စာဖတ္သူမ်ားသို႔..
ေရးထားတာက ၾကာပါၿပီ။ ျပည္ပ မွာ ထုတ္ေဝေနတဲ့ ဂ်ာနယ္တခု အတြက္ ေရးခဲ့တာပါ။ အေျခအေန အရပ္ရပ္နဲ႔ ဘေလာ့ေပၚ တင္ဖို႔ ေနာက္က်ခဲ့တာကို နားလည္ေပး ေစခ်င္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ အက်အ ေပါက္ေလးေတြ နည္းနည္းတုိ႔ထိ ျပင္ဆင္ထားတဲ့အတြက္ ဂ်ာနယ္ မွာပါတဲ့ မူနဲ႔ ကြဲလြဲပါလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာပါရေစ။
အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
စာေရးသူ





စကားေျပာခန္းမပါတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဝတၳဳ

ဟူးခနဲျမည္ေအာင္ကို သက္ျပင္းေမာႀကီး မႈတ္ထုတ္လုိက္မိတယ္။ သြားၿပီ မမီေတာ့ဘူး။
ငါ့ကိုက ညံံ့လြန္းခ်ာလြန္းပါတယ္ေလလို႔လဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ပဲ သတၱဳခ်လိုက္ရတာေပါ့။ ရက္ သိၿပီး သားေပမယ့္ ျပကၡဒိန္ဆီ အၾကည့္ေရာက္တယ္။ ၁၈ - ရက္။ ၁၅ - ရက္ျဖစ္လိုက္ပါေတာ့လား။ ၈- ကို အၿမီးရွည္ရွည္ အေကာက္ေလးထည့္လိုက္ရင္ ၁၅ - ရက္ ျဖစ္သြားမွာ။ ဒါေပမယ့္ သူခ်ိန္းထားတဲ့ ၁၅-ရက္ ကေတာ့ ျပန္ျဖစ္မလာေတာ့ပါဘူး။ ၃ - ရက္လြန္ခဲ့ၿပီ။

ဝတၳဳတိုေကာင္းေကာင္းေလးတပုဒ္ေလာက္ ခ်ီးျမႇင့္ပါဗ်ဳိ႕။ “ေကာင္းေကာင္းေလး”တဲ့။ “ခ်ီးျမႇင့္” ပါတဲ့။ ငါ့နဲ႔။ သူကေတာ့ တေလးတစားပါပဲ။ အယ္ဒီတာလဲ အယ္ဒီတာ၊ ကိုယ္တိုင္လဲ စာေရးေကာင္း၊ သူ႔လို စာေရးဆရာအယ္ဒီတာဆီက စာမူေပးဖို႔ေတာင္းလာတဲ့စာပါ။ “ခ်ီးျမႇင့္” ပါဆိုတဲ့စကားက အယ္ဒီတာ ေတြသုံး႐ိုးသုံးစဥ္လို႔ ေျပာႏိုင္ေကာင္းေပမယ့္ “ေကာင္းေကာင္းေလး” ဆိုတဲ့ စကားအသုံးအႏႈန္းက ကိုယ့္ကို တာဝန္ႀကီးသြားတာေပါ့ေနာ။ စာတပုဒ္ “ေကာင္းေကာင္းေလး” တိတိက်က်ေျပာရရင္ “ ဝတၳဳ တိုတပုဒ္ ေကာင္းေကာင္းေလး” ျဖစ္ဖို႔က ေတာ္ေတာ္ဒုလႅဘဆန္တာပဲ။ ငါလိုေကာင္ကေရာ တကယ္ “ေကာင္းေကာင္းေလး” ေရးတတ္ပါရဲ႕လား။ အလဲ့.. ဘယ္ဆုိးမလဲ။ ငါ့ဆီက “ေကာင္း ေကာင္းေလး” ရႏိုင္မယ္လို႔ေမွ်ာ္လင့္တာကိုက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘဝင္က်စရာ အထင္ႀကီးစရာ လို႔ေတြးရင္ေရာ မရ တတ္လား။

