔စဥ္ပုံမွန္ ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္တိုက္ေလ့ရွိေၾကာင္း၊ ထိုမိသားစုသည္ မၾကာေသးမီကမွ တျခားနယ္မွ ေျပာင္းေရႊ႕လာ ၾကသည္ျဖစ္ရာ ခင္ေမာင္ထြန္းအေနျဖင့္ နီလာေဆြကို ညီမေလးလို သေဘာထား၍ ေက်ာင္းတြင္ အ စစအရာရာ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ဖို႔လည္း သူ႔မိဘမ်ားကမွာၾကားေၾကာင္း..စသျဖင့္။

“မင့္ဟာက ႐ုပ္ရွင္လိုလို ဝတၳဳလိုလို ”

ထို႔ေနာက္ က်ေနာ့္ကိုျမင္ဖူးေစခ်င္သည္ဆို၍ နီလာေဆြတုိ႔အတန္းဘက္သုိ႔ လိုက္ၾကည့္ရေသးသည္။ ေကာင္မေလးက ခပ္မိမိခပ္ေခ်ာေခ်ာေလးထဲကျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ႏိႈင္းယွဥ္ပါက ေတာ္ေတာ့္ေတာ္ ေတာ္ ခ်မ္းသာမည့္ပုံ။ ဒါေပမင့္ အတန္းျပတင္းဝမွာရပ္ေနသည့္ က်ေနာ္တုိ႔ကို ထိုေကာင္မေလးျပန္ ၾကည့္လိုက္သည့္ အၾကည့္တခ်က္က စူးစူးစားစားႏိုင္လြန္းလွသျဖင့္ က်ေနာ္ပင္ မ်က္လုံးခ်င္း မဆိုင္ ရဲေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲခဲ့ရ၏။

က်ေနာ္တို႔လွည့့္ျပန္လာစဥ္ ခင္ေမာင္ထြန္းက နီလာေဆြအေပၚဘယ္လိုျမင္လဲဟု မရမကေမးေလရာ သားသတ္သမားတဦးက ၿမိေနေအာင္ေသြးထားသည့္သူ၏ဓားသြားကို ေနေရာင္မွာဝင့္၍ စစ္ေဆးေန စဥ္ အေရာင္တလက္လက္ထသြားပုံႏွင့္ တူလြန္းလွသည့္ ထိုေကာင္မေလး၏ အၾကည့္ကို က်ေနာ္ ေျပာမေနျဖစ္ေတာ့ဘဲ..
“ေအး .. ေတာ္ေတာ္ေတာ့လွတယ္ ကြ ”
ဟုသာ မယုတ္မလြန္ ေျပာလိုက္ရသည္။

က်ေနာ္ထင္ခဲ့သလိုပင္ ကိုးတန္းတုန္းက အတန္းပိုင္ဆရာမကို ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲဝင္ရာ၌ ေအာင္ပြဲရခဲ့ဖူး ေသာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေလာကႀကီးတေယာက္ နီလာေဆြႏွင့္ပြဲတြင္ အရႈံးႀကီးရႈံး၍ မရႈမလွအထိနာ သြားခဲ့ရသည္ကိုလည္း ယခုအထိ က်ေနာ္မေမ့ေဖ်ာက္ႏိုင္ေသး။.....
ဒီလိုႏွင့္ မတ္လဆယ္တန္းစာေမးပဲြႀကီးက တျဖည္းျဖည္းနီးလာၿပီျဖစ္ရာ တေန႔ေတာ့ ခင္ေမာင္ထြန္း က က်ေနာ့္ကို တခုေတာင္းဆိုလာပါသည္။

“ဟာကြာ ငါ အဲ့ဒီ့ကဗ်ာမ်ဳိး မေရးတတ္ဘူးကြ၊ ေရးတတ္မွျဖင့္ ငါလဲ စြန္ေနေရာေပါ့ ”

သူက ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ခြဲၾကရေတာ့မည့္နီလာေဆြကိုေပးရန္ ခ်စ္ရိပ္ခ်စ္ေငြ႔ပါသည့္ ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးေပးစမ္းပါဟု ေတာင္းဆိုလာ ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ဟာက ရည္းစားစာလည္းမက် သာမန္ခင္မင္မႈ ထက္လည္း နည္းနည္းပိုျပင္းသည့္ အဓိပၸာယ္ေဆာင္ရမည္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း မလုပ္တတ္ေတာ့။

“မင္းေရးတတ္သလို ေရးကြာ၊ ေက်ာင္း..ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ ဒို႔ေတြ ခြဲရေတာ့မယ္၊ မင္း..မင္းနဲ႔ ငါ.. ငါလဲ ခြဲရမယ္၊ လြမ္း..လြမ္းစရာႀကီးေလ၊ အဲဒါမ်ဳိးေရး၊ ဟို..ဟို..ငါေျပာခ်င္တာက ခ်စ္တာတို႔ဘာတို႔ မဟုတ္ ဘူး၊ ငါ..ငါ ေျပာတာ မင္းသိမွာပါ ”

ခင္ေမာင္ထြန္းက တဂ်ီဂ်ီပူဆာသည္။ က်ေနာ္က ဂ်ာနယ္တေစာင္၏စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ကဗ်ာတပုဒ္ ေလာေလာလတ္လတ္ပါထား သူမဟုတ္လား။ စင္စစ္ က်ေနာ္ကိုယ္၌မွာလည္း အလြမ္းဓာတ္၏ လႊမ္း ပတ္ျပဳစားမႈကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံစားေနရၿပီဟု ဆိုႏိုင္ သည္။

ေက်ာင္းေရွ႕ ကုကၠိဳပင္ႀကီးမွ ရြက္ဝါတို႔သည္ ေလမွာဝဲ၍ တေဖြ႔ေဖြ႔ ေႂကြက်ေနၾက၏။ ေက်ာင္းေရွ႕ မ်က္ႏွာစာမွ စြယ္ေတာ္ပင္ႏွင့္ စိန္ပန္းမ်ားႁပြန္းရာ ငုဝါပင္တုိ႔မွာလည္း အဝါေရာင္လင္းလင္းႏွင့္ အ ၿပိဳင္းအ႐ိုင္းပြင့္ေခ်ၿပီျဖစ္ရာ သစ္ရြက္လႈပ္သည္ႏွင့္ ရင္ခုန္တတ္ေသာ က်ေနာ္တို႔လိုအရြယ္မ်ားအဖို႔ အ ဝါေရာင္ လြမ္းလိပ္ျပာတို႔ တမင္ေစလႊတ္ေနသည့္အလား ထင္မွားခံစားေနမိသည္။ ေက်ာင္း၏အလ်ား အတိုင္းရွိေနသည့္ ေျမနီနီလမ္းကေလးသည္လည္း ဝင္းဝါေသာေနေရာင္ေအာက္တြင္ ဖုန္အလိမ္း လိမ္းထလ်က္က သူ႔ေက်ာ႐ိုးအေပၚ နင္းေလွ်ာက္လာၾကသည့္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေျခ အစုံစုံကို လြမ္းေမာစြာငံ့လင့္ရင္း က်န္ရစ္ရရွာေပေတာ့မည္။

က်ေနာ့္ႏွလုံးသားအစုံမွာလည္း ေက်ာင္းပတ္ပတ္လည္ဝန္းခတ္ထားသည့္ သံဆူးႀကိဳး၏တေနရာတြင္ ခ်ိတ္ၿငိတြယ္လ်က္ က်န္ရစ္ေန ေပေတာ့မည္ေလာ။ အတန္းထဲသို႔ဝင္လာသည့္ ဆရာဆရာမတို႔အား မဂၤလာပါဟု သံၿပိဳင္ႀကိဳႏႈတ္ခြန္းဆက္လိုက္သံသည္ က်ေနာ့္ ရင္ထဲတြင္ ဟိန္းထပဲ့တင္ေနေတာ့၏။ ေက်ာင္းအတက္အဆင္း ထိုးလိုက္သည့္ ေခါင္းေလာင္းသံ ခ်ဳိလြင္လြင္မွာလည္း အေဆြးဓာတ္ကို ေဆာင္ၾကဥ္းလာသည့္ ေမွာ္ျဒပ္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းကာ က်ေနာ့္ေသြးေၾကာထဲအထိတိုင္ တေျမ့ေျမ့ ခ်င္း စီးနစ္ ဝင္ေနခဲ့ေလၿပီ။

စာေမးပြဲရာသီကုန္ဆုံးခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔၏ငယ္ဘဝပုံရိပ္မ်ားျဖင့္ လႊမ္းထုံေနေတာ့သည့္ ခ်စ္လွ စြာေသာ ထိုေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသည္ ဝင္းတံခါးပိတ္ကာ ဟင္းလင္းဟာလာဗလာက်င္းလ်က္ ဆိတ္ၿငိမ္ တိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ေသြ႔စြာ ထီးထီးက်န္ေနရစ္ေပေတာ့မည္တကား။ အို လြမ္းစြ။

ဒီလိုႏွင့္ ထိုရက္မ်ားအတြင္း က်ေနာ္ကဗ်ာတပုဒ္ေရးျဖစ္သြားၿပီး ေလာကႀကီးကို ပထမဆုံးေပးဖတ္ လိုက္သည္။ သူသုံးလိုက သုံးရန္။ ကဗ်ာက ..

“စြယ္ေတာ္အလြမ္း”

ေခါင္းေလာင္းသံတိတ္
ေသာ့အိမ္ခ်ိတ္လို႔
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ နီးၿပီကြယ္

စြယ္ေတာ္ပမာ၊ ရြက္ႏွစ္လႊာလို
ယွက္ျဖာေပါင္းစု၊ သမုဒယေမတၱာ
တြယ္တာခုံမင္၊ ခ်စ္ခင္စုံမက္
ေႏွာင္တည္းဘက္ျခင္း၊ ေကြကြင္း ခြဲခြာ
ေက်ာင္းပိတ္မွာေလ ေႏြ ေႏြ ေႏြ...