ဒါေပမယ့္ ဒီအေတြးက သက္ဆုိးမရွည္ဘူး၊ ခဏေလးပဲ ရပ္သြားတယ္။ “ေကာင္းေကာင္းေလး” ျဖစ္ဖို႔ အသာထား။ ဒီမွာ ဝတၳဳတိုတပုဒ္ ေရးလို႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါလဲ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေရးလက္စ အ တိုေလးသုံးပုဒ္ရွိတယ္။ ေရးခ်င္ေနတာလဲ သုံးပုဒ္မကရွိတယ္။ ေရးလက္စကို အနားလုံး (အေခ်ာကိုင္ ၿပီး) ပို႔လိုက္ရင္ေရာ။ ဒါဆို စာမူပို႔ဖို႔ (၁၅- ရက္ေန႔ေနာက္ဆုံးထား ခ်ီးျမႇင့္ပါ) ရက္သတ္ထားတာကို မီ မွာ။ ခက္တာက ဒီသုံးပုဒ္လုံးနဲ႔ သူတုိ႔ဂ်ာနယ္က သိပ္ ဟာမိုနီမျဖစ္ဘူး။ အတုိလုိ႔ဆုိေပမယ့္ ကိုယ့္စာက စေပ့ (Space) နဲနဲမ်ားေနတယ္၊ ရွည္ေနတယ္။ အေၾကာင္းအရာပိုင္းလဲ ပါတာေပါ့။ ခ်ဳံ႕လိုက္ရင္လဲ ဝန္ မင္းပုဆိုး ႂကြက္ကိုက္ထားသလို ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္၊ မမိုက္ဘူး။

ဒါနဲ႔ပဲ ေခါင္းထဲမွာ အျပင္ထြက္ခ်င္လို႔ကဆုန္ေပါက္ေနတဲ့ အမီနာက်ီ႕အေၾကာင္း ေရးရေကာင္း မလား စိတ္ကူးမိတယ္။ ရန္ကုန္ဆင္ေျခဖုံးက ႏို႔ကုလားမတေယာက္အေၾကာင္း။ စတီးေရာင္ေျပးေေနတဲ့ ႏို႔ ပုန္းေတြကိုေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေလဟာျပင္ေစ်းနားက ႏို႔ေစ်းကို ေန႔စဥ္ႏို႔ပို႔ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္ ေပါက္ အိႏိၵယသူေပါ့။ နားေပါက္အက်ယ္ႀကီးမွာ ေၾကးကြင္းႀကီးေတြတဖက္တခ်က္နဲ႔။ ႏွာသီးဖ်ားမွာလဲ အေပါက္ေဖာက္ၿပီး နားမွာပန္သလုိ ေက်ာက္နီႏွာကပ္ပန္လုိ႔။ အဲဒါကို ဘာေခၚ လဲမသိဘူး။ (ေရးသာ ေရးခ်င္ မေလ့လာမိခဲ့)။ ထားပါေတာ့၊ နားမွာကပ္ပန္ထားတာကို နားကပ္ လို႔ေခၚရင္ ႏွာေခါင္းမွာ အေပါက္ေဖာက္ကပ္ထားတဲ့ဟာကုိ ႏွာကပ္လို႔ပဲ ေရးမယ္။

အဲဒီ့အမီနာက်ီက စာဖတ္တယ္။ ေပါ့ေပါ့ေတာ့မထင္နဲ႔။ ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း) တို႔၊ ႏြမ္ဂ်ာသိုင္းတုိ႔၊ ၿငိမ္းေက်ာ္တို႔ကိုမွ ဖတ္တာ။ ဖတ္တာမွ ႏြားေက်ာင္းရင္းနဲ႔ဖတ္တာ။ ႏြားေတြကိုစားက်က္ထဲမွာ လွန္ ထားၿပီး သူက ေနရိပ္ေကာင္းေကာင္းေလးမွာ အမွီရွာၿပီး ဝတၳဳဖတ္ေတာ့တာ။ ဗမာစာ ဘယ္ႏွတန္း တတ္တယ္မသိဘူး။ သူ႔လက္ထဲမွာ ဝတၳဳစာအုပ္ကေတာ့ ျပတ္တယ္ကိုမရွိတာ။

ညေနညေန ႏြားသြင္းခ်ိန္ေရာက္ရင္ အမီနာက်ီ႕ေျခလွမ္းက စားက်က္ထဲက စပိုးနင့္ၿပီးျပန္လာတဲ့ သူ ႏြားအုပ္လိုပဲ ေျခလွမ္းေတြ ေလးတိေလးကန္နဲ႔။ သူကေတာ့ အစာဝ (အဲေလ) တခုခုစားလာလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေမာ့လာလို႔။ ေမာလာလို႔မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေမာ့လာလို႔။ သူႏြားေက်ာင္းရင္ ယူယူသြား တတ္တဲ့ လြယ္အိတ္ထဲမွာက ငုံဖို႔ကြမ္း၊ ေသာက္ဖို႔ေရဗူး၊ ဝတၳဳစာအုပ္နဲ႔ ပုလင္းျပားေလးတျပားဗ်။ ကြမ္းေလးငုံ၊ ဝတၳဳေလးဖတ္ၿပီး ညေနေစာင္းလို႔ ႏြားေတြ စားက်က္ထဲက ေခါင္းတေမာ့ေမာ့ျဖစ္လာၿပီ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြ (အစာဝေတာ့ ဘာျဖစ္တယ္ဆိုလားဗ်ာ) ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ သူကလဲ ခ်ိန္သား ကိုက္ ပုလင္းျပားေလးကို ဖြင့္ၿပီ။ အရက္တက်ဳိက္၊ ေရတက်ဳိက္။ ႏြားေတြခ်ည္တိုင္ျပန္ၿပီဆိုမွျဖင့္ အမီ နာက်ီ႕ေျခလွမ္းကလဲ ဟုိလူ႔ဝင္တိုက္ေတာ့မလို၊ ဒီလူ႔ ဝင္တိုက္ေတာ့မလို ဒယီးဒယိုင္။ တေနကုန္ ႏြား စားက်က္ထဲ မေျပာခဲ့ရတဲ့ ပါးစပ္ကလဲ ဘာေတြေျပာလာဆုိလာသလဲ မသိ။ ဆဲတာလား ဆိုတာလား မကြဲဘူး။ ဆုိ တယ္ဆုိတာ သီခ်င္းကိုေျပာတာ၊ ဗမာသီခ်င္းလား၊ ကုလားသီခ်င္းလား ေလလုံးက မကြဲ ေတာ့ဘူး။