ေအာ္ ေႏြျပႆဒါး၊ ရက္မ်ားစိမ္းသက္
ေက်ာင္းရက္ရွည္ေဝး၊ ရင္သိမ့္ေဆြး၏
ခက္ေသးပါဘိ အို ေႏြရယ္..
ေက်ာင္းရက္ရွည္ေဝး၊ ဆုံလိုေသးလည္း
ခ်ဳိေတးတုံးတိ၊ ျပတ္ေတာင္းဘိသည္
ခက္ေသးပါ၏ အို ေႏြရယ္

အို ..ေႏြျပႆဒါး၊ ရက္မ်ားလုယက္
ေက်ာင္းတက္လိုေသး
ခက္ေသးေတာ့တယ္ အိုေႏြရယ္။

ထိုကဗ်ာမွာ က်ေနာ္ငယ္ရည္ငယ္ေသြးဘဝက တကယ္ပင္ေရးခဲ့သည့္ကဗ်ာေလးျဖစ္ရာ ခုေနအခါ ကဗ်ာမ်ားႏွင့္ႏႈိင္းစာလွ်င္ ပုံစံ ေဟာင္းႀကီးျဖစ္ေနၿပီး အားနည္းေကာင္း နည္းေနပါမည္။ ထားပါ။

ကဗ်ာကို ခင္ေမာင္ထြန္းကိုေပးဖတ္ေတာ့ “မင္းဟာက သူနဲ႔ေတြ႔ခ်င္ေသးရင္ စာေမးပြဲပဲက်ရမလိုပါ လားကြာ” ဟု ဆိုေသးေသာ္လည္း သူ႔စာအုပ္တေနရာတြင္ ကူးယူထားသည္ကိုေတာ့ က်ေနာ္ျမင္ လိုက္၏။

က်ေနာ္လြမ္းလိုက္ေသာ စြယ္ေတာ္အလြမ္းက ဒီမွာတြင္ စခန္းရပ္သြားသည္မဟုတ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အ တန္းပိုင္ ဆရာမေဒၚခင္သန္းဝင္း လက္ထဲသို႔ပင္ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္သြားခဲ့ေလၿပီ။ ျဖစ္ပုံက က်ေနာ့္ဆီမွ ခင္ေမာင္ထြန္း၊ ခင္ေမာင္ထြန္းဆီမွ ဆယ္တန္း(ေအ) က သူ႔ေကာင္မေလး နီလာေဆြထံ။ ထိုမွတခါ က်ေနာ္တို႔ အတန္းပိုင္ဆရာမဆီ။ ထိုသို႔ အဆင့္ဆင့္ေရာက္လာျခင္း။

“ေမာင္ခင္ေမာင္ထြန္း၊ အတန္းေရွ႕ကို ခဏထြက္ခဲ့ပါအုံး ”

တေန႔သား ေက်ာင္းတက္ခါစမွာပင္ အတန္းပိုင္ဆရာမ ေဒၚခင္သန္းဝင္းက ခင္ေမာင္ထြန္းကို အ တန္းေရွ႕ထြက္လာရန္ ေခၚလိုက္၏။ ပထမေတာ့ သာမန္ကိစၥဟုသာ က်ေနာ္ ထင္လိုက္မိေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့မွ က်ေနာ့္ ပေယာဂပါမကင္းသည့္ျပႆနာမွန္း သိလိုက္ရ၍ ငါ့ကိုမ်ားအမႈလာပတ္ ေန ဦးမလားဟု တထိတ္ထိတ္ေတြးကာ စိုးရိမ္ေနမိေလသည္။

“ကဲ ေမာင္ခင္ေမာင္ထြန္းက ေဟာဒီ့ကဗ်ာေလးကို တတန္းလုံးၾကားေအာင္ဖတ္ျပလိုက္ပါအုံး”

စာဖတ္သူမ်ားခင္ဗ်ာ။ စဥ္းစားသာၾကည့္ၾကပါေတာ့၊ နဂိုကမွ စကားထစ္ရသည့္ ေလာကႀကီး တ ေယာက္ အပ္က်သံၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ေနသည့္ အတန္းေရွ႕သို႔ထြက္ကာ က်ေနာ့္ကဗ်ာကို ဖတ္ျပရ ရွာသည္မွာ ဘယ္ေလာက္ဝဋ္ဒုကၡ ႀကီးလုိက္ပါမည္နည္း။ က်ေနာ္ေရးမျပရက္ေတာ့ပါ။

ကဗ်ာဖတ္ၿပီးသြားစဥ္မွာေတာ့ ခင္ေမာင္ထြန္းကို ဆရာမက ႏွစ္ကုိယ္ၾကားအျဖစ္ ေတာ္ေတာ္ရွည္ရွည္ ေဝးေဝးေတြ ေျပာေနပါေသးသည္။ က်ေနာ္မၾကည့္ရက္ရက္ၾကည့္မိေတာ့ လက္ကိုပိုက္ေခါင္းကိုငုံ႔ကာ ရပ္ေနသည့္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေလာကႀကီးေခၚ ခင္ေမာင္ထြန္း တေယာက္ မ်က္ရည္စီးေထြက် လ်က္ပါတည္း။

“ငါ .. ငါ.. ရွက္ ..ရွက္ ရွက္လိုက္တာ ေမ်ာက္ညိဳရာ၊ ဆရာမက ငါ့ ငါ့ကို ...”

က်ေနာ္တို႔ အတန္းပိုင္ဆရာမသည္ စာအသင္အျပေကာင္းသလို ေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚ နားလည္မႈ ေပးလ်က္ ေမတၱာျဖင့္ခ်ဳိသာ သိမ္ေမြ႔စြာဆက္ဆံေလ့ရွိေသာ ဆရာတပါးျဖစ္ရာ ခင္ေမာင္ထြန္းကိစၥကို ကိုင္တြယ္ပုံကလည္း အင္မတန္လွပသည္ဟု က်ေနာ္ထင္ပါသည္။ ထိုအသက္ ထိုအရြယ္၌ျဖစ္တတ္ ေသာ သဘာဝတရားကိုလည္း ဆရာမေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ပုံရသည္။ စိတ္ကစားတတ္ၾက သည့္ အရြယ္မ်ားမဟုတ္လား။

“ငါ့.. ငါ့ကို စာႀကိဳးစားတဲ့၊ အခုျဖစ္ခဲ့တာေတြ ေမ့..ေမ့..ေမ့လိုက္တဲ့။ ကိုယ့္မိဘ ကိုယ့္ဘဝကို နားလည္ ရင္ ျပင္.ျပင္.ပညာတတ္ ျဖစ္ေအာင္၊ မိဘအတြက္ေရာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အတြက္ပါ ဂုဏ္ ဂုဏ္ရွိတဲ့လူ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားတဲ့၊ စိတ္..စိတ္.မေလေတာ့ဘဲ ခုထဲ ကႀကိဳးစားရင္ ဘာမဆိုျဖစ္ႏိုင္တယ္တဲ့ ”

“ ဒါနဲ႔ မင္းက ဘာလုိ႔ ငိုေနရတာလဲ၊ ႏွာေရေတြလဲ ထြက္လို႔ ”
“ ဟာ ငါ ငါလဲ ဝမ္း ..ဝမ္း ဝမ္းနည္းသြားတာေပါ့ကြ၊ ရွက္ ရွက္လိုက္တာလဲ အလြန္ပဲ ”
“ ဒါနဲ႔ ငါ့ကဗ်ာေလးကိုေရာ ဆရာမက ဘာေျပာေသးလဲ ”
က်ေနာ္က သူ႔ကိစၥထဲမွ ကိုယ့္အတြက္လည္း အျမတ္ရွာရေသး၏။
“ က. က. ကဗ်ာေလးက ငါေရးတာလားတဲ့၊ ေကာင္း..ေကာင္းသားပဲ၊ သိမ္းထားတဲ့ ”
“ အားပါးေပ်ာ္စရာႀကီး၊ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာေလာကႀကီးရာ မင္းမ်က္ရည္က်ရက်ဳိးနပ္သဟ”

က်ေနာ္က ဆရာမစကားၾကားရ၍ေပ်ာ္ေနေသာ္လည္း ေလာကႀကီးကမူ မ်က္ႏွာေလးငယ္ေနၿမဲျဖစ္ ရာ “ဒီကိစၥေတြေမ့လိုက္ပါေတာ့ကြာ” ဟု က်ေနာ္ႏွစ္သိမ့္လိုက္ေသးသည္။ သူက “ဆရာမေျပာတဲ့ အထဲမွာ ငါဟာ လက္သမားသားတဲ့။ ငါမုိ႔လို႔ သူ႔ကိုမွန္းရက္တယ္လို႔ နီလာေဆြက ဆိုသတဲ့၊ ငါ ငါ ရွက္ ရွက္ ရွက္လိုက္တာမွ အရမ္းပဲ ” ဟုဆိုလ်က္ မ်က္ႏွာေလး ညိႇဳးၿမဲ ညိႇဳးေနသည္။