အမီနာက်ီဘာေၾကာင့္အရက္ေသာက္တာလဲဆိုေတာ့ ကိုယ္လဲမသိဘူး။ ကုလားမတေယာက္မို႔ပါလို႔ ေျပာရင္ ကိုယ္တို႔လမ္းထိပ္က ပန္းေရာင္းတဲ့ ေဒၚလွျမင့္ႀကီးလဲ အရက္ေသာက္တာပဲ။ ကုလားမေတြ ဗမာမေတြနဲ႔ေတာ့ အရက္ေသာက္တာမဆိုင္ဘူး ထင္တာပဲ။

ေဒၚလွျမင့္ႀကီး ေထြလာမူးလာၿပီလားဆုိ ရင္ …
“ငါ _ ီး တဲ့ မွ ပဲ” ဆိုတဲ့
သူ႔မရွိတဲ့ဟာနဲ႔ တိုင္းထြာဆဲေတာ့တာမွ မုိးမႊန္ေနေရာပဲ။ အမီနာက်ီ ကေတာ့ ဆဲတာလား ဆိုတာလား ဆုိတာကို ကိုယ္လဲမသိဘူး။

ကိုင္း အမီနာက်ီ႕အေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္ေရးဖို႔ေကာင္းသလဲ။ ေခါင္းထဲမွာ စီထားၿပီးသား။ ဟို ေရး လက္စ သုံးပုဒ္ကိုလွည့္မကိုင္ေသးဘဲ အမီနာက်ီ႕အေၾကာင္းေရးလုိက္ရင္ မေကာင္းဘူးလား။ ၁၅ ရက္ ေန႔မီေအာင္ ေဝါခနဲေရသြန္လိုက္သလို ခ်ေရးလိုက္ရင္ ရမွာ။

ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဂ်ာနယ္နဲ႔က မကိုက္ျပန္ဘူးထင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အမီနာက်ီအေၾကာင္းက ဟုိး လြန္ခဲ့ တဲ့ အႏွစ္ ၂ဝ- အစိတ္က။ ခုေနျပန္ၾကည့္ရင္ ဝတၳဳေတာ့ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ အယ္ဒီတာမင္းေျပာ တဲ့ “ေကာင္းေကာင္းေလး”ေတာ့ ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ေတြဘက္ကေတာ့ ေရးရင္ေကာင္းမွာပဲ ဆုိၿပီး ေရးၾကတာပါပဲ။ ေကာင္းျခင္းမေကာင္းျခင္းဆုိတာကေတာ့ စာဖတ္သူရဲ႕မေႏွာနဲ႔“ဟပ္မိ”မွ ျဖစ္ရတာ မ်ဳိး မဟုတ္လား။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္စဥ္းစားမိတာက လတ္တေလာကိုယ္ေနေနရတဲ့ ဘဝပတ္ဝန္းက်င္ အေငြ႔ အသက္ကိုေရးတာကမွ ပိုေကာင္းမလားထင္မိတယ္။ လက္ရွိကိုယ့္ဘဝက ေတာႀကီးမ်က္မည္း ထဲေရာက္ေနရတဲ့ ဒုကၡသည္တေယာက္ေလ။ အဲဒီ့အေၾကာင္းေတြေရးရင္ ပိုေကာင္းမွာေပါ့။ တာဝန္ လဲ ရွိတယ္ေလ။ စာေရးသမားဆိုတာ ကိုယ္ေနတဲ့ဘဝဝန္းက်င္ကို ထပ္ဟပ္ရိုက္ခတ္ႏိုင္မယ္ဆုိတယ္ မဟုတ္လား။