“ဒီမွာခင္ေမာင္ထြန္း၊ ေလာကႀကီးမွာ မင္းတခါေျပာသလို ဂုဏ္က အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ ငါလက္ခံ သြားၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ဒီစကားကလဲ ဆရာမက မင္းကိုစာႀကိဳးစားေစခ်င္လို႔ တမင္ထည့္ေျပာတာမ်ဳိး ျဖစ္ ခ်င္ျဖစ္မွာ၊ ကဲ သူငယ္ခ်င္း ဒါေတြေမ့လိုက္ေတာ့၊ မင္းတုိ႔ငါတုိ႔ ဘဝက ဂုဏ္မဲ့ေငြမဲ့ေတြမဟုတ္လား၊ ဒီ အျဖစ္မ်ဳိးက ကၽြတ္ေအာင္ ဒို႔ေတြ ႀကိဳးစားၾကတာေပါ့ေလာကႀကီးရာ၊ ေနာ္ကြာသူငယ္ခ်င္း ”

ဤသည္ကား က်ေနာ္ႏွင့္ ဘဝအေျခခ်င္း မကြာျခားလွသည့္ လက္သမားဆရာႀကီး တဦး၏သား က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း ခင္ေမာင္ထြန္း ေခၚ ေလာကႀကီး၏ ရင္နင့္ခါးသီးဖြယ္ေသာ အရႈံးပြဲပါတည္း။

သူ႔စကားႏွင့္ဆုိလွ်င္ေတာ့ ေလာကႀကီးကား ဂုဏ္ပကာသနတို႔သာလွ်င္ အခရာပါတကား။.....
သည္လိုႏွင့္ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ရက္မွာ နီးသထက္နီးလာရာ ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့မည့္ကာလသို႔ ေရာက္ လာခဲ့ေခ်ၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္စီ၏ စိတ္ထဲတြင္ စာေမးပြဲတေစၦႏွင့္အတူ အလြမ္းဓာတ္က ပို၍ပို၍ ရစ္ ပတ္ခ်ည္ေႏွာင္ လာေနသည္။ ဒီႏွစ္ကို ဘဝ၏အဆုံးအျဖတ္ႏွစ္ဟုလည္း ျမင္ေနသည္။ စာေမးပြဲက်၍ ေနာင္တႏွစ္ေက်ာင္း ျပန္တက္ရသည့္တိုင္ ဒီဆရာ၊ ဒီဆရာမ ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ဆုံေကာင္းမွ ဆုံ ရေပေတာ့မည္။ (ဖြဟဲ့ လြဲေစဖယ္ေစ)

ထိုအလြမ္းကိုဆယ္ေသာအရာကား အမွတ္တရေအာ္တိုစာအုပ္ေလးမ်ားျဖစ္ၿပီး တဦးႏွင့္တဦး အျပန္ အလွန္ဖလွယ္ေရးသားကာ အလြမ္းသယ္ခဲ့ၾကသည္၊ စိတ္ကူးယဥ္တတ္ လြမ္းတတ္ေနၿပီျဖစ္သည့္ က်ေနာ္တို႔မွာ စာအုပ္ေကာင္းေကာင္းေလးမ်ား မဝယ္ႏိုင္သည့္တိုင္ ေက်ာင္းသုံးဗလာစာအုပ္ေလးကို ပင္ ေကာင္းႏိုးရာရာအဖုံး ေလးမ်ားရွာႀကံဖုံး၍ ေအာ္တိုစာအုပ္ေလးအျဖစ္ ဖန္တီးၾကရသည္။ ထိုအထဲ တြင္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္းပါသည္ေပါ့။

ထိုေအာ္တိုစာအုပ္ေလးမ်ားတြင္ တတန္းတည္းသားခ်င္း တကယ္ခင္ခင္မခင္ခင္ တကယ္ခင္ေၾကာင္း၊ သတိရေနမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေတြပါၿပီး ေနာင္တခ်ိန္ခ်ိန္ ျပန္လည္္ဆုံေတြ႔ၾကပါက မာနမႀကီးေၾကး ဆိုတာ မ်ဳိးေတြပါသည့္အျပင္ ရည္ရြယ္ခ်က္မွန္သမွ် ေအာင္ျမင္ပါေစဆိုသည့္ ဆုေတာင္းမ်ဳိးပါ ထည့္ေရးၾက ျခင္းျဖစ္သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဟုတ္ေသာ္ရွိမဟုတ္ေသာ္ရွိ ေပ်ာ္ဖို႔လြမ္းဖို႔ေတာ့ အ ေကာင္းသား။

ေလာကႀကီး၏စာအုပ္မွာေတာ့ က်ေနာ္က မင္းကို ငါတသက္မေမ့ဟု ခပ္တိုတိုေရးကာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ ဦးၾကား ရာဇဝင္ရွိခဲ့ေလသည့္ “စြယ္ေတာ္အလြမ္း” ကဗ်ာကိုပင္ တမင္က်င့္ထားေသာ ကဗ်ာဆန္ဆန္ လက္ေရးျဖင့္ ေရးၿပီး လက္မွတ္ပါ ထိုးေပးလိုက္သည္။

“ကဲ ငါ့အတြက္လဲ မင္း တခုခုေရးေပးအုံးေလာကႀကီး၊ မင္းႀကိဳက္တာသာ ေရး ”

ေအာ္တိုစာအုပ္မ်ားသမိုင္းတြင္ ရွိခဲ့ဖူးေလသလားေတာ့မသိ။ ေလာကႀကီးက “ငါ့ကို ဒီည မင္းစာအုပ္ ေပးလိုက္ကြာ၊ ညက်မွ ငါစဥ္း စားၿပီးေရးေပးမယ္” ဆို၍ က်ေနာ္ ေပးလိုက္ရသည္။

ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ သူ႔စာကို သည္သို႔ က်ေနာ္ဖတ္ရ၏။

“ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္း ေမ်ာက္ညိဳ ”

ငါ တညလုံးအိပ္မေပ်ာ္ဘဲ ဒီစာကိုေရးလိုက္တယ္၊ မင္းနဲ႔ခြဲၾကရေတာ့မွာ မၾကာခင္ပဲလို႔သိေနရေတာ့ ငါလြမ္းလိုက္တာကြာ။ ငါအျဖစ္ ခ်င္ဆုံးဆႏၵတခုကို ငါေရးလိုက္တယ္။ ဒါကေတာ့ ေနာင္လာမယ့္ ႏွစ္ ၂ဝ ေလာက္ မွာ ငါတို႔အသက္ေတြ ၄ဝ နီးပါးရွိမွာေပါ့။ ဒီအခ်ိန္ မွာ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းနဲ႔ငါ တခါ ျပန္ဆုံခ်င္တယ္။ ဒို႔ေတြ ဘယ္ဘဝေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေနရာကိုေရာက္ ေရာက္ေနပါေစ တခါ ေလာက္ ျပန္ဆုံခ်င္တယ္ကြာ။ စိတ္ကူးယဥ္လိုက္တာလို႔ မင္းထင္မွာပါသူငယ္ခ်င္း။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ ဘဝမွာ ဘယ္လိုမွမေမ့ႏိုင္တဲ့ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို ငါျပန္ဆုံႏိုင္ဖို႔ မင္းလဲႀကိဳးစားမယ္လို႔ ငါ ယုံေနပါတယ္။

ဒီေတာ့ အႏွစ္၂ဝ ျပည့္မယ့္ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္၊ မွတ္ရလြယ္တဲ့ ဇန္နဝါရီလ (၄) ရက္ေန႔မွာ ဆုံရလြယ္တဲ့ မဟာဗႏၶဳလပန္းျခံရွိရာကို မနက္ ၁ဝ နာရီတိတိ မေရာက္ေရာက္ေအာင္လာခဲ့ပါလို႔ ငါေတာင္းဆိုပါ တယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ငါကိုယ္တိုင္လဲ အဲဒီ့ေန႔အဲဒီ့အခ်ိန္ကို မေရာက္ေရာက္ ေအာင္လာခဲ့ပါ့မယ္လို႔ က တိေပးပါတယ္သူငယ္ခ်င္း။

မင္းကိုခ်စ္တဲ့ မင္းသူငယ္ခ်င္း
ခင္ေမာင္ထြန္း(သို႔မဟုတ္)
ေလာကႀကီး
၅.၃.၁၉၇၅

ပင္ကိုယ္လက္ေရးဝိုင္းစက္စက္မွာ မွင္စိမ္းျဖင့္ေရးထားသည့္သူ႔စာကိုဖတ္ရင္း က်ေနာ္ပင္ လြမ္းေမာမိ သလိုလိုျဖစ္ခဲ့ရကာ ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ စကားမျပန္ႏိုင္ခဲ့။ သူကေဘးမွာထိုင္ရင္းက “ေမ်ာက္ညိဳ ငါ ငါ ငါ တကယ္ေျပာ တာကြ၊ ငါ မင္း မင္းကို အသက္ ၄ဝ ေလာက္မွာ ျပန္ေတြ႔ခ်င္ေသးတယ္ကြာ။ ၄ဝ မွ ဘဝစတယ္လို႔ဆိုတယ္ မဟုတ္လား” ဟု ေျပာ၏။ က်ေနာ္ သူ႔မ်က္ႏွာကိုၾကည့္မိေတာ့ သူ႔မ်က္လုံး အိမ္မွာ မ်က္ရည္စုိစို သီသီေဝ့လ်က္။

“ကဲပါကြာ ဝမ္းနည္းမေနပါနဲ႔၊ ေနာက္အႏွစ္ ၂ဝ ဟုတ္လား၊ ငါ မင္းေျပာသလုိ ဆက္ဆက္လာခဲ့မယ္ ကြာ၊ ခုေတာ့ စာေမးပြဲအတြက္ပဲ ဒို႔ျပင္ဆင္ၾကတာေပါ့၊ ဟုိမွာၾကည့္စမ္း၊ စိန္ပန္းပင္ေတြ ပြင့္ေတာ့မယ္ ေတြ႔လား၊ ဒါ စာေမးပြဲေျဖရေတာ့မယ့္နိမိတ္ပဲ၊ ခုခ်ိန္ကစၿပီး ဒုိ႔ျပင္ ဆင္ၾကစို႔”