ဟုတ္တယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းထဲက ဘဝပုံရိပ္ေတြလဲ ကိုယ့္မွာေရးခ်င္တာေတြအမ်ားႀကီး။ ေရးဖို႔ ေမာင္းတင္ထားတာေတြမွ တကယ့္ကို အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒီက ဘဝေတြလဲ စာဖတ္သူေတြ သိေစခ်င္ တယ္။ ကိုယ္တို႔တေတြဟာ ဘဝတေလွ်ာက္လုံး ဘယ္စဥ္ကမွ သဲ့သဲ့ေလးေတာင္ မစဥ္းစားဘူးတဲ့ “ဒုကၡသည္” ဆိုတဲ့ဘဝကို ေရာက္ေနတာရတာကလား။ ႐ိုး႐ိုးပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ က်ေနာ္ႀကီးလာ ရင္ ဒုကၡသည္လုပ္ စားမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဘယ္သူမွ စာစီစာကုံးတပုဒ္ ေရးခဲ့ဖူးမယ္ မထင္ ပါဘူး။ ခက္တာက ခုျပန္ၾကည့္ေတာ့ ဒို႔ ဒုကၡသည္ သြားလုပ္ၾကမယ္၊ ဒါမွ အေမရိကားတုိ႔ ဘာတုိ႔ ေရာက္မွာဆုိတဲ့ ေမွ်ာ္မွန္း ခ်က္နဲ႔ လာတဲ့လူေတြလဲ ေတြ႔လာရေတာ့ ေျပာရခက္ႀကီးပဲ။ ဒုကၡသည္ လာလုပ္ဖို႔ ေငြပုံေငြရင္းနဲ႔လာတဲ့ လူေတြ ရွိလာသဗ်။ တခ်ဳိ႕ ကိုယ္တို႔ဆီမွာ ဒုကၡသည္လာလုပ္တဲ့ လူ ေတြကိုၾကည့္လိုက္ရင္ မိုးႀကိဳးပစ္ရ ပါေစရဲ႕ ဒုကၡသည္ပါဗ်လို႔ ႀကိမ္ေျပာရမေလာက္ပဲ။ ေၾကးရတတ္ ေတြ၊ လူကံုထံေတြ၊ ပညာတတ္ေလးေတြ၊ ေရႊ တြဲလြဲ ေငြတြဲလြဲ။ တခ်ဳိ႕ ေငြစကၠဴအစိမ္းေတြဘာေတြ ကိုင္ၿပီးသုံးႏိုင္တဲ့လူေတြ။ ဝတ္ပုံစားပုံ ေတြကလဲ မေခၾကပါခင္ဗ်။ စကပ္ေပါင္တိုအကြဲ၊ ေဘာင္းဘီ ထည္လဲ၊ ဘြတ္ေတြ ရႊတ္ေတြအမ်ဳိးမ်ဳိး။ လူ ဒီဇုိင္းမ်ဳိးစုံ အရြယ္ကလဲ မ်ဳိးစုံပဲကိုဗ်ာ။ ဒုကၡသည္စခန္းထဲ မွာ သူတို႔က ကိုယ္ပိုင္ကြန္ပ်ဴတာ လက္ပေတာ့ေတြ ႏုတ္ဘုတ္ေတြ ကိုယ္စီကိုယ္စီနဲ႔။ ဇာတ္လမ္း သေဘာနဲ႔ေျပာရရင္ ေတာခန္းေတာင္ခန္းထဲ ေရာက္ေနတာေတာင္ ကိုယ္ေရာင္ ကိုယ္ဝါေတြက တ ညီးညီး တဝင္းဝင္းနဲ႔ပါ။

ဆိုေတာ့ ႏွစ္ပိုင္းခြဲေျပာရမယ္ထင္တယ္။ ဒုကၡသည္ တကယ္ျဖစ္ရမွာမို႔ ျဖစ္လာတာရယ္၊ ဒုကၡသည္ ျဖစ္ခ်င္လြန္းလို႔ ဒုကၡရွိရာေနရာကို တမင္ဒုကၡရွာလာတဲ့သူရယ္လို႔။ ဒီႏွစ္ခုေပါ့ေနာ။ ဒီလို အတန္းအ စား ႏွစ္ခုခြဲကြဲတယ္။ ဒါေတြကို ကုိယ္စာေရးခ်င္တယ္။ ေရးလို႔ကိုမဆုံးႏိုင္ေအာင္ ေရးခ်င္စရာေတြပဲ။ ဘယ္လိုပဲဆုိေစ လူေတြစုေဝးေနရင္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတရပ္ျဖစ္လာတယ္။