က်ေနာ္က ေက်ာင္းၿခံစည္း႐ိုးရွိ စိမ္းရင့္ခက္ျဖာရာမွ ရဲရဲနီနီပြင့္ေလေတာ့မည့္ စိန္ပန္းပင္တန္းရွိရာသို႔ သူ႔ကိုထိုးျပကာ အားတင္းေပးလိုက္ေတာ့ ခင္ေမာင္ထြန္း၏ေလာကသည္ ရဲရင့္မွန္ကန္ျခင္းဆီသို႔ ေရာက္သည္ထင္၏။ ထိုႏွစ္က ရူပသခ်ၤာႏွစ္ဘာသာဂုဏ္ထူးျဖင့္ ဆယ္တန္းတည္းဟူေသာ နက္ရႈိင္း လွသည့္ ဂမီၻရ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးကို ေအာင္ျမင္စြာ သူေက်ာ္လႊားသြားႏိုင္ခဲ့ပါေလသည္။.....
(၂)ႏွစ္လရာသီ နာရီရထားသည္ကား သူ႔ခရီးစဥ္အတိုင္း မွန္မွန္ႀကီးခ်ီတက္ေမာင္းႏွင္ၿမဲေမာင္းႏွင္ေနရာ ၉ဝ ခုမ်ားသုိ႔ပင္ စြန္းခဲ့ေခ်ၿပီ။ ကာလယႏၱရားႀကီးသည္လည္း က်ေနာ္တို႔ကိုယ္စီကိုယ္စီကိုု တူရာတန္ ရာဘဝဇာတ္ ခုံအသီးသီးသို႔ သူ႔မွာတာဝန္မကင္းေလသည့္ႏွယ္ တြန္းတင္ပို႔ခဲ့ေလၿပီ။ က်ေနာ္ပင္ စာ ေရးသူတပိုင္း အယ္ဒီတာတပိုင္းဘဝျဖင့္ မိမိစိတ္ႏွလုံးသားေမြ႔ေပ်ာ္ရာ စာေပနယ္တြင္ နစ္ေမ်ာေန ခဲ့ရာ ႏွစ္အတန္ၾကာရွိခဲ့ၿပီ။

တေန႔မွာေတာ့ မဂၤလာဒုံဘက္ရွိ စာေရးဆရာတဦးႏွင့္ေတြ႔ရန္အသြား မဂၤလာဒုံေစ်းတြင္ “ေဟ့ေကာင္ ေမ်ာက္ညိဳ ဘေဖၿငိမ္း” ဆိုသည့္ ေခၚသံေၾကာင့္လွည့္ၾကည့္ျဖစ္ရာ ေလတပ္ယူနီေဖာင္းဝတ္စုံႏွင့္ လူ တေယာက္။
“ဟာ ဝင္းတင္၊ သူငယ္ခ်င္း ”

က်ေနာ္ သူ႔ေရွ႕မွျဖတ္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း တပ္ယူနီေဖာင္းႏွင့္ျဖစ္ေန၍ သတိမထားမိခဲ့။ ရွစ္ ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီးၿပီးစ ပူပူေႏြးေႏြးကာလမို႔ ယူနီေဖာင္းဝတ္မွန္သမွ်ႏွင့္ ေဝးေဝးမွေနခ်င္ရာ သူ႔ကို သတိမထားမိခဲ့ျခင္းျဖစ္မည္။

က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးသား နီးရာကေဖးဆိုင္ေလးတြင္ ခဏတာဝင္ထိုင္ျဖစ္ၾကရင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း သူ႔အ ေၾကာင္းေတြေျပာၾကရာမွ ေလာကႀကီးေခၚ ခင္ေမာင္ထြန္း အေၾကာင္းလည္းပါလာသည္။ တိရစာၦန္ ဆရာဝန္ ျဖစ္ေနသည့္ ခင္ေမာင္ထြန္းက ရန္ကုန္တဖက္ကမ္းၿမိဳ႕တၿမိဳ႕တြင္ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်လ်က္ အေျခက်ေနၿပီဆို တာေလာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔သိသည္။

“မင္းနဲ႔ေရာ အဆက္အသြယ္ရွိေသးလား” ဟု ဝင္းတင္ကေမးေတာ့ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေန႔ ေျဖအၿပီး ခင္ေမာင္ထြန္းႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ အျပန္အလွန္အိမ္လိုက္လည္ခဲ့ၾကပုံ၊ ေက်ာင္းပိတ္ၿပီးေနာက္ သုံးေလးလ ေလာက္အထိလည္း က်ေနာ့္ဆီ စာအဆက္မျပတ္ေရးခဲ့ပုံႏွင့္ တိေမြးကုတကၠသိုလ္တက္ ေနစဥ္မွာလည္း က်ဲက်ဲတခါ စာေရးေလ့ရွိသည္တုိ႔ကို ေျပာျပျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဆက္အ သြယ္လုံးဝျပတ္သြားသည္။

“ငါ့ဆီစာလာတိုင္း သူ တကၠသိုလ္တက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲတာတို႔၊ သူ႔အေဖက က်န္းမာေရး မေကာင္းတဲ့ၾကားကေန သူ႔ကို ဘဲြ႔မရရေအာင္ႀကိဳးစားခိုင္းတယ္ ဆုိတာတို႔၊ ေက်ာင္းမွာ ေငြေၾကးခ်ဳိ႕ ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့နဲ႔ သူမ်က္ႏွာငယ္ရတာတုိ႔၊ တကယ္ေတာ့ ဒီပညာေတြတတ္ ေျမာက္ဖို႔သင္ယူႏိုင္တဲ့ လူ တန္းစားက ငါတို႔မဟုတ္ဘူးဆိုတာတို႔၊ ဒါေတာင္ ေဆးေက်ာင္းမ်ားအမွတ္မီရင္ သူတက္ႏိုင္မွာ မ ဟုတ္ဘူး ဆုိတာတို႔၊ စုံေနတာပါပဲကြာ၊ ဒါေတြဟာ စနစ္ႀကီးတခုလုံးရဲ႕ အားနည္းခ်က္ပဲ၊ ပညာရပ္ တိုင္းကို လူတကာသင္ႏိုင္ရမယ္တဲ့။ သူငါ့ဆီ တရားလွမ္းလွမ္း ေဟာေနေသးတာ”

ဝင္းတင္က က်ေနာ့္စကားဆုံးေတာ့ ၿပဳံးေထ့ေထ့လုပ္ကာ
“မင္းငယ္ငယ္ကေျပာခဲ့တဲ့ဒိုင္ေၾကာင္ေတြနဲ႔ မင္းကို တရားျပန္ေဟာတာ ေန မွာေပါ့၊ တကယ္လဲ သူက ဘဝနာတယ္ေလကြာ၊ ဒို႔ေတြ ဘာထူးလဲ” ဟု ဆိုသည္။

“ဒါနဲ႔မင္းနဲ႔ေရာ ထပ္ေတြ႔ေသးလား”
ဟုေမးေတာ့ ဝင္းတင္က သူႏွင့္လည္းမေတြ႔တာၾကာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း
“ဒီလုိပဲကြာ၊ ကိုယ့္ဘဝ ကိုယ့္လမ္းနဲ႔ကိုယ္ ေလွ်ာက္ေနၾကရတာပဲသူငယ္ခ်င္း” ဟုေျပာသည္။
ဝင္းတင္မွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ဖခင္ပင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ စစ္တပ္ကထြက္လိုေသာ္လည္း ထြက္ခြင့္မရ၍ စိတ္ ပ်က္မိေၾကာင္း ညည္းေျပာ ေလးလည္း ေျပာသြားေသးသည္။

ခြဲၾကမည္လုပ္ေတာ့ ဝင္းတင္က “ေမ်ာက္ညဳိ၊ မင္းခင္ေမာင္ထြန္းဆီ တခါေလာက္ သြားလည္ဖို႔ ေကာင္းတယ္ကြ၊ သူ ေတာ္ေတာ္ခ်မ္းသာေနၿပီလုိ႔ ငါၾကားတာပဲ” ဟု ဆုိသည္။ ဝင္းတင္ အေျပာ ေၾကာင့္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝက ခပ္ညိႇဳးညိႇဳးမ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ေနတတ္ခဲ့ေလေသာ၊ ပိုက္ဆံ ရွိ မိန္းကေလးတေယာက္အတြက္ အတန္းေရွ႕ထြက္ကာ မ်က္ရည္တေတြေတြ က်ခဲ့ရဖူးေလေသာ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ အေပၚတြယ္တာလြန္းလွေသာ ေလာကႀကီး၏ ငယ္ဘဝပံုရိပ္ကို ျပန္ျမင္ေနမိသည္။ ေတြးၾကည့္ေတာ့ သူခ်ိန္းဆိုခဲ့ဖူး ေလသည့္ ၁၉၉၅ လြတ္လပ္ေရးေန႔ပင္ တျဖည္းျဖည္းနီးလာေကာ ဟု သတိထားမိလိုက္၏။.....
လူ႔ေလာကႀကီးကပဲ ဆန္းက်ယ္တာလား က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေလာကႀကီးကပဲ ဆန္းက်ယ္သြားခဲ့ေလ သည္လားေတာ့ ေဝခြဲမျပတတ္ေတာ့။

ထိုေန႔ မွတ္မွတ္ရရ သကၠရာဇ္ ၁၉၉၅ ျပည့္ ဇန္နဝါရီ (၄) ရက္ေန႔မနက္ ႏွင္းေတြမကြဲမီမွာပင္ ရန္ ကုန္ၿမိဳ႕ မဟာဗႏၶဳလပန္းျခံရွိရာသို႔ က်ေနာ္ တကယ္ပင္ ဆုိက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္သြားခဲ့ပါသည္။ မနက္ကိုးနာရီ မထိုးမီကပင္ ေစာေစာစီးစီးႀကိဳေရာက္ႏွင့္ကာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေလာကႀကီးေခၚ ခင္ေမာင္ထြန္းကို ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

တကယ္ေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၂ဝ က ငယ္ရြယ္သူတို႔၏စိတ္ကူးယဥ္မႈသည္ အသက္အရြယ္ ရင့္က်က္ လာသည္ႏွင့္အမွ် အိပ္မက္ပုံ ႏွယ္ တေရးႏိုးအထတြင္ ေပ်ာက္ျပယ္သြားတတ္ၾကသည္ မဟုတ္လား။ ဒါကို က်ေနာ္ မျမင္မေတြးႏိုင္ခဲ့သည္မဟုတ္။ သုိ႔တိုင္ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း၏ မ်က္ရည္သီသီေဝ့ေန ေလသည့္ ငယ္ဘဝ႐ုပ္ပုံလႊာကို ျမင္ေယာင္မိတိုင္း က်ေနာ့္၏ေတြးထင္မႈမ်ားက အလိုလိုပ်ယ္လြင့္ ေမွး မွိန္၍သာ သြားေလၿမဲ။

ထိုရက္မတိုင္မီ တလေလာက္ကလည္း ခင္ေမာင္ထြန္းႀကီးပ်င္းခဲ့ရာ ေျမာက္ဥကၠလာပ၏ၿမဳိ႕စြန္က်က် ရပ္ကြက္ေလးသို႔ က်ေနာ္ေရာက္ သြားခဲ့ေသး၏။ မိတ္ေဆြစာေရးဆရာတေယာက္၏ က်န္းမာေရးသ တင္းကိုေမးရင္း အားေပးစကားလည္းေျပာရင္း ေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ စိတ္ထဲတြင္ ခင္ေမာင္ ထြန္းတို႔ အိမ္အနားတဝိုက္ဟု ထင္မိသည္ႏွင့္ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ပင္ သြား ေတြ႔သည္။

ခင္ေမာင္ထြန္း ေက်ာင္းသားဘဝကေနခဲ့သည့္ ယခင္အိမ္ေတာ့မဟုတ္။ တထပ္တိုက္ျပားျပားေလး ျဖစ္သြားၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဖခင္ လက္သမားဆရာႀကီးကေတာ့ မရွိေတာ့ၿပီ။ မိခင္ျဖစ္သူကေတာ့ သူ႔သား သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သည့္ က်ေနာ့္ကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ဆက္ဆံရွာသည္။ သူ႔သားေရာက္မ လာတာ ၾကာၿပီဟုလည္း အလြမ္းသံ သဲ့သဲ့ႏွင့္ ဆို၏။

“သူက ဆရာဝန္ႀကီး သူေ႒းႀကီးေလကြဲ႔၊ အေမတို႔ဆီ ခဏခဏဘယ္လာခ်င္ပါ့မလဲသားရဲ႕၊ လာခ်င္ရင္ အနီးေလး၊ မလာခ်င္ရင္သာ ခရီးေဝးတာမဟုတ္လား” ဟု မ်က္ရည္စြက္လ်က္ ေျပာသည္။ ရန္ကုန္ တဖက္ကမ္းမွ သိပ္မေဝးလွသည့္ ခင္ေမာင္ထြန္းရွိရာၿမိဳ႕ကို ရည္ၫႊန္းေျပာျခင္းျဖစ္ဟန္ရွိသည္။

ထိုညတြင္ က်ေနာ္တို႔ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝက က်ေနာ့္ေအာ္တုိစာအုပ္ေလးထဲမွာ သူေရးခဲ့သ လို ၁၉၉၅ ဇန္နဝါရီ (၄) ရက္ေန႔ နံနက္ ၁ဝ နာရီတြင္ သူခ်ိန္းဆိုရာဆီသု႔ိ မပ်က္မကြက္သြားေစာင့္ ေနမည့္ အေၾကာင္း သူ႔အေမေပးလိုက္သည့္လိပ္စာကိုတပ္ကာ ခင္ေမာင္ထြန္းဆီ စာတေစာင္ေရး လိုက္သည္။

ငယ္ငယ္ကလို လြမ္းအားပိုတတ္ေသးရင္ေတာ့ ေလာကႀကီးတေယာက္ မလြဲမေသြေပါက္ခ်လာမွာ ပဲဟု က်ေနာ္ထင္ေနသည္။ ဒီေကာင္လာမည္။ ေလာကႀကီး ေပါက္ခ်လာမည္ဟု က်ေနာ္ယုံေနသည္။ သုိ႔ေသာ္....

ထိုေန႔ကမြန္းတည့္ခ်ိန္ထိတိုင္ က်ေနာ္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ခင္ေမာင္ထြန္း ေပၚမလာခဲ့။ တခု ေသာလြတ္လပ္ေရးေန႔၏ မြန္းတည့္ေနေရာင္ေအာက္မွာ က်ေနာ္သာ ေျခာက္ေသြ႔ႏြမ္းလ်စြာ လွည့္ ျပန္လာခဲ့ရပါသည္။ ႏွစ္ပရိေစၧဒမ်ားကား အရာရာကို ေျပာင္းလဲျပဳျပင္ စီရင္ႏိုင္တတ္ေလသည့္ သ ေဘာပါတကား။ ေအာ္ ေလာကႀကီးကား ဆန္းက်ယ္လြန္းလွသည္ဟု ဆိုႏိုင္ေလမလား သူငယ္ခ်င္း။.....
(၃)စင္စစ္ က်ေနာ္ႏွင့္ခင္ေမာင္ထြန္းတုိ႔အေၾကာင္းက ဒီမွာပင္ နိဂုံးခ်ဳပ္သင့္သည္။ ငယ္စဥ္္တုန္းက က ေလးကလားကိစၥေတြ စိတ္ကူးယဥ္ေတြထားလိုက္ပါေတာ့ဟု ေျပာေကာင္း ေျပာႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ ျပႆနာက က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ပင္။ ဘာျဖစ္လို႔မွန္းမသိ၊ က်ေနာ့္စိတ္ထဲတြင္ ခင္ေမာင္ထြန္း ႏွင့္ အေၾကာင္းသည္ တိုက္ဆိုင္မႈ တခုခုႏွင့္ႀကဳံရေလတိုင္း လြမ္းလြမ္းၾကဥ္ၾကဥ္ျဖစ္ကာ တျမျမခံစား ေနရဆဲ။ လြတ္လပ္ေရး ေန႔ရက္မ်ားတြင္ဆုိလွ်င္ ခင္ေမာင္ထြန္းကို က်ေနာ္သတိမရမိဘဲ မေန။ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ မရင့္က်က္ေသးသူဟုပင္ ျပန္ျမင္ေနမိသည္။ လူတို႔သည္ အသက္အရြယ္ရလာ ၾကသည့္အခါ တခုခုေသာကိစၥရပ္အေပၚ ေတြးျမင္ခံစားပုံ ေျပာင္းလဲသြားတတ္ေလေသာ္ျငား က်ေနာ့္ မွာ ငယ္စဥ္ေက်ာင္းသားဘဝက ခင္ေမာင္ထြန္းေတာင္းခံခဲ့သည့္ ကတိတခုကို ယခုအသက္ ၄ဝ ဝန္း က်င္ေရာက္ေသာအခါမွ က်ေနာ္မွာ ပို၍တေလးတနက္ ခံစားေနမိသည္။

ငယ္ဘဝစိတ္ကူးမ်ားကို အေလးထားမႈထက္ ကတိဆိုသည့္စကားတြင္ က်ေနာ့္မွာ ေလးနက္ေနမိျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခင္ေမာင္ထြန္း က ဘယ္လိုစိတ္ကူးႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔တေန႔ကို ခ်ိန္းဆိုခဲ့မွန္း မသိေသာ္လည္း (သူက မွတ္ရလြယ္၍ဟုဆိုခဲ့သည္) က်ေနာ္က လြတ္လပ္ေရး၏ အနက္အဓိပၸာယ္ကို ပါ ယွဥ္တြဲခံစားေနမိခဲ့သည္။

အကယ္၍ ခင္ေမာင္ထြန္းခ်ိန္းဆိုခဲ့ေသာ ေန႔တေန႔သည္ လြတ္လပ္ေရးေန႔မဟုတ္ခဲ့ပါက ကတိဆို ေသာ စကားလုံးေပၚတြင္လည္း ဤ၍ဤမွ် က်ေနာ္ခံစားေနခဲ့မည္ ဟုတ္မဟုတ္ မေသခ်ာေတာ့။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ထိုေန႔ကို က်ေနာ့္ဘက္မွ ကတိရွိခဲ့သည့္အတိုင္း သြားခဲ့ၿပီးၿပီ။ ခင္ေမာင္ထြန္း ေရာက္ မလာခဲ့ေသာ္လည္း ကိစၥတခုၿပီးသြားၿပီဟု က်ေနာ္မထင္မိ။ ကတိဆိုေသာစကားတလုံးက ရင္ထဲထိ တိုင္က်ယ္ေလာင္စြာ ပဲ့တင္ဂယက္မ်ားထေနဆဲ။ က်ေနာ့္စိတ္မွာ မခ်င့္မရဲခံစားေနရဆဲ။ သူေရာက္ လာခဲ့ျခင္းမရွိသည့္အေပၚ က်ေနာ္ စိတ္ခုျခင္းကြက္ျခင္းမ်ဳိး အလ်ဥ္းမျဖစ္ခဲ့။ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ဆုိေသာ အ ခ်ိန္သည္ လူတေယာက္၏ဘဝကိုထားေတာ့၊ ေခတ္ေရစီးေခတ္သမိုင္းမ်ားကိုပင္ တသြင္သြင္ စီးဆင္း ေျပာင္းလဲသြားၾကၿပီ မဟုတ္ေပလား။