လူအဖြဲ႔အစည္းဆိုတာတိုင္းမွာ လူမႈပဋိပကၡေတြမကင္းဘူး။ မတူညီတဲ့ အတန္းအစားႏွစ္ခုေၾကာင့္ ျပ ႆနာေတြရွိႏိုင္သလို အတန္းအစားတခုခ်င္းမွာလဲ လူမႈပဋိပကၡေတြဆုိတာ ရွိတာပဲ။ အစုလိုက္အ ဖြဲ႔လိုက္ ျပႆနာႀကီးငယ္ရွိသလို တဦးခ်င္းတမိသားစုခ်င္းဆီမွာလဲ ျပႆနာရွိတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ေတြ ဘာလို႔ဒုကၡသည္ျဖစ္လာၾကရတာလဲ။ ျပႆနာ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ေျပာစရာေတြအမ်ားႀကီး။ ဆုံး ႏိုင္မယ္ေတာင္မထင္ဘူး။

ဆိုေတာ့ ဒုကၡသည္စခန္းအေၾကာင္းပဲေျပာၾကမယ္။ စခန္းထဲမွာလဲ ျပႆနာေတြရွိတာေပါ့။ အဓိကအ က်ဆုံး အေျခခံျပႆနာကေတာ့ စား၊ ဝတ္၊ ေနေရး ျပႆနာ။ ဒါ အဓိက အက်ဆုံး။

ၾကည့္၊ ကိုယ္ဆုိရင္ပဲ သက္ဆုိင္ရာကေနရာခ်ထားေပးတဲ့ အိမ္ကေလးက (တကယ္ေတာ့ တဲအိမ္ ေလးပါ) ယိုင္ရြဲ႕ေနၿပီ။ ေဘးကိုေစာင္းၿပီး ေရွ႕ကိုငိုက္က်ေနၿပီ။ ဒါက တဲေရွ႕က အျမင္။ ေနာက္ဘက္ ကၾကည့္ရင္ ေနာက္ေဖးအဖီက ပယ္တယ္တယ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ၿပိဳက်လုက်ခင္ပဲ။ မျဖစ္ခံမလားဗ်ာ။ တႏွစ္ ေနရမယ့္ တဲကို သုံးႏွစ္သုံးမိုးမက ေနေနရတာမဟုတ္လား။ ေခါင္ယိုရင္ ေခါင္တက္ဖာ၊ တိုင္ေဆြးရင္ တိုင္ ေဆြြးနဲ႔ျပန္ဆက္။ ၾကမ္းက်ဳိးရင္ ရွိတာနဲ႔စပ္။ ဒီလိုစခန္းသြားေနရတာမဟုတ္လား။ ကိုယ့္အိမ္ဆို တိုင္ေျခေတြအားလုံးျပတ္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚတင္႐ုံေလး တင္ေနေတာ့တာ။ အိမ္ေပၚတက္လိုက္လို႔ မ်ားျဖင့္ ၿငိမ့္ခနဲ သိမ့္ခနဲ။

ယူအဲန္အိပ္ခ်္စီအာရ္လို႔ေခၚတဲ့ ဒုကၡသည္ဆုိင္ရာ ကုလသမဂၢအဖြဲ႔ႀကီးမွာက ရန္ပုံေငြ ျပတ္ေနၿပီ တဲ့။ ဒုကၡသည္စခန္းမွာက ဒုကၡသည္ေတြ တေန႔တျခား တိုးတိုးလာ။ ကိုယ္တို႔ဆို ၿပီးခဲ့တဲ့ မိုးဦးအစမွာ အိမ္ျပန္ေဆာက္ဖို႔ဆိုၿပီး ယူကလစ္တိုင္ ႏွစ္တိုင္၊ အင္ဖက္မိုးက (၁ဝဝ) လား၊ (၁၅ဝ) လား၊ ၿပီးေတာ့ ဝါးက အလုံး (၄ဝ-၅ဝ) ယူအဲန္က ေပးတယ္။

အိမ္တအိမ္လုံးက ပစ္ရေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ျပန္ေဆာက္ရမယ္ဆို ေတာ့ .. အင္း တိုင္ႏွစ္လုံးနဲ႔ အိမ္တအိမ္ ဘယ္လို အင္ဂ်င္နီယာမ်ဳိးက ေဆာက္တတ္ေလမလဲဆိုတာေတာ့ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့။ ဒါေပ မယ့္ အက်ဳိးေတာ့မယုတ္ဘူးဗ်။ ဝါးတို႔တိုင္တို႔ အင္ဖက္မိုးတို႔ လက္သိပ္ထိုးေစ်းကြက္ေလးျဖစ္ သြား တာေပါ့။

တတ္ႏိုင္တဲ့လူေတြက မတတ္ႏိုင္တဲ့လူေတြဆီမွာ လုိတာဝယ္ၾက။ ၿပီးေတာ့ ေျမကြက္လပ္ေလးေတြ ရွိ ရာမွာ အိမ္သစ္ေလးေတြေဆာက္ၾက။ စခန္းမွာ တရားဝင္ သတ္မွတ္ထားတဲ့အိမ္ေတြအျပင္ နံပါတ္ပြား အိမ္ကေလးေတြ ဟုိေနရာက ဘြားခနဲ ဒီေနရာက ဘြားခနဲ ေပၚ ေပၚလာတာေပါ့။ မိုးဦးက် မႈိေလးေတြ လိုေပါ့ဗ်ာ၊ ေနာ။

အိမ္တအိမ္ဆို ေအ ဘီ စီ ဆိုၿပီး အိမ္နံပါတ္ေတြ ပြားယူလိုက္တာ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းေတာင္ ရွိဆိုပဲ။ ဖက္ ဝါး ေရာင္းလိုက္ရတဲ့ လူေတြအဖို႔ကေတာ့ ခ႐ိုး ခယိုင္တဲကုပ္ေလးေတြထဲမွာ ေနျမင္လျမင္ ျဖစ္ သလိုေနၿပီး တတိယႏိုင္ငံတခုခုကို ျမန္ျမန္ ေရာက္ရပါေစေၾကာင္း ဘုရားမွာသာ ပုဆိန္ေပါက္ဆု ေတာင္းၾကေပေရာ့။

အင္း..၊ ဒါေတြကိုေက်ာ္ၿပီး အမီနာက်ီရဲ႕ “အရက္ခ်ဳိ အခ်စ္ခါး” အေၾကာင္းေရးျပန္ရင္ မေကာင္းဘူး ထင္တယ္။ စာေရးသူဆိုတာ လက္ေတြ႔ပစၥကၡ ဘဝအေျခကိုပိုၿပီး စူးစူးရွရွျပတ္ျပတ္သားသား ျမင္ျပ ေရးျပဖို႔ တာဝန္ရွိတာကလား။ ခက္တာက ဒါေတြခ်ည္းေရးျပေနလို႔က ဒုကၡသည္ ညည္းခ်င္းေတြပဲ ျဖစ္ ေနမလား။ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ ဆိုသလို ကိုယ့္အျဖစ္နဲ႔ကိုယ္ ဒီလမ္းကိုေရြးခ်ယ္ခဲ့တာကိုပဲ ႐ိုးမယ္ဖြဲ႔ ေရး ေနရတာလဲ လမ္းမက်ေသးပါဘူး။ တကယ္ပဲ ဒုကၡသည္စခန္းတေနရာမွာ ကိုယ္တို႔ေတြက ဘဝကို ေရစုန္ေမ်ာေနၾကၿပီလား။ ေရစုံေမ်ာလိုက္ၾကၿပီလား။ အားမဲ့မာန္မဲ့ အဓိပၸာယ္မဲ့ကုန္ၾက ေရာ့သလား။

ဒါလဲ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေဟာၾကည့္။ ကိုယ္ ၁၅-ရက္ေန႔အမီ စာမူပို႔ေပးပါလို႔ အေၾကာင္းၾကား လာတာ ကို မီေအာင္မေရးလိုက္ႏိုင္တာကပဲ ေရစုန္ေမ်ာေနလို႔မွမဟုတ္ရတာ။ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့အလုပ္ တခုကို တာဝန္အရ ခံယူမႈအရ လုပ္ေနရတာေၾကာင့္ပဲဟာ။ ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္တို႔ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေရရွည္ အက်ဳိးရွိမယ့္ အလုပ္တခုကို ကိုယ္ယုံယုံၾကည္ၾကည္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲလုပ္ေနလို႔ပဲေလ။ ဒါက ခ်ဲ႕ရင္ ခ်ဲ႕ သလို ႀကီးက်ယ္တဲ့ေရရွည္အက်ဳိးစီးပြား။ တုိင္းရင္းသားေတြအခ်င္းခ်င္းၾကား တဦးအေပၚတဦး ယုံၾကည္နား လည္ ခ်စ္ၾကည္ေပါင္းစည္းႏိုင္ဖုိ႔ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္။ ဒါကိုေျပာေနၾကတာၾကာၿပီ။ အစည္းအေဝးခန္းမေတြ မွာ မိန္႔မိန္႔ႀကီးထိုင္ လက္ပိုက္ၿပီး အတည္အခန္႔ေျပာခ်င္ေျပာမယ္၊ ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာေတြမွာ ေသ နတ္ကုိပိုက္္ တိုက္ပြဲေတြဆင္ႏႊဲၿပီး ေျပာေကာင္းေျပာေနမယ္။ တခုမွမမွားဘူး။ သူ႔နည္းနဲ႔သူ အဟုတ္ ခ်ည္းပါပဲ။ ကိုယ္တို႔ကေတာ့ ဒါကို ဒုကၡသည္စခန္းတေနရာမွာ လုပ္ေနၾကတာဆုိေတာ့ တမ်ဳိးႀကီးမ်ား ျဖစ္ေန မလားေပါ့။