သည္လိုႏွင့္ ထိုႏွစ္၏မတ္လတေန႔တြင္ ရန္ကုန္တဖက္ကမ္းမွ မိုင္ ၃ဝ ေလာက္ကြာလွမ္းသည့္ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းတိရစာၦန္ ဆရာဝန္ ရွိရာၿမိဳ႕ကေလးဆီသို႔ က်ေနာ္အမွတ္မထင္ေရာက္ျဖစ္သြားေအာင္ အ ေျခအေနတခု ဖန္လာခဲ့ေလသည္။

က်ေနာ္တို႔မဂၢဇင္း တာဝန္ခံအယ္ဒီတာက သူ႔ေမြးရပ္ေျမသို႔ ကိစၥတခုႏွင့္ျပန္စရာရွိသည္။ “ေမာင္ရင္ လုိက္ခဲ့ပါလား၊ ကိုယ္တို႔လက္ခုပ္ ကုန္းဘက္လည္း သြားၾကတာေပါ့” ဟုဆုိလာ၍ ၿမိဳ႕ျပ၏မြန္းက်ပ္မႈ မ်ားအၾကား လက္ပမ္းက်ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနသည့္က်ေနာ့္အတြက္ အဆင္သင့္သြားခဲ့ရသည္။ ပို၍အဆင္ သင့္ခဲ့ေလသည္က ထိုၿမိဳ႕ေလးမွာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေလာကႀကီးရွိေနသည့္ ၿမိဳ႕။

ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ဆိုက္ေရာက္သည့္ ထိုေန႔ညေနခင္းေလးမွာပင္ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ ခင္ေမာင္ထြန္း အိမ္ကိုရွာရန္ ထြက္လာျဖစ္သည္။ ပင္လယ္ႏွင့္နီးေသာအရပ္မို႔ ပင္လယ္၏ရန႔႔ံသည္ ျမိဳ႕ကေလးဆီ၌ ပ်ံ႕သင္းေနသည့္အျပင္ ေလညင္းသည္လည္း လတ္ဆတ္လြန္းလွသည္ဟု ခံစားမိ၏။ အိမ္တိုင္းလို လိုတြင္ အုန္းလက္ဖားဖားမ်ား လႊမ္းၿခဳံေနရာ တၿမိဳ႕လုံးသည္ စိမ္းျမလ်က္။

က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း တိရစာၦန္ဆရာဝန္၏အိမ္သည္ က်ေနာ့္ကိုလြယ္လြယ္ကူ ဆုိက္ေရာက္ေစပါသည္။ သူ႔ဂုဏ္သတင္းကား က်ယ္က်ယ္ျပန႔္ျပန္႔ရွိလွသည္။ သူ႔ဘဝအေျခအေနၫႊန္းကိန္းကလည္း လမ္းမ ေပၚက ၾကည့္႐ုံမွ်ႏွင့္ပင္ မွန္းဆႏိုင္ၿပီ။ ျခံဝန္းက်ယ္ႀကီးတခု အလယ္တြင္ သူ႔ရိပ္ၿမဳံတိုက္ဝါဝါႀကီးက ထည္ဝါလွဘိ၏။ ဆင္ဝင္တြင္ အမိုးကိုင္းတပ္ အျဖဴေရာင္ပါဘလစ္ကာ ကားတစီးထိုးရပ္ထားသည္။

“ဆရာရွိလိမ့္မယ္ဗ်၊ သူ႔ကားရွိတယ္” ဟု ဆိုကၠားဆရာေလးကေျပာေတာ့ ရင္မွာ သိမ့္ခနဲလိႈက္သည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ေက်ာ္ေဝးကြာ လွမ္းခဲ့ၿပီျဖစ္သည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ႏွင့္ ဆုံေတြ႔ရမည္မဟုတ္ လား။

“ဘာကိစၥ ရွိလို႔လဲရွင့္”

စိနတိုင္းေသြးေႏွာဟန္ရွိသည့္ အသားျဖဴျဖဴ အမ်ဳိးသမီးတဦးက ဆင္ဝင္ေပါက္ေရွ႕ရပ္ေနသည့္ က်ေနာ့္ကိုေမးသည္။ က်ေနာ္ ကိုခင္ေမာင္ထြန္းနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါဟု ေျဖေတာ့ ထိုအမ်ဳိးသမီးက အိမ္ဘက္သို႔ ေခါင္းကိုငဲ့ကာ ..

“ဆရာေရ၊ ေရွ႕မွာ ဧည့္သည္ေရာက္ေနတယ္ ” ဟုဆုိကာ အိမ္တြင္းသို႔ျပန္လွည့္ဝင္သြား၏။

ခဏေနေတာ့ အထဲကေန သူထြက္လာသည္။ ခင္ေမာင္ထြန္း၊ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေလာကႀကီး။ သူ႔ အၾကည့္သူ႔မ်က္လုံးမ်ားက ခပ္ငယ္ငယ္ကႏွင့္ မယြင္းမျခား။ အနည္းငယ္ဝလာသည္မွအပ မမွတ္မိစ ရာတစက္ ေလးမွမရွိသည့္ငယ္႐ုပ္။

“ဘာ ဘာ ဘာကိစၥ”
သူက ခပ္အမ္းအမ္းအမူအရာႏွင့္က်ေနာ့္ကို အကဲခပ္သလိုၾကည့္ကာ ေမး၏။

“သူငယ္ခ်င္း၊ ကိုယ္ေလ မမွတ္မိဘူးလား၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါအုံး”

က်ေနာ္က သူ႔ကိုမခ်င့္မရဲျဖစ္ကာ ရင္းခ်ာသည့္လူခ်င္းမွတ္မိလြယ္မည့္ က်ေနာ့္မူဟန္ႏွင့္ ဆိုလိုက္၏။
သို႔တုိင္ သူေဝခြဲႏိုင္ပုံမရ။ ခဏေနမွ ..

“ေအာ္ .. သိ သိ သိၿပီ မင္း မင္း ေမ်ာက္ေပါ”

“ေသလိုက္ပါေတာ့ ေလာကႀကီးရာ ကိုယ္ေမ်ာက္ေပါမဟုတ္ပါဘူး ေမ်ာက္ညိဳေလ၊ ဘေဖၿငိမ္းေလ ကြာ”

က်ေနာ့္၏ဖက္လွဲတကင္းရွိလွသည့္ေျပာပုံေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ႏွာအေနခက္သြားသလိုျဖစ္ရာမွ ..
“ဝင္ပါ ဝင္ပါ အိမ္ထဲဝင္ပါ” ဟု ဆုိသည္။ သုိ႔တိုင္ သူ႔အသံက မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေဝးရာမွ ခက္ခဲလွစြာ လြင့္လာခဲ့ရသည့္ႏွယ္ တိုးတိုးလ်လ်။

ဧည့္ခန္းဆက္တီေတြေပၚ ထိုင္ျဖစ္ၾကေတာ့ ဧည့္ခန္းမလယ္တြင္ ဘြဲ႔ဝတ္စုံႏွင့္ ေလာကႀကီး၏ဓာတ္ ပုံႀကီးက ကၽြန္းသားေဘာင္ခံလ်က္ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ကာ ခန္႔ညားထယ္ဝါေနသည္ကို သတိထားမိ ၏။ အျခားဓာတ္ပုံ မ်ားဆီအၾကည့္ေရာက္ေတာ့ ေစာေစာက က်ေနာ့္ကိုထြက္ေမးသည့္ အမ်ဳိးသမီးမွာ ေလာကႀကီး၏ခ်စ္မၿငီးသည့္ ဇနီးသည္ေပပါတကားဟု အသိေရာက္၏။ အျခားဓာတ္ပုံမ်ားမွာေတာ့ သူ တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံႏွင့္အတူ သားႏွင့္သမီးဟုထင္ရသည့္ ကေလးငယ္ ၂ ဦးတို႔စုလ်က္ ႐ိုက္ထားသည့္ ပုံမ်ား။ ခင္ေမာင္ထြန္း၏ ဘဲ႔ြဝတ္ စုံႏွင့္ ဓာတ္ပုံႀကီးႏွယ္ တဖိတ္ဖိတ္လဲ့ေနသည့္ အျခားဓာတ္ပုံႀကီး ၂ ပုံတြင္မူ သူ႔ဇနီးေက်ာ့ေက်ာ့၏ မိဘမ်ားျဖစ္ပုံရသည့္ စိနတိုင္း႐ုပ္သြင္အျပည့္ရွိ သက္ႀကီးပိုင္း ေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦးတို႔၏ပုံ။ ဓာတ္ပုံကားခ်ပ္ႀကီးမ်ားေအာက္တြင္ရွိေသာ မေဟာ္ဂနီေသြးထေနသည့္ ကၽြန္းစား ပြဲေပၚတြင္မူ တယ္လီဖုန္းႏွင့္ ပန္းအိုးတလုံးကိုယွဥ္တြဲထားသည္။