စခန္းထဲမွာ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ သတိထားမိေတာ့ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုံသေလာက္ရွိတယ္။ ကရင္လူ ထုက အမ်ားဆုံး။ ေနာက္ ဗမာ၊ ခ်င္း၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ဘိတ္ (ၿမိတ္) ထားဝယ္၊ ကယန္း။ ၿပီး ေတာ့ ပအို႔ဝ္း။ စုံမွစုံပဲ။ ယုံၾကည္ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာေပါင္းကလဲ စုံတယ္။ ခရစ္ယာန္၊ အစၥလာမ္၊ ဗုဒၶ ဘာသာ အစုံရွိၾကတာပါ။ လူဦးေရကလဲ ေသာင္းဂဏန္း။ ကေလးလူႀကီးေပါင္း ႏွစ္ေသာင္းဝန္းက်င္ ရွိ မယ္။ လူမ်ဳိးဘာသာျခားသလို ဓေလ့ထုံးတမ္း ယဥ္ေက်းမႈေတြကလဲ စုံတယ္။ ဘဝနယ္ပယ္အရ ၾကည့္ ရင္လဲ ဆရာဝန္ေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာ မဟာဘဲြ႔ယူထားတဲ့လူေတြ၊ အိုင္တီနည္း ပညာတတ္ေျမာက္ကၽြမ္းက်င္သူေတြ၊ ဂ်ပန္၊ ကိုရီးယား စတဲ့ ဘာသာစကားတတ္ေျမာက္သူေတြ၊ ၿပီး ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား၊ အဆိုေတာ္၊ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ အယ္ဒီတာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ စုံလိုက္သမွ။ ပန္းပုဆရာေတာင္ပါေသး။

ဒါကို ကရင္အမ်ဳိးသားႀကီးတဦးက သတိျပဳမိတယ္။ သူက အရင္ကေတာ့ လက္နက္ကိုင္တိုက္ ပြဲဆင္ႏႊဲ လာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တဦးေပါ့။ ဒီဖထီးက တခါေတာ့ စခန္းထဲမွာရွိတဲ့ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ဳိး စုံကို ဖိတ္ၿပီး ဒုကၡသည္ဘဝတူခ်င္း ဒီေနရာကေနစၿပီး အခ်င္းခ်င္းၾကား တဦးနဲ႔တဦး နားလည္မႈတည္ ေဆာက္ၾကရေအာင္လား။ ခ်စ္ၾကည္မႈတည္ေဆာက္ၾကည့္ရေအာင္လားဆိုၿပီး အဆိုျပဳတယ္။ အနိမ့္ ဆုံး ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္အျဖစ္ စခန္းထဲမွာ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးနဲ႔ တမ်ဳိး ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြားမႈ ထိန္းသိမ္းႏိုင္လိမ့္မယ္ ေပါ့။ လုံၿခံဳေရးအရလည္း ပါတယ္ေပါ့။ ဒီ့ထက္ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးနဲ႔ တမ်ဳိး ျခားနားကြဲျပားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးစံေတြ အျပန္အလွန္နားလည္ေအာင္ လုပ္ၾကည့္ၾကရေအာင္လားေပါ့။

ကိုယ္ေတာ့ ဒီအဆိုကို သေဘာက်သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒါ သိပ္အေျခခံက်တာပဲ။ လက္ေတြ႔ ဘဝ နဲ႔လဲ စပ္ဟပ္တယ္။ တတိယႏိုင္ငံ တႏိုင္ငံကိုထြက္ခြာဖို႔ ဆုံးျဖတ္လာခဲ့တာမွန္ေပမယ့္ စခန္းထဲမွာ အ လကားမတ္တင္းေနမယ္ဆုိတဲ့စိတ္မ်ဳိး ကိုယ္မထားႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္တို႔တတ္ႏိုင္သမွ် ေမွ်ာ္ရည္ခဲ့တဲ့ အ လုပ္ေတြထဲမွာ ကိုယ့္လူထု ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္ အက်ဳိးရွိရာရွိေၾကာင္း ရတဲ့ေဒါင့္ကေနလုပ္ဖို႔ မေမ့ မ ေလ်ာ့တဲ့စိတ္ အၿမဲရွိတယ္။ အထူးသျဖင့္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ ေနရာတကာမွာ နိမ့္က်ေနခဲ့ရ တဲ့ တိုင္းရင္းသား ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြအတြက္ ကိုယ္တို႔မွာလဲ တာဝန္မကင္းဘူးလို႔ ခံယူတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီ ဖထီးအဆုိျပဳလာတဲ့အေပၚ ကိုယ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေန တက္တက္ႂကြႂကြပဲ ဝင္လုပ္ခဲ့တယ္။