ခင္ေမာင္ထြန္းမွာ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝေသာ မိသားစုတခု၏အလည္ဗဟိုတြင္ ေနသားက်ေနခဲ့ၿပီဟု မွန္းရ ၏။
“မင္း မင္း ကိစၥရွိလို႔လား ေမ်ာက္ ေမ်ာက္၊ အဲ မင္းနံမည္ အဲ ဟို ဘ ဘ ဘ”
သူ က်ေနာ့္အမည္ကို ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ျဖစ္ေနကာ ပင္ကုိယ္ထစ္ရသည့္အထဲ အခက္ေတြ႔ေနပုံရ သည္။
“ ကိုယ္ ဘေဖၿငိမ္းေလကြာ၊ ေမ်ာက္ညိဳေလ ”
“ ေအာ္ ေအးေအး၊ ေျပာ ေျပာကြာ သူငယ္ခ်င္း၊ မင္း မင္းကိစၥ ”

ခင္ေမာင္ထြန္း ျဖစ္ေနပုံကုိၾကည့္ကာ မွန္တာေျပာရလွ်င္ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညိဳသြားသည္။ က်ေနာ့္ အေပၚ သူ႔မွာ စိမ္းစိမ္းစက္ စက္ႏိုင္လွသည္ဟု ထင္မိ၏။ စကားပင္ ဘယ္လိုဆက္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ရသည္။ ဒါေပမင့္ က်ေနာ္ စိတ္ကိုရွည္ရွည္ထားကာ ငယ္ဘဝ ငယ္အေၾကာင္းေလးေတြ တစခ်င္း ျပန္ေျပာရသည္။ ေျမာက္ဥကၠလာပ အထက (၁) ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွအစခ်ီကာ ကိုးတန္းဆယ္တန္း က်ေနာ္တို႔ အတူေနခဲ့ၾကပုံ ဆုံခဲ့ၾကရပုံေတြကို ေျပာျပရသည္။ က်ေနာ့္မွာ အတိတ္ကိုေမ့ေနသူႏွင့္ ေျပာဆုိေနရဘိသည့္အလားဟု ဘာသာထင္ေနမိသည္။

“ငါ ငါ မွတ္မိပါတယ္၊ ငါက မင္း မင္း တမင္လာလည္တာလားလုိ႔ သိ သိခ်င္လို႔ပါ ”
“တမင္လာလည္တယ္ပဲဆုိပါေတာ့သူငယ္ခ်င္း၊ ငါ မင္းဆီ တေလာက စာေရးေသးတယ္ေလ၊ ရလား”

သူ ခဏေတြသြား၏၊ ၿပီးမွ “ ေအာ္..ေက်ာ့ေက်ာ့ေတာ့ ေျပာေျပာတယ္ကြ၊ ငါ သိပ္မအားတာနဲ႔ မ မ မ ဖတ္မိဘူး၊ အင္း ဆို ဆိုပါအုံး မင္းဘာေတြ ေရး ေရးထားလဲ ”

သုိ႔ႏွင့္က်ေနာ္က လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ ၂ဝ ေလာက္က ေအာ္တိုစာအုပ္တြင္ သူႏွင့္ က်ေနာ္ အခ်ိန္းအ ဆက္ျပဳခဲ့သည့္ အေၾကာင္းေျပာျပျဖစ္သည္။ ထိုခ်ိန္းဆိုမႈအတိုင္း က်ေနာ္ေရာက္လာပါမည္ဟုလည္း ထိုစာတြင္ ထည့္ေရး ထားသည္ကို ေျပာျပျဖစ္သည္။

“ကိုယ္စိတ္ထဲမွာ ငယ္ငယ္တုန္းက စကားေပမယ့္ စြဲေနတယ္ကြာ၊ ဒါေၾကာင့္ မင္းကိုသြားေစာင့္ခဲ့တာ”
သူ က်ေနာ့္ကိုေတြေတြႀကီးၾကည့္ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာအထိ ေငးငူကာၾကည့္ေနခဲ့သည္။

ဧည့္ခန္းမ်က္ႏွာက်က္ဆီမွ ပန္ကာသည္ တဝီွးဝွီးျမည္ကာ လည္ေန၏။ ခင္ေမာင္ထြန္းသည္ ဘာ မွမဆုိႏိုင္ေသး။ သူ႔စိတ္အစဥ္သည္ အတိတ္တေနရာသို႔ေရာက္ကာ ပန္ကာရဟတ္မ်ားႏွယ္ လည္ ေနၿပီလား မဆိုႏိုင္။

အတန္ၾကာေတာ့မွ သူ ေျပာလာ၏။
“ေအးကြာ ငါ မင္း မင္းနဲ႔ခ်ိန္းထားတာ ေရးေတးေတး မွတ္ မွတ္မိသလိုပဲ၊ ေစာရီးကြာ”

သည့္ေနာက္မွာေတာ့ သူစကားေတြ ေျပာသည္။ က်ေနာ့္အေၾကာင္း က်ေနာ့္အေျခအေနကိုလည္း ေမး သည္။ ေအာ္ မင္းက တကယ္ပဲ စာေရးဆရာ ျဖစ္ေနတာကိုး ဟုေျပာေတာ့ က်ေနာ့္မွာ လိပ္ျပာမလုံလွ။ က်ေနာ္က စာေရးျခင္းထက္ စာေပထုတ္ေဝးေရးလုပ္ငန္းမွာသာ ပိုၿပီးက်င္လည္ရသူ မဟုတ္လား။

အိမ္ေထာင္မက်ေသးတာလည္း တမ်ဳိးေကာင္းတာေပါ့ကြာ ဟုဆိုေတာ့ က်ေနာ္ၿပဳံးေနလိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေလာကႀကီးသည္ သူျမင္သည့္ ေလာကႀကီးအေၾကာင္းကို ေျပာပါေလသည္။ က်ေနာ္က နား ေထာင္သမားသက္သက္။

သူ တကၠသိုလ္ကို ဆင္းဆင္းရဲရဲတက္ခဲ့ရပုံ ဘဝနာခဲ့ပုံတို႔မွအစခ်ီကာ ေနာက္ဆုံး တိေမြးကုဆရာဝန္ တေယာက္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳး စားခဲ့ပုံေတြကို ေျပာျပသည္။ သူ႔လို ငယ္ဘဝက ဂုဏ္ျဒပ္မဲ့ခဲ့သူတ ေယာက္အဖို႔ အရာရာရႈံးနိမ့္ခဲ့ရမႈမ်ားအတြက္ နိဂုံးခ်ဳပ္ခ်င္ၿပီ၊ လူေစ့ တန္းေစ့မက ရွိခ်င္သည္။ ဂုဏ္ရွိ လွ်င္ ဓနတို႔ဥစၥာတို႔က အလိုလိုယွဥ္တြဲဖက္အျဖစ္ ေနာက္မွပါလာၿမဲဟု သူျမင္သည္။

“မင္းကိုေျပာခဲ့သလို ေခတ္စနစ္ႀကီးေျပာင္းဖို႔အထိက ငါလဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး သူငယ္ခ်င္း ဒီေတာ့ ..”

သူ တကၠသိုလ္တက္ေနစဥ္က က်ေနာ့္ဆီေရးသည့္စာမ်ားတြင္ ေခတ္စနစ္ႀကီး ေျပာင္းလဲပစ္ပါမွ က်ေနာ္တုိ႔လို လူတန္းစားမ်ားလည္း မည္သည့္ပညာေရးကိုမဆို တန္းတူညီတူ တက္ႏိုင္မည္ဟု သူ ေျပာဖူးခဲ့သည္။ ဒါကို သူ မွတ္မွတ္ရရျပန္ေျပာျခင္းျဖစ္၍ က်ေနာ္ ေက်နပ္ရသည္။

ထိုစဥ္ ကားႀကီးတစီးက သူ႔ျခံထဲသို႔ ေမာင္းဝင္လာခဲ့သည့္အတြက္ စကားကိုေခတၱျဖတ္ထား၏။ သူ ထိုင္ရာမွထကာ ကားေပၚပါလာ သူေတြႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာသည္။

ညေနရီသည္ အေမွာင္ပ်ဳိးစျပဳလာၿပီ။ ေႏြညေနခင္းဆိုေသာ္လည္း ပင္လယ္ေလညင္းႏုမ်ားက ၿမိဳ႕ ေလးဆီသုိ႔ တိုးေဝွ႔ဝင္လာေနၾကရာ ေအးေအးျမျမ။ အျပင္ကိုျမင္ေနရသည့္ ျပတင္းဝမွလွမ္းၾကည့္ လွ်င္ မိုးသားျပာျပာတြင္ တိမ္ခိုးျဖဴတို႔ တအိအိေမ်ာလြင့္ေနၾက၏။ အိပ္တန္းျပန္ငွက္ကေလးမ်ား ေလ ဟုန္ႏွင့္အတူ စီးခိုပ်ံသန္းလာေန ၾကသည္။

က်ေနာ္သည္လည္း အတိတ္ဆီသုိ႔အေတြးမ်ားဆန္႔တန္းကာ ခင္ေမာင္ထြန္းကို ျပန္ျမင္ေနမိသည္။ ထို အေတြးထဲမွာေတာ့ ကထိန္ပေဒသာပင္ေၾကး ေငြ ၂ က်ပ္ကိုမေပးႏိုင္၍ အတန္းပိုင္ဆရာမကို ျပန္ တိုက္ပဲြဝင္ေနသည့္ ေလာကႀကီး၏ပုံရိပ္ကို ျမင္ေနရ၏။

“ဒီလိုပဲသူငယ္ခ်င္း၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကမ်ားေတာ့ ကုိယ္ခဲြၿပီးလုပ္ေနရတယ္”

သူဆိုလိုသည္ကိုက်ေနာ္သိဖို႔ စကားဆက္ျပန္သည္။ သူက တိရစာၦန္ဆရာဝန္အျဖစ္သာမက ဇနီး ဘက္က မိဘမ်ားေပးသည့္ ဆန္စက္လုပ္ငန္းအျပင္ ပင္လယ္ထြက္ပစၥည္းပြဲ႐ုံတို႔ကိုလည္း အာ႐ံုစိုက္ရ၊ လယ္ဧကမ်ားစြာကိုလည္း အငွားခ်လုပ္ထားရေတာ့ စိတ္မ်ားသူ ျဖစ္ေနရသည္။ အားလပ္သည္ဟူ၍ မရွိလွ။

“မင္းလိုစိတ္ကူးယဥ္ေနႏိုင္တဲ့ဘဝမ်ဳိးက ငါ့မွာမရွိေတာ့ဘူးကြာ၊ ငါ့အလုပ္က ငါ့ဘဝပဲ၊ ဒါ အဓိကေလ၊ တကယ္ေတာ့ ေလာကႀကီးဟာ ကိုယ္ခူးမွကိုယ္ရတာကြ၊ ငါရတုန္းခူးမယ္၊ ခူးဖို႔စိုက္မယ္၊ ခုဆို မင္းျမင္တဲ့အတိုင္း ငါ့ဘဝက အားလုံးၿပီးေနၿပီ၊ ေငြကြာ၊ ဓနကြာ၊ ဂုဏ္ကြာ၊ ဇနီးမယားသားသမီးကြာ၊ ေနာက္ဆုံး ငါ့အေမကို သူတခါမွမေနဘူးတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ထားႏိုင္ၿပီကြာ၊ အိုေရးေသေရး မပူရဘူး ကြာ။ ကိုင္း ဒါေတြထက္ ဘာအေရးႀကီးေသးလဲ”

ေလာကႀကီးက ေျပာရွိန္ရလာၿပီ။ စကားပင္ ထစ္ေငါ့ေနျခင္းမရွိေတာ့ဘဲ တသြင္သြင္စီးခဲ့ၿပီ။ သူ႔မ်က္ လုံး အစုံမွာလည္း စူးစူးလဲ့လဲ့ အေရာင္ေတာက္ေနသည္ဟု ထင္ရ၏။

“လူဆိုတာ ကိုယ့္ဘဝကို ျပည့္စုံေနဖို႔ ေတာင့္တင္းေနဖို႔က အဓိကသူငယ္ခ်င္းရ၊ ငါတို႔မိဘမ်ားက ဆင္း ရဲခဲ့ေတာ့ ငါတုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းက လူတကာရဲ႕နင္းဖတ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား၊ ကိုယ့္ဘဝက ေအာက္ တန္းက်ေနေတာ့ ဟုိဟာအျပစ္ျမင္၊ ဒီဟာ အျပစ္ျမင္နဲ႔ စြဲခ်က္တင္ေနတာကိုးကြ ဟားဟား၊ ေလာ ကႀကီးကပဲ မ်က္ႏွာလိုက္ေနေတာ့သလိုလို ေခတ္စနစ္ႀကီးကပဲ ပ်က္စီးေနေတာ့သလိုလို၊ ဒီလို ရမယ္ ရွာၾကတာေလ၊ တကယ္က ကိုယ့္ ကိုယ္ကို အဲဒီ့ႏြံ႔ထဲက တနည္းနည္းနဲ႔႐ုန္းထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားရမွာ၊ ခု ငါ့ ဘဝကိုၾကည့္သူငယ္ခ်င္း”

သူက တိရစာၦန္ဆရာဝန္တဦးအျဖစ္လည္း ဂုဏ္ျဒပ္ရွိေနသလို စက္ဆန္သူေ႒း၊ လယ္ပိုင္ရွင္ယာ ပိုင္ရွင္ႀကီး၊ ၿပီးေတာ့ ပြဲ႐ုံလုပ္ငန္းက လည္းရွိေသး။ ၿမိဳ႕ေလး၏ကိုးကြယ္ရာတန္ခိုးႀကီးဘုရားတြင္လည္း ဘုရားဒါယိကာ။

“မင္းေတာ့ ဘယ္လိုျမင္မယ္မသိဘူး၊ ကိုယ့္ဘဝက ၿပီးေနၿပီကြာ။ ဒါဟာ ဘဝရဲ႕အႏိၱမပဲလို႔ဆုိဆို ကုိယ့္ ဘဝက ၿပီးေနၿပီ၊ ကိုယ့္အတြက္ တျခားအရာေတြအားလုံးက သိပ္လိုအပ္မယ္လို႔ ငါေတာ့ မျမင္မိဘူး”

သူ စကားကိုေခတၱျဖတ္ကာ ျပတင္းဘက္ဆီၾကည့္လ်က္ ထိုစကားကုိပင္ ေလးေလးတြဲ႔တြဲ႔ထပ္ဆို သည္။

“ကိုယ့္ဘဝရိပ္ၿမဳံက ျပည့္စုံေနၿပီကြာ၊ ငါ ေက်နပ္ၿပီ၊ ငါဘာေတြ ထပ္ႀကိဳးစားေနရအုံးမွာလဲ၊ ၿပီးသြားၿပီ သူငယ္ခ်င္း ဒါပါပဲ”

သူက စကားကိုနိဂုံးသတ္လိုက္သလိုေျပာၿပီး က်ေနာ့္ဆီ အၾကည့္ေရြ႕သည္။

“မင္းလဲ ဘဝကိုတည္ေဆာက္ပါသူငယ္ခ်င္း၊ ကိုယ္မႏိုင္တဲ့ဟာေတြေတြးရင္ ေလာကႀကီးက ေလးပင္ လွပါ တယ္ကြာ၊ ငါၾကည့္ရတာ မင္းစိတ္က ငယ္ငယ္တုန္းကလို စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ခ်င္တုန္းကိုး၊ ဒါေၾကာင့္လဲ မင္း ငါခ်ိန္းတဲ့ေန႔ကို သြားတာေပါ့၊ အင္း..ေက်းဇူးေတာ့ တင္တယ္ကြာ၊ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြ က ဘာမွအေရးမႀကီးပါဘူး၊ ကတိတုိ႔ဘာတို႔ဆုိတာလဲ ေပးရမယ့္ဟာ တည္ရမယ့္ဟာမဟုတ္ရင္ အ ေလးအနက္မထားေစခ်င္ဘူး၊ ငါ့ကိုမွမဆို လိုပါဘူး၊ အရာအားလုံး၊ ကိစၥအားလုံး”

သူက စကားကို တိခနဲျဖတ္၏။ က်ေနာ္တို႔အၾကည့္ခ်င္း ဆုံသည္။ က်ေနာ့္မွာ စကားမ်ားမ်ားေျပာစရာ မရွိ။ ေျပာခ်င္တာတခုကိုေတာ့ ၿပဳံးလ်က္သာ ဆုိျဖစ္လိုက္၏။

“ေအးကြာ၊ ငါက မင္းခ်ိန္းထားခဲ့တဲ့ေန႔က လြတ္လပ္ေရးေန႔ျဖစ္ေနေတာ့ ခံစားမႈရွိတယ္ေလ၊ ဒီအေပၚ အေလးအနက္ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ဒါ လြတ္လပ္ေရးဆိုတဲ့အေပၚ ငါ့ခံစားမႈပါသူငယ္ခ်င္း”

ဧည့္ခန္းမီး ျဖတ္ခနဲလင္းလာ၏။ ညဦးပိုင္းသုိ႔ေရာက္လာၿပီ။ ခင္ေမာင္ထြန္းလည္း သူ႔စကားကိုအနား သတ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ေျပာ စရာေတာင္က်န္မည္မထင္ေတာ့။ ရွိလည္းရွိေတာ့မည္ မထင္ေတာ့။

စင္စစ္ အားလုံးက ၿပီးေနၿပီ၊ ၿပီးသြားခဲ့ၿပီ။ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ေက်ာ္ၾကာ ေဝးကြာေနခဲ့ရသည့္ ေလာကႀကီး ေခၚ ခင္ေမာင္ထြန္းမွာလည္း သူ႔စကားအဆုံးမွာပင္ က်ေနာ့္ရင္ထဲ၌အၿပီးသတ္သြားခဲ့ၿပီ။ သူက ျပည့္စုံ ျခင္းမ်ားႏွင့္အၿပီး သတ္ခဲ့သလို က်ေနာ္က ထိုျပည့္စုံျခင္းမ်ား အေပၚ ေမးခြန္းမ်ားစြာတင္က်န္လ်က္ အ ၿပီးသတ္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္၏။

ထိုေမးခြန္းမ်ားက ခင္ေမာင္ထြန္းေခၚ က်ေနာ့္ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေလာကႀကီးေပၚမွာေတာ့မဟုတ္။

လူ႔ေလာကႀကီးတခုလုံးကို ေမးၾကည့္ခ်င္သည္။ ကမာၻေလာကႀကီးကို ေမးၾကည့္ခ်င္သည္။ ျပည့္စုံျခင္း အၿပီးသတ္ျခင္းဆိုသည္တို႔၏ အဓိပၸာယ္မ်ား။ လူတုိ႔၏အႏိၱမ နိဂုံးမ်ား။

ခင္ေမာင္ထြန္းအိမ္ကထြက္လာေတာ့ ပင္လယ္ကမ္းနီးၿမိဳ႕ကေလးသည္ ေလထဲတြင္ တရွဲရွဲျမည္ေန သည့္ အုန္းပင္ဖ်ားမွ ရြက္ခတ္သံတို႔အၾကား နစ္ဝင္ေနသလိုေအာက္ေမ့ရေလသည္။

ခင္လြန္း
ည- ၈း ၅ဝ နာရီ
ဇန္နဝါရီ(၁၂)ရက္၊၂ဝ၁ဝ
(ေျမာက္ဥကၠလာပ အထက(၁) ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွ ငယ္ဆရာဆရာမမ်ားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႔ အ မွတ္တရ)

http://www.naytthit.com မွ ...