ခုဆိုရင္ ဒုကၡသည္အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ တေယာက္ရဲ႕အားသာခ်က္ကို တေယာက္ကိုေဝမွ်တဲ့ ပညာရပ္ ဆိုင္ရာဖလွယ္တဲ့ (သင္ၾကားတဲ့) သင္တန္းေတြ၊ ကြန္ပ်ဴတာအင္တာနက္လို အိုင္တီနည္းပညာနဲ႔ ပတ္ သက္တဲ့သင္တန္းမ်ဳိးေတြ၊ အဂၤလိပ္စာ စကား။ ဂ်ပန္စာ စကား၊ ကိုရီးယားစာ စကား စတာေတြ သင္ ဖို႔ တိုင္းရင္းသားသင္တန္းေက်ာင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရင္ျပင္ဆိုတာကို ဖြင့္လွစ္ၿပီး ကိုယ့္အားကိုယ့္မာန္နဲ႔ ကိုယ္တို႔ လွမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ေနၾကၿပီ။ အခက္အခဲေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့။ ဒုကၡသည္စခန္းဆုိ ေတာ့ ႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္းကလဲ ရွားပါးသား။ ေငြကလဲ တြင္းနက္လိုက္သမွ။ ဒီၾကားထဲ ႏွစ္ပရိေစၦဒနဲ႔ တည္ ေအာင္ ရွည္ၾကာခဲ့တဲ့ တဦးအေပၚတဦးသံသယစိတ္ကလဲ ခ်က္ခ်င္း ဘယ္အကင္းေသႏိုင္ၾကပါ့အုံး မလဲ။ ဒီလိုသင္တန္းေတြအျပင္ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးတမ္းေတြကို တဦးနဲ႔တဦး ၾကား သိျမင္နားလည္လာဖို႔ တပတ္တခါ အလွည့္က် ထုတ္ေဖာ္ေဟာေျပာပြဲေလးေတြလဲ လုပ္ၾကဦး မွာ။ မိမိ႐ိုးရာ ဂီတအဆိုအက၊ အတီးအမႈတ္၊ သီခ်င္း၊ စာေပ၊ အစားအေသာက္ေတြကအစ ဒါေတြ အားလုံးကို လုပ္ၾကမွာေလ။

ဖထီးကေတာ့ေျပာတယ္၊ ဒါ အနာဂတ္ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ လက္ေတြ႔ က်တဲ့ စမ္းသပ္ကြင္းေလးတဲ့။ ငါတို႔ ဒုကၡသည္ရိကၡာ ထိုင္စားၿပီးေနတာထက္ အဓိပၸာယ္တခုကို ယုံ ယုံၾကည္ၾကည္ေဖာ္ေဆာင္ေနတာ အရႈံးထဲက အျမတ္ရွာတာတဲ့။


ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္တို႔ေတြဟာ အဲဒီ့ တိုင္းရင္းသားသင္တန္းေက်ာင္းရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရင္ျပင္ထဲမွာ တ ေယာက္ရဲ႕တေယာက္ အျပဳံးခ်င္းဖလွယ္လာၾကတယ္။ တေယာက္ရင္ကိုတေယာက္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဖြင့္ ဖတ္ေနၾကတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း ဝတ္မႈန္ကူးၾကတာေလ။ ဒီအေျခခံကေနန ခ်စ္ၾကည္မႈကို တည္ ေဆာက္ၾကရမွာ မဟုတ္လား။ အာဏာရွင္တေယာက္ေယာက္က အတင္းဇြတ္လုပ္ခိုင္းတာမဟုတ္တဲ့ ခ်စ္ၾကည္မႈေတြ လတ္ဆတ္တဲ့အၿပဳံးေတြနဲ႔ လက္ခ်င္းယွက္လို႔။


အင္း ဒါလဲ ဝတၳဳတပုဒ္ေလာက္ေရးမယ္ဆို ေရးလို႔ရတာပဲ။ အယ္ဒီတာမင္းမ်ား ႀကိဳက္မႀကိဳက္ ေတာ့မ သိ။ သူေျပာတဲ့ ဝတၳဳတိုေကာင္းေကာင္းေလးတပုဒ္ေတာ့ ျဖစ္လာေကာင္းရဲ႕လို႔ ထင္မိတာပဲေလ။ ၿငိမ္း ခ်မ္းေရးဝတၳဳတပုဒ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာ။

ခင္လြန္း
ႏိုဝင္ဘာ၊ (၁၉)၊ ၂ဝဝ၉
